นิทานพื้นบ้าน มณีสัจจา สาวงามในจอมปลวก ผู้ถือมั่นในสัจจะวาจา😭😭😭

มีครอบครัวหนึ่ง อาศัยอยู่ในเมือง ๆ หนึ่ง ขณะนั้น เกิดทุพภิกขภัย ข้าวยากหมากแพง ฝนฟ้าแล้งมานานนักหนา ชาวบ้านต้องขุดเผือกขุดมันมากินอยู่เสมอ ครอบครัวนี้มีลูกสองคน คนพี่เป็นชายชื่อ มณี คนน้องเป็นหญิงชื่อ สัจจา ทั้งสองพี่น้องรักใคร่กันมาก

วันหนึ่ง พ่อกับแม่ออกไปหาเผือกมัน สั่งลูกชายว่า ให้พาน้องไปเล่น รอจนกว่าพ่อแม่จะกลับมา ทั้งสองพี่น้อง ก็รออยู่เป็นนาน พ่อแม่จึงกลับมา พร้อมด้วยเผือกมันเป็นจำนวนมาก มณีร้องบอกนางสัจจาว่า ไปกินเผือกกินมันกันเถอะ วันนี้พ่อแม่ได้มาเยอะเชียว แม่รีบบอกลูกว่า พาน้องไปเล่นก่อน รอมันต้มสุกดีแล้วค่อยมา สองพี่น้องรอจนหิว ทนไม่ไหว มณีก็ชวนน้องกลับบ้าน แต่ไม่พบพ่อแม่ เรียกหาก็ไม่ขานรับ ตามจนอ่อนใจ

ในที่สุด ก็มองไปบนขื่อบ้าน เห็นพ่อกับแม่นั่งกินเผือกกินมันอยู่ จึงร้องขอกินบ้าง แม่ก็เกี่ยงให้ไปขอพ่อ พ่อก็เกี่ยงให้ไปขอแม่ เกี่ยงกันไปเกี่ยงกันมา จนเผือกมันหมด จึงลงมาจากขื่อ เอาเปลือกมันไปเททิ้ง มณีบอกกับน้องว่า พ่อแม่คงโกรธเรา ที่เราไปพบปูตัวหนึ่ง แล้วแบ่งกันกินแต่สองคนพี่น้อง พอเล่าให้พ่อแม่ฟัง พ่อแม่ก็โกรธ เพราะฉะนั้น เขาจึงไม่ให้เผือกมันเราทั้งสองคน คิดว่าพ่อและแม่ คงไม่ต้องการเราแล้ว เราไปจากบ้านกันเถอะ นางสัจจาตกลง ไม่ว่ามณีจะไปที่ไหน นางขอตามไปทุกหนทุกแห่ง

ทั้งสองพี่น้อง พากันไปคุ้ยเขี่ย หาเปลือกเผือกมันที่ติดเนื้อ พอกินได้บ้าง และได้พบมีดด้ามนากเล่มหนึ่ง ซึ่งพ่อแม่ใช้ปอกเปลือก แล้วติดอยู่กับเศษเปลือกที่เอาไปทิ้ง มณีเก็บมีดนั้นไว้ เพื่อใช้ป้องกันตัว แล้วออกเดินทางต่อไป ค่ำไหนนอนนั่น

หลายวันหลายคืน จนไปพบไข่งูเข้า แต่ไม่รู้ว่าเป็นไข่อะไร ตั้งใจว่า จะเอามาย่างกิน เมื่อไข่สุก มณีขอกินก่อน แล้วสั่งว่า ถ้าพี่เป็นอะไรไป ขอให้น้องเอามีดด้ามนาก ผูกคอพี่ไว้ ส่วนตัวน้อง ให้รีบออกไปจากที่นี่ พอกินไข่เสร็จ ร่างของมณี ก็กลายเป็นงูนาคราช มีหงอน มีหูตาเหมือนพญานาค นางสัจจา ไม่รู้จะทำอย่างไร ได้แต่นั่งร้องไห้อยู่ มณีสั่งน้องว่า อย่าลืม เอามีดผูกคอพี่ไว้ แล้วไปเสีย ถ้าอยากให้พี่กลับมาเป็นมนุษย์ดังเดิม เจ้าอย่าได้พูดกับใครเป็นอันขาด แม้มีสามี ก็จะพูดกับเขาไม่ได้ จนกว่าเวลาจะผ่านไปถึง 3 ปี มิฉะนั้น พี่จะไม่มีโอกาสเป็นมนุษย์อีกเลย สั่งแล้ว พญานาคราชก็ร้องไห้ แล้วเลื้อยลงไปในมหาสมุทร เมื่อพี่ชายจากไป นางสัจจา ก็ไม่รู้จะไปทางไหน ได้แต่ร้องไห้ จนขี้ตาท่วมตัวหมด กลายเป็นจอมปลวกคลุมร่างไว้

กล่าวถึงพระเจ้าแผ่นดินในเมืองนี้ ออกเที่ยวหาความเพลิดเพลินในป่า ด้วยการชมป่าล่าสัตว์ ต่อไก่ฟ้า ต่อนกไปเรื่อย ๆ จนกระทั่งวันหนึ่งต่อไก่ ไก่มาหยุดที่จอมปลวก ซึ่งนางสัจจาอยู่ในนั้น พระเจ้าแผ่นดินจึงให้ปักข่ายรายรอบ คอยซุ่มดูว่าเมื่อไหร่ ไก่จะไปติดตาข่ายนั้น ไก่ก็เริ่มขันว่า ถ้าเอาข้าวให้สักทะนาน จะให้นางงามหนึ่งคน พระเจ้าแผ่นดินกับเสนาอำมาตย์ ได้ยินกันทุกคน รู้สึกสงสัย จึงเอาข้าวให้กิน ไก่นั้น ก็เดินไปเดินมาอยู่หน้าจอมปลวก ร้องขันว่า นางอยู่ในนี้ เมื่อทุกคนมาดู ก็เห็นมีน้ำพุไหลออกมาจึงขุดดู แล้วก็พบนางสัจจาอยู่ในนั้น งดงามจนหาใครเปรียบมิได้ พระเจ้าแผ่นดิน ให้พานางไปในเมือง อาบน้ำอาบท่ากินข้าวกินปลา ทำนุบำรุงอย่างดี นางก็ยิ่งงดงามมากขึ้น ในที่สุดก็แต่งตั้งเป็นพระมเหสี ด้วยความรักใคร่นักหนา แต่นางนั้นไม่ยอมพูดด้วย จนแม้จะมีพระโอรสหนึ่งองค์ นางนั้น ก็หายอมพูดด้วยไม่

พระเจ้าแผ่นดิน ได้ปรึกษากับเสนา ข้าราชบริพาร หาวิธีที่จะทำให้นางพูด แล้วก็ตกลงใจว่า จะทำอุบายไปต่อช้างในป่า แต่ไม่ได้ไปจริง แอบซุ่มดูพระมเหสีอยู่ เมื่อเวลาผ่านไปสามวัน อำมาตย์วิ่งกระหืดกระหอบ ร้องไห้มาหาพระนาง แล้วร้องไห้ทูลพระนางว่า พระเจ้าแผ่นดินตายแล้ว ถูกช้างเหยียบตาย นางก็ไม่กล่าวอะไร พอพระโอรสร้องไห้ นางเอาลูกลงอู่เห่ไกว ยังไม่ยอมหยุดร้อง นางจึงกล่อมลูกว่า เขาลือว่า พ่อของลูกตกช้างตาย ไม่เสียดายเท่าลุงของเจ้า เป็นพญานาคราชเลย

พระเจ้าแผ่นดิน ได้ฟังก็รู้เรื่อง ขณะนั้น เวลาผ่านไปครบ 3 ปีแล้ว นางจึงยอมพูด พระเจ้าแผ่นดิน ได้ปรากฏตัวออกมา สอบถามเรื่องราว เพื่อหาทางช่วยพี่ชายของนาง นางเล่าเรื่องทั้งหมดให้ฟัง พระเจ้าแผ่นดิน ให้หาหมองู ที่วิชาแก่กล้า มาทำพิธีเรียกบรรดาพญางูทั้งหลาย ขึ้นมาให้นางดูว่า ตัวไหนเป็นพี่ชาย เรียกตัวไหนขึ้นมา นางไม่เห็นมีดด้ามนาคที่ผูกคอไว้ ก็บอกไม่ใช่ จนแทบหมดพญางู ในมหาสมุทรนั้น ได้ทำพิธีกันอยู่หลายวัน ในที่สุด มณีก็โผล่ขึ้นมา ร่างกายใหญ่โต มีรัศมีเป็นสีทอง มีมีดด้ามนากผูกติดคออยู่ นางสัจจาเห็นเข้า ก็ร้องว่า ตัวนี้แหละที่เป็นพี่ชาย นางจะเข้าไปกอดพญางูนั้น พระเจ้าแผ่นดิน รีบจับนางไว้ แล้วให้หมองู ใช้คาถาอาคม เชิญให้ขึ้นบนฝั่ง ต้องใช้ขวานถากเกล็ดออกจนหมด เพื่อใส่ยา ร่างงู จึงกลายเป็นคน นางสัจจาเข้ากอดพี่ชายร้องไห้กันอยู่ พระมหากษัตริย์ให้นำตัวเข้าวัง แต่งตั้งให้เป็นมหาอุปราช ได้อยู่เป็นสุขตลอดมา ชั่วกาลนาน