สิกิริยา เมืองลอยฟ้าโบราณแห่งศรีลังกา😱😱😱

สิกิริยา หรือ สิงหะคีรี เป็นป้อมปราการหินโบราณ พระราชวังโบราณ ที่สร้างในพุทธศตวรรษที่ 13 บนยอดซากภูเขาไฟสูงเสียดฟ้ากว่า 370 เมตร ตั้งอยู่ทางตอนเหนือของเขตมาตาเล ใกล้เมืองเขื่อน บูลลา ในจังหวัดภาคกลาง ประเทศศรีลังกา ที่นี่ เป็นสถานที่ที่มีความสำคัญ ทางประวัติศาสตร์และโบราณคดี

ตามพงศาวดารศรีลังกาโบราณ ชูฮวามสา บริเวณนี้เป็นป่าขนาดใหญ่ จากนั้น หลังจากพายุและดินถล่ม ก็กลายเป็นเนินเขา และได้รับเลือกจากกษัตริย์กัสยปะ (ค.ศ. 477–495) ให้เป็นเมืองหลวงใหม่ของพระองค์ พระองค์ทรงสร้างวังของตน บนหินก้อนนี้ และประดับด้านข้าง ด้วยจิตรกรรมฝาผนังสีสันสดใส บนที่ราบสูงเล็กๆ ประมาณครึ่งทางของหินนี้ เขาได้สร้างประตูเป็นรูปสิงโตขนาดมหึมา ชื่อของสถานที่แห่งนี้ได้มาจากโครงสร้างนี้ สินาคีรี หินสิงโต.

เมืองหลวงและพระราชวัง ถูกทิ้งร้าง หลังจากการสวรรคตของกษัตริย์ ถูกใช้เป็นวัดในพุทธศาสนาจนถึงคริสต์ศตวรรษที่ 14 ปัจจุบัน สิกิริยา ได้รับการขึ้นทะเบียนเป็นมรดกโลก โดยองค์การยูเนสโก เป็นหนึ่งในตัวอย่างการวางผังเมืองโบราณ ที่ได้รับการอนุรักษ์ไว้ดีที่สุด

มีแนวโน้มว่า บริเวณรอบๆ สิกิริยา จะมีผู้คนอาศัย อยู่มาตั้งแต่สมัยก่อนประวัติศาสตร์ มีหลักฐานชัดเจนว่า ที่พักหินและถ้ำหลายแห่ง ในบริเวณใกล้เคียง ถูกครอบครองโดยพระภิกษุและนักพรต ตั้งแต่ต้นศตวรรษที่ 3 ก่อนคริสต์ศักราช หลักฐานแรกสุด ของการอยู่อาศัยของมนุษย์ที่สิกิริยา คือที่พักพิงของหินอาลิกาลา ทางทิศตะวันออกของหินสิกิริยา ซึ่งบ่งชี้ว่า พื้นที่ดังกล่าวถูกครอบครอง เมื่อเกือบห้าพันปีก่อนในช่วงยุคหิน

การตั้งถิ่นฐานของนักบวชชาวพุทธ ก่อตั้งขึ้นในช่วงศตวรรษที่ 3 ก่อนคริสต์ศักราช บนเนินเขาด้านตะวันตก และทางเหนือของเนินเขา ที่เต็มไปด้วยก้อนหิน ซึ่งล้อมรอบหินสิกิริยา มีการสร้างที่พักพิงหิน หรือถ้ำหลายแห่งในช่วงเวลานี้ ที่พักพิงเหล่านี้ถูกสร้างขึ้น ภายใต้ก้อนหินขนาดใหญ่ โดยมีหิ้งหยดน้ำแกะสลักอยู่รอบปากถ้ำ จารึกหิน ถูกแกะสลักไว้ใกล้กับหิ้งน้ำ บนที่พักพิงหลายแห่ง บันทึกการบริจาคที่พักพิง แก่คณะสงฆ์ทางพุทธศาสนา เพื่อเป็นที่พักอาศัย สิ่งเหล่านี้ ถูกสร้างขึ้นในช่วงระหว่างศตวรรษที่ 3 ก่อนคริสตศักราช ถึงคริสต์ศตวรรษที่ 1

ในปีคริสตศักราช 477 พระกัสยปะที่ 1 พระราชโอรสของกษัตริย์ โดยพระสนมที่ไม่ใช่ราชวงศ์ ได้ยึดบัลลังก์จากกษัตริย์ทัตเสนะ หลังจากการรัฐประหาร โดยได้รับความช่วยเหลือจากมิการะ หลานชายของกษัตริย์ และผู้บัญชาการกองทัพ โมคคัลลานะ รัชทายาทโดยชอบธรรมกลัวชีวิต จึงหนีไปยังอินเดียใต้ ด้วยความกลัวว่า โมคคัลลานะจะโจมตี คาชยาปะ จึงย้ายเมืองหลวงและที่พักอาศัยของเขา จากเมืองหลวงดั้งเดิม อย่างอนุราธปุระ ไปยังสิกิริยาที่ปลอดภัยกว่า ในรัชสมัยของพระเจ้ากัสยปะ (ค.ศ. 477 ถึง ค.ศ. 495) สิกิริยา ได้รับการพัฒนาให้เป็นเมือง และป้อมปราการที่ซับซ้อน สิ่งก่อสร้างอันวิจิตรบรรจงส่วนใหญ่บนยอดเขาหินและรอบๆ รวมถึงโครงสร้างป้องกัน พระราชวัง และสวน สร้างขึ้นตั้งแต่สมัยนี้

ชูฮวามสา กล่าวถึงกษัตริย์ คาชยาปะ ว่า เป็นโอรสของกษัตริย์ ทัตเสนา กัชยปะสังหารบิดาของตนด้วยการล้อมรั้วทั้งเป็น แล้วแย่งชิงบัลลังก์ อันเป็นของโมคคัลลานะ ซึ่งเป็นบุตรของทัตเสนะโดยชอบธรรมโดยราชินีที่แท้จริง โมคคัลลานะ หนีไปอินเดีย เพื่อหนีจากการถูกพระกัสยปะ ลอบปลงพระชนม์ แต่ทรงปฏิญาณว่าจะแก้แค้น ในอินเดีย พระองค์ทรงยกกองทัพขึ้น ด้วยความตั้งใจที่จะคืน และยึดบัลลังก์ศรีลังกาคืน ซึ่งเขาถือว่า ถูกต้องตามสมควร คาดว่า พระโมคคัลลานะ จะกลับมาอย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้ กล่าวกันว่า คาชยาปะ ได้สร้างพระราชวังของเขา บนยอดเขาสิกิริยา เพื่อเป็นป้อมปราการและวังแห่งความสุข ในที่สุดโมคคัลลานะก็มาถึง ประกาศสงคราม และเอาชนะคาชยาปะ ในปีคริสตศักราช 495 ในระหว่างการสู้รบกองทัพของ Kashyapa ละทิ้งเขา และเขาฆ่าตัวตาย ด้วยการล้มดาบของเขา

ชูฮวามสา และนิทานพื้นบ้าน แจ้งให้เราทราบว่า ช้างศึกที่ขี่ Kashyapa ได้เปลี่ยนเส้นทาง เพื่อใช้ข้อได้เปรียบเชิงกลยุทธ์ แต่กองทัพตีความการเคลื่อนไหวผิด เนื่องจากกษัตริย์เลือกที่จะล่าถอย ส่งผลให้กองทัพละทิ้งเขาไปโดยสิ้นเชิง ว่ากันว่า ด้วยความภูมิใจเกินกว่าจะยอมจำนน เขาจึงหยิบมีดสั้นออกจากเอว ตัดคอ ยกมีดขึ้นอย่างภาคภูมิใจ ปลอกมีด แล้วล้มตาย โมคคัลลานะ คืนเมืองหลวงให้กับอนุราธปุระ โดยเปลี่ยนสิกิริยา ให้เป็นอารามทางพุทธศาสนา ซึ่งคงอยู่มาจนถึงศตวรรษที่ 13 หรือ 14 หลังจากช่วงเวลานี้ ไม่พบบันทึกเกี่ยวกับสิกิริยา จนกระทั่งศตวรรษที่ 16 และ 17 เมื่อถูกใช้เป็นด่านหน้า ของอาณาจักรแคนดีในช่วงสั้นๆ

เรื่องราวผู้สร้างหลักของ Sigiriya ในนามกษัตริย์ ทัตเสนา โดยที่ คาชยาปะ ทำงานเสร็จ เพื่อเป็นเกียรติแก่บิดาของเขา ยังมีเรื่องราวอื่นๆ ที่เล่าถึง คาชยาปะ ว่าเป็นราชาแห่งเพลย์บอย โดยมี Sigiriya เป็นวังแห่งความสุขของเขา แม้แต่ชะตากรรมสุดท้ายของ Kashyapa ก็ยังไม่แน่นอน ในบางรุ่น เขาถูกลอบสังหารด้วยยาพิษ ที่ควบคุมโดยนางสนม ส่วนคนอื่นๆ เขาเชือดคอตัวเอง เมื่อถูกทิ้งร้างในการต่อสู้ครั้งสุดท้าย การตีความเพิ่มเติม ยังถือว่าสถานที่นี้ เป็นงานของชุมชนชาวพุทธ โดยไม่มีหน้าที่ทางทหาร สถานที่นี้ อาจมีความสำคัญในการแข่งขัน ระหว่างประเพณีมหายาน และพุทธศาสนาเถรวาท ในศรีลังกาโบราณ

ในปีพ.ศ. 2374 พันตรีโจนาธาน ฟอร์บส์ แห่งกรมทหารราบที่ 78 (ไฮแลนเดอร์ส) ของกองทัพอังกฤษ ขณะขี่ม้ากลับจากการเดินทาง ไปยังโปลอนนูรุวา ได้พบกับ "ยอดเขาที่ปกคลุมไปด้วยพุ่มไม้ แห่งสิกิริยา" Sigiriya ได้รับความสนใจจากนักโบราณวัตถุ และนักโบราณคดีในเวลาต่อมา งานโบราณคดีที่สิกิริยา เริ่มต้นขึ้นในระดับเล็กๆ ในช่วงทศวรรษที่ 1890 เอช.ซี.พี. เบลล์ เป็นนักโบราณคดีคนแรก ที่ทำการวิจัยอย่างกว้างขวาง เกี่ยวกับสิกิริยา โครงการสามเหลี่ยมวัฒนธรรม ซึ่งเปิดตัวโดยรัฐบาลศรีลังกา มุ่งความสนใจไปที่สิกิริยาในปี 1982 งานโบราณคดี เริ่มขึ้นทั่วทั้งเมืองเป็นครั้งแรก ภายใต้โครงการนี้ มีหัวสิงโตแกะสลักอยู่เหนือขา และอุ้งเท้าขนาบข้างทางเข้า แต่หัวกลับพังเมื่อหลายปีก่อน

สิกิริยา ประกอบด้วยป้อมปราการโบราณ ที่สร้างโดยกษัตริย์กัสยาปะ ในช่วงศตวรรษที่ 5 ที่ตั้งของสิกิริยา ประกอบด้วยซากปรักหักพังของพระราชวังชั้นบน ที่ตั้งอยู่บนหินเรียบ ระเบียงระดับกลาง ที่มีประตูสิงโตและผนังกระจก พร้อมจิตรกรรมฝาผนัง ส่วนพระราชวังชั้นล่าง เกาะติดกับทางลาดใต้โขดหิน คูน้ำ กำแพง และสวนของพระราชวัง ทอดยาวออกไปสองสามร้อยเมตร จากฐานหิน สถานที่นี้ เป็นทั้งพระราชวังและป้อมปราการ พระราชวังชั้นบนบนยอดหิน มีถังเก็บน้ำ ที่เจาะเข้าไปในหิน

สิกิริยา ถือเป็นสถานที่วางผังเมือง ที่สำคัญที่สุดแห่งหนึ่ง ของสหัสวรรษแรก และแผนผังสถานที่ ถือว่าซับซ้อน และมีจินตนาการมาก แผนดังกล่าว ผสมผสานแนวคิดเรื่องความสมมาตร และความไม่สมมาตรเข้าด้วยกัน เพื่อเชื่อมโยงรูปทรงทางเรขาคณิต และธรรมชาติของสภาพแวดล้อม ที่มนุษย์สร้างขึ้นโดยเจตนา ทางด้านตะวันตกของหิน มีสวนสาธารณะสำหรับราชวงศ์ ผังแบบสมมาตร อุทยานแห่งนี้ มีโครงสร้างกักเก็บน้ำ รวมถึงระบบไฮดรอลิกบนพื้นผิว/ใต้ผิวดินที่ซับซ้อน ซึ่งบางส่วน ยังใช้งานได้ในปัจจุบัน ทางใต้ มีอ่างเก็บน้ำที่มนุษย์สร้างขึ้น สิ่งเหล่านี้ ถูกใช้อย่างกว้างขวางจากเมืองหลวงเดิม ของเขตแห้งแล้งของศรีลังกา ประตูห้าบานถูกวางไว้ที่ทางเข้า ประตูทิศตะวันตกที่หรูหรากว่านั้น คิดว่าสงวนไว้สำหรับราชวงศ์เท่านั้น

แม้ว่าจิตรกรรมฝาผนัง จะจัดอยู่ในสมัยอนุราธปุระ แต่รูปแบบการวาดภาพ ก็ถือว่ามีเอกลักษณ์เฉพาะตัว เส้นและรูปแบบการประยุกต์ ใช้ภาพวาด แตกต่างจากภาพวาดอนุราธปุระ เส้นถูกวาดในรูปแบบที่ช่วยเพิ่มความรู้สึก ของปริมาตรของตัวเลข สีถูกลงสีเป็นลายเส้นแบบกวาด โดยใช้แรงกดที่ด้านหนึ่งมากขึ้น ทำให้เกิดโทนสีที่เข้มขึ้นบริเวณขอบ ภาพวาดอื่นๆ ในสมัยอนุราธปุระ มีแนวทางการวาดภาพคล้ายคลึงกัน แต่ไม่มีเส้นร่างแบบสิกิริยา และมีเส้นเขตแดนของศิลปินที่ชัดเจน ตัวตนที่แท้จริงของหญิงสาว ในภาพเขียนเหล่านี้ ยังไม่ได้รับการยืนยัน มีแนวคิดที่หลากหลาย เกี่ยวกับตัวตนของพวกเขา บางคนเชื่อว่า ตนเป็นสตรีในพระราชา ในขณะที่บางคนคิดว่า ตนเป็นสตรีที่ประกอบพิธีทางศาสนา รูปภาพเหล่านี้ มีความคล้ายคลึงอย่างใกล้ชิด กับภาพวาดที่พบในถ้ำอชันตาในอินเดีย

เมื่อวันที่ 14 ตุลาคม พ.ศ. 2510 เหตุการณ์การก่อกวนเกิดขึ้น โดยมีสีสาดบนจิตรกรรมฝาผนัง ลูเซียโน มารานซี ผู้เชี่ยวชาญที่ได้รับการฝึกอบรม ที่ศูนย์ระหว่างประเทศ เพื่อการศึกษาการอนุรักษ์ และการฟื้นฟูทรัพย์สินทางวัฒนธรรม ในกรุงโรม ได้ช่วยเหลือการบูรณะ ซึ่งใช้เวลาจนถึงวันที่ 11 เมษายน พ.ศ. 2511 ถือเป็นความพยายามที่ท้าทายที่สุด ที่ดำเนินการโดยแผนกอนุรักษ์เคมีของ ภาควิชาโบราณคดี มีความกังวลอย่างต่อเนื่องว่า สีดั้งเดิมของจิตรกรรมฝาผนัง กำลังซีดจาง โดยมีรายงานที่นำเสนอในปี 2010 ชี้ให้เห็นว่า จิตรกรรมฝาผนัง 22 ชิ้น เริ่มซีดจางตั้งแต่ปี 1930

สวนสิกิริยา เป็นหนึ่งในสวนที่มีภูมิทัศน์ ที่เก่าแก่ที่สุดในโลก สวนต่างๆ แบ่งออกเป็นสามรูปแบบ ที่แตกต่างกัน แต่เชื่อมโยงกัน ได้แก่ สวนน้ำ สวนถ้ำและหิน และสวนขั้นบันได

สวนน้ำ ตั้งอยู่บริเวณตอนกลาง ของบริเวณด้านตะวันตก พบสวนหลักสามแห่งที่นี่ สวนหลังแรกประกอบด้วยแปลงที่ล้อมรอบด้วยน้ำ เชื่อมต่อกับบริเวณหลัก โดยใช้ทางหลวงสี่สาย โดยมีประตูทางเข้า อยู่ที่หัวทางหลวงแต่ละสาย

สวนที่สอง ประกอบด้วยแอ่งน้ำลึก ยาวสองแห่ง ที่ตั้งอยู่ทั้งสองฝั่งของเส้นทาง มีลำธารน้ำตื้นสองสาย ไหลไปสู่แอ่งเหล่านี้ น้ำพุที่ทำจากแผ่นหินปูนทรงกลม วางอยู่ที่นี่ ท่อส่งน้ำใต้ดิน จะจ่ายน้ำให้กับน้ำพุเหล่านี้ ซึ่งยังคงใช้งานได้ โดยเฉพาะในช่วงฤดูฝน มีเกาะใหญ่สองเกาะ ตั้งอยู่ทั้งสองฝั่งของสวนน้ำแห่งที่สอง พระราชวังฤดูร้อน ถูกสร้างขึ้นบนพื้นผิวเรียบ ของเกาะเหล่านี้ มีเกาะอีกสองเกาะ ตั้งอยู่ไกลออกไปทางเหนือและใต้ เกาะเหล่านี้ สร้างขึ้นในลักษณะคล้ายกับเกาะ ในสวนน้ำแห่งแรก

สวนแห่งที่สาม ตั้งอยู่บนระดับที่สูงกว่าสวนอีกสองแห่ง ประกอบด้วยสระน้ำขนาดใหญ่ทรงแปดเหลี่ยม พร้อมแท่นยกสูง อยู่ที่มุมตะวันออกเฉียงเหนือ กำแพงอิฐและหินขนาดใหญ่ของป้อมปราการ อยู่ที่ขอบด้านตะวันออกของสวนแห่งนี้

สวนน้ำ ถูกสร้างขึ้นในแนวตะวันออก-ตะวันตกอย่างสมมาตร คูเมืองด้านนอก เชื่อมต่อกันทางทิศตะวันตก และทะเลสาบเทียมขนาดใหญ่ ทางทิศใต้ของหินสิกิริยา สระน้ำทั้งหมด ยังเชื่อมต่อกัน โดยใช้เครือข่ายท่อร้อยสายใต้ดิน ที่เลี้ยงโดยทะเลสาบ และเชื่อมต่อกับคูน้ำ สวนน้ำขนาดเล็ก ตั้งอยู่ทางทิศตะวันตกของสวนน้ำแห่งแรก ซึ่งประกอบด้วยสระน้ำขนาดเล็ก และสายน้ำหลายแห่ง สวนเล็กๆ ที่เพิ่งค้นพบนี้ ดูเหมือนจะสร้างขึ้นหลังยุคกัชยาปัน ซึ่งอาจอยู่ระหว่างศตวรรษที่ 10 ถึง 13