ประเทศที่ประชาชนมีชีวิตพลิกผันเหมือนกับฝันร้าย

ทุกประเทศต่างมีแนวทางในการบริหารแตกต่างกันไป
จะเน้นด้านไหน จะชูนโยบายอะไรเป็นหลักก็แล้วแต่ตกลงกัน
แน่นอนว่ามีหลายครั้งที่บางประเทศก็อาจจะทำผิดพลาดกันได้
แต่ถึงจะอย่างไร หากลงมือแก้ไขได้อย่างถูกวิธี แก้ไขอย่างรวดเร็วและจริงจัง
เชื่อแน่ว่าในที่สุดปัญหานั้นก็ถูกสะสางจนได้
แม้จะต้องใช้เวลาและงบประมาณมากแค่ไหนก็ตาม

วันนี้คือเรื่องราวของ 'เวเนซูเอลา'
ประเทศที่เหล่าแฟนนางงามต่างคุ้นหูคุ้นตากันดีกับหลายๆเวทีประกวด
แต่วันนี้เวเนซูเอลากลับถูกพูดถึงในฐานะ 'ประเทศล้มละลาย' 
เป็นประเทศขนาดใหญ่ที่ครั้งหนึ่งเคยรุ่งเรืองถึงขีดสุด
ก่อนจะตกต่ำชนิดยิ่งกว่าดำดิ่งลงเหว

แต่เดิมแล้วประเทศนี้เป็นอีกประเทศหนึ่งที่มีครบทั้งทรัพยากรและระบบการเมืองที่ดี
จนกระทั่งมีการค้นพบแหล่งน้ำมันดิบสำรอง 'ที่ใหญ่ที่สุดในโลก' 
และหลังจากที่ราคาน้ำมันในตลาดโลกพุ่งสูงขึ้นในช่วงหนึ่ง
ก็ได้พาให้เศรษฐกิจของประเทศพุ่งทะยานตามไปด้วย
รัฐบาลใช้การแทรกแซงและยึดแหล่งขุดเจาะของเอกชนเข้าเป็นของรัฐ
นำเงินรายได้มหาศาลจากการขายน้ำมัน ซึ่งคิดเป็น 95% ของรายได้ทั้งประเทศ
มาใช้จ่ายกับ 'โครงการประชารัฐ' อย่างการอุดหนุนราคาสินค้า น้ำมันเชื้อเพลิง
อาหาร ยา และอื่นๆแทบทุกรายการ จนแทบไม่เหลือคู่แข่งของรัฐอีกเลยในตลาด

ประชาชนเวเนซูเอลาในยุคนั้นต่างมีชีวิตที่ดีกันถ้วนหน้า
แทบไม่ต้องดิ้นรนทำอะไรทั้งนั้น เพราะรัฐบาลดูแลจัดการให้หมด
และเพราะรัฐบาลเวเนซูเอลาใช้นโยบาย 'ซื้อใจคน' มาโดยตลอดนี้เอง
จึงสามารถรักษาคะแนนนิยมไว้ได้นานหลายสิบปี 

หายนะครั้งใหญ่เริ่มขึ้นเมื่อครั้งที่รัฐบาลตัดสินใจ 'ตรึงค่าเงิน'
และนั่นเป็นที่มาของความปั่นป่วนระดับมหาศาล เคราะห์กรรมครั้งใหญ่ที่มาซ้ำเติม
ระบบเศรษฐกิจที่มีปัญหาอยู่แล้ว คือ 'การตกต่ำของราคาน้ำมัน'
ที่ทำให้รายได้ของรัฐหายไปเกือบหมด ในขณะที่ยังจำเป็นจะต้องใช้เงินมหาศาล
เพื่อไปหนุนต้นทุนราคาสินค้าให้ยังอยู่ในระดับเดิม

เมื่อแก้ปัญาผิดวิธี ทำให้วิกฤตนั้นรุนแรงยิ่งกว่าเดิม
เวเนซูเอลาต้องเผชิญหน้ากับอัตราเงินเฟ้อสูงนับล้านเปอร์เซ็นต์
เงินที่มีอยู่ในมือสูญเสียมูลค่าไปเกือบหมดจนมีค่าไม่ต่างจากเศษกระดาษ
ข้าวของเครื่องใช้มีราคาแพงขึ้นจนเกินกำลังจะหาซื้อได้ หรือต่อให้มีเงิน
ก็ยังไม่สามารถซื้อได้เหมือนกัน เพราะแทบไม่มีอะไรเหลืออีกแล้ว
แบบที่เราเห็นในข่าวว่าคนต้องคุ้ยขยะหาเศษเนื้อเน่ากินประทังชีวิต
และคนอีกหลายล้านต้องเดินเท้าไกลนับพันกิโลเมตรเพื่อหนีออกจากประเทศ