นิยายเรื่อง ให้รักหวนคืน EP.1

  ให้รักหวนคืน  

“ตุ๊กตาผ้าสีชมพู” ดวงตากลมโตไหวระริก มองตุ๊กตาผ้าสีชมพูชิ้นนั้น ซึ่งเป็นตุ๊กตาตัวแรกที่เธอมอบให้เตวิชเป็นของขวัญ ไม่คิดว่าเขายังเก็บของพวกนี้ไว้อย่างดี ขวัญจิรารีบค้นดูในกล่องนั้นอีก พบว่ามีของอีกสองสามอย่างรวมถึงภาพวาดของเธอ ที่เคยวาดให้เขาในยามเด็กอีกด้วย

ก่อนเสียงประตูห้องน้ำจะเปิดออกมา เตวิชชะงักเล็กน้อย ที่เห็นในมือของขวัญจิราถือตุ๊กตาตัวโปรดของเขาอยู่

“พี่เตยังเก็บไว้อยู่อีกเหรอคะ” คำถามของหญิงสาวทำให้ชายหนุ่มอ้ำอึ้งก่อนจะพยักหน้ายอมรับความจริง

“ก็..ขวัญให้พี่ไม่ใช่เหรอ พี่ก็เก็บไว้น่ะสิ แปลกเหรอ” คำถามของชายหนุ่ม ทำให้หญิงสาววิ่งเข้ามาสวมกอดเขาด้วยความซาบซึ้งใจในความรักมั่นคงที่เขามีให้เธอมาตลอด

“พี่เต..เก็บของที่ขวัญให้ไว้ทุกอย่างเลยเหรอคะ” 

------------------------------------------------------------------------------

แจ้งรายละเอียด

- นิยายเรื่องนี้ได้จัดทำเป็น E- book วางขายใน MEB 

- ซึ่งใน Posjungไรท์ลงให้ฟรีถึงตอนที่ 24 เท่านั้นจ้า

______________________________________________________________

    EP.1 วันขึ้นปีใหม่     

        วันที่สามสิบเอ็ดธันวาคม ตรงกับวันขึ้นปีใหม่ ทุกคนทั่วโลกต่างเฝ้ารอคอยนับถอยหลังเพื่อเฉลิมฉลองกันอย่างใจจดจ่อ การสังสรรค์ของบริษัทกรีน กรุ๊ป ก็เช่นเดียวกัน พนักงานนับร้อยเดินทางเข้าร่วมงานเลี้ยง ที่ทางบริษัทได้จัดเตรียมไว้อย่างยิ่งใหญ่ ณ บ้านของตระกูลทรัพย์ธาดา เพราะไม่ใช่แค่เป็นวันส่งท้ายปี แต่ยังตรงกับวันเกิดของผู้ก่อตั้งบริษัทแห่งนี้ด้วย นั่นก็คือคุณเกริกวิทย์ ทรัพย์ธาดา ที่มีอายุครบเจ็ดสิบเก้าปีบริบูรณ์

        เค้กก้อนใหญ่กลางงานพิธีตั้งเด่นหราใครเดินผ่านเป็นต้องยกมือถือขึ้นมากดถ่ายเก็บไว้ การจัดงานในวันนี้พนักงานทุกคนสนุกสนานและตื่นเต้นเป็นอย่างมาก อาหารการกินมีมากมายล้นเหลือรวมถึงแอลกอฮอล์ด้วยเช่นกัน เมื่อได้เวลาสำคัญพนักงานต่างปรบมือต้อนรับผู้ก่อตั้งบริษัททันทีพร้อมกับเสียงดนตรีประกอบอย่างยิ่งใหญ่

        “คุณปู่ครับ เดินระวังนะครับ ทางตรงนี้ไม่เสมอกัน” เตวิช ทรัพย์ธาดา เป็นหลานชายคนเดียวของตระกูล คอยประคองชายชราเดินมายังเค้กก้อนโตอย่างระวัง

        ชายหนุ่มในชุดสูทสีน้ำเงิน มีใบหน้าหล่อเหลาผิวพรรณสะอาดตา ดึงแสงแฟลชในงานให้รัวภาพเก็บไว้ พร้อมกับเสียงฮือฮาของเหล่าบรรดาพนักงานหญิง ที่พากันส่งเสียงกรีดร้องด้วยความคลั่งไคล้

        “ถ่ายรูปครอบครัวหน่อยนะครับ” เสียงของช่างภาพที่จ้างมาเพื่อถ่ายภาพในงานร้องบอก พร้อมกับทุกคนพยายามจัดท่าทางเตรียมถ่ายภาพอย่างดิบดี

        “เดี๋ยวก่อน ๆ” ชายชรายกมือห้ามด้วยเสียงแหบพร่า ก่อนทุกคนจะหยุดแล้วหันมองมายังชายชราเป็นจุดเดียวกัน

        “มีอะไรหรือครับคุณปู่”

        “นั่นสิ คุณพ่อเป็นอะไรหรือเปล่า เจ็บขาหรือเปล่า” ไกรวิชญ์บิดาของเตวิชกล่าวเสริม ก่อนที่ชายชราจะส่ายศีรษะไปมาพลางอมยิ้มเล็กน้อย

        “รอขวัญจิราก่อนสิลูก” เพียงได้ยินชื่อของหญิงสาวเท่านั้น เตวิชถึงกับหน้าถอดสี ก่อนร่างบางของใครบางคนจะปรากฏขึ้นด้วยชุดสีขาวสะอาดตา แค่เตวิชเห็นเพียงดวงตากลมโตของเธอเท่านั้นหัวใจของเขาก็หล่นวูบในทันที เธอหายหน้าไปนานนับสิบปีแล้วอยู่ ๆ ก็กลับมาให้เขาได้หวั่นไหวและเจ็บปวดอีกครั้ง

        “นั่นใครเหรอ” หนึ่งในพนักงานหันไปกระซิบถามกัน พร้อมกับปรบมือต้อนรับไปตามหน้าที่

        “ไม่รู้สิ ไม่เคยเห็น จะว่าเป็นคุณโรสิตาก็ไม่น่าใช่ หน้าตาไม่เหมือนในทีวีเลย” พนักงานจำนวนมากไม่รู้จักและไม่คุ้นหน้าเธอ ต่างหันไปกระซิบถามกันด้วยความสงสัย รวมไปถึงแพรวดาวเลขาของเตวิชด้วยเช่นเดียวกัน

        “ป้าจิตคะ นั่นใครเหรอ หน้าตาเหมือนคุณโรส แต่มองดี ๆ ก็ไม่ใช่”

        “นั่นไม่ใช่คุณโรสิตาหรอก นั่นคือคุณขวัญจิราต่างหาก” ป้าจิตเป็นแม่บ้านที่มีอายุงานมากกว่าสิบปีแล้ว ค่อนข้างรู้ความเป็นไปของสมาชิกในตระกูลทรัพย์ธาดาเป็นอย่างดี

        “ขวัญจิรานี่คือใครเหรอคะ” หญิงสาวทำหน้าแปลกใจแล้วหันไปถามหญิงกลางคนที่นั่งอยู่ด้านข้าง ในขณะที่กลางงานนั้นเจ้าภาพกำลังถ่ายรูปครอบครัวกันอย่างอบอุ่น

        “คุณขวัญจิรา เธอเป็นคนที่คุณเกริกวิทย์อุปการะชุบเลี้ยงมาตั้งแต่เด็ก และดูเหมือนคุณเกริกวิทย์จะรักมากด้วย ก็เลี้ยงมาพร้อม ๆ กับคุณเตวิชนั่นแหละ แต่ไม่รู้ทำไมคุณขวัญจิราเธอถึงได้ไปเรียนเมืองนอกนานนัก”

        “มิหน้า ฉันถึงไม่เคยเห็นหน้าเลย คนอะไรสวยได้ขนาดนั้น สวยไม่แพ้คุณโรสิตาเลยนะ บางมุมแอบคล้ายคุณโรสิตาด้วยซ้ำ”

        “จะไม่คล้ายกันได้ไง ก็สองคนนั้นเป็นลูกพี่ลูกน้องกัน”

        “คุณขวัญจิราเป็นญาติของคุณโรสงั้นเหรอคะ” แพรวดาวหันไปมองหญิงสาวที่ยืนอยู่กลางงานด้วยความแปลกใจ ก่อนเสียงของป้าจิตจะทำให้เธอละสายตาแล้วหันกลับมา

        “ตอนนี้ทุกอย่างเปลี่ยนไปหมดแล้ว คุณโรสิตาเกาะติดคุณเตวิชขนาดนั้น แล้วอยู่ ๆ คุณขวัญจิรากลับมาแบบนี้ บริษัทแตกแน่ ๆ” คนตั้งใจฟังถึงกับขมวดคิ้ว

        “ทำไมล่ะคะ”

        “ก็คุณโรสิตาชอบหน้าคุณขวัญเสียที่ไหน แต่ก็ไม่รู้นะว่าโต ๆ กันแล้ว จะเปลี่ยนกันไปบ้างหรือยัง”

        “ทำไมเหรอคพี่” แพรวดาวยังคงค้างคาใจ

        “ก็ก่อนที่คุณขวัญจิราจะไปเมืองนอก คุณโรสิตาเล่นงานคุณขวัญไว้ยับเลย คุณเกริกวิทย์โกรธมาก ไม่ยอมให้คุณโรสิตาเข้าหาตั้งหลายปี”

        “ไม่อยากจะเชื่อว่าเบื้องหลังตระกูลใหญ่ จะมีปัญหามากมายขนาดนี้” ท่ามกลางพนักงานนับร้อย เกริกวิทย์กล่าวคำขอบคุณ พร้อมกับมอบของขวัญด้วยทองคนละหนึ่งกรัม ให้กับพนักงานทุกคนเป็นขวัญกำลังใจ ก่อนจะขอให้พนักงานอยู่สังสรรค์กัน จวบจนนับถอยหลังขึ้นปีใหม่

----------------------------------