ภูหอ พญาช้าง นางผมหอม❤️❤️❤️

นานมาแล้ว ณ หมู่บ้านแห่งหนึ่ง ใกล้บริเวณเขาภูหอ (ภูหอเป็นภูเขาในตำบลภูหอ อำเภอภูหลวง จังหวัดเลย) มีสองสามีภรรยาคู่หนึ่ง แต่งงานอยู่กินกันมาตั้งนาน แต่ก็ยังไม่มีลูกสักที จึงไปบนบานขอต่อเทวดา และในที่สุด ก็ตั้งครรภ์ และคลอดลูกเป็นเด็กหญิงน่ารักคนหนึ่ง ตั้งชื่อว่า เทวี เด็กหญิงนั้น ได้รับการเลี้ยงดูเป็นอย่างดี ด้วยความรัก จากพ่อแม่ทั้งสอง จนเติบใหญ่เป็นสาว

อยู่มาวันหนึ่ง นางสาวเทวี ได้เข้าป่าไปหาของป่าและอาหาร วันนั้น เข้าไปในป่าลึกกว่าปกติ น้ำที่เตรียมมาได้หมดลง นางกระหายน้ำมาก ขณะที่เดินหาแหล่งน้ำอยู่ บังเอิญเหลือบไปเห็น น้ำที่ขังอยู่ในรอยเท้าโค จึงก้มลงดูดกินน้ำนั้น ก็ให้รู้สึกคอแห้งกระหายยิ่งขึ้น คือกินแล้วยิ่งไม่อิ่ม จากนั้น นางก็มองเห็นน้ำที่ขังอยู่ในรอยเท้าช้าง ดูใสสะอาด ก้มลงดื่มกินน้ำนั้น ก็ให้รู้สึกชุ่มฉ่ำคอยิ่งนัก จึงดื่มกินจนอิ่ม ความหิวกระหายนั้นก็หายไป

นางกลับมาถึงบ้าน จากนั้นไม่นาน ก็ตั้งครรภ์ โดยที่ไม่รู้ว่า ใครเป็นพ่อเด็กในท้อง พ่อแม่ก็พยายามถามไถ่หาความจริง นางก็เล่าให้ฟังตามที่เป็นจริง และบอกว่า สงสัยเด็ก คงเป็นลูกของพญาช้าง หรือไม่ก็พญาโค พ่อแม่ก็ไม่ได้ถามอะไรอีก ขอให้ได้หลานก็พอใจแล้ว ครบเก้าเดือน นางคลอดลูกเป็นเด็กหญิงแฝดสองคน คนพี่ให้ชื่อว่า นางผมหอม เพราะผมของนาง มีกลิ่นหอมตั้งแต่แรกเกิด คนน้อง ให้ชื่อว่า นางลุน เพราะเป็นน้อง ภาษาท้องถิ่น ลุนหมายถึงทีหลัง นางผมหอม เป็นคนนิสัยดี โอบอ้อมอารี ชอบช่วยเหลือผู้อื่นอยู่เสมอ ผิดกับนางลุน ซึ่งเป็นคนขี้อิจฉา ใจร้าย ชอบรังแกคนอื่น รวมถึงชอบรังแก และแกล้งนางผมหอมอยู่เสมอ

นางผมหอมและนางลุน ค่อย ๆ เติบโต ตามวัย เมื่อยังเป็นเด็ก ไปเล่นกับเด็กคนอื่นๆ ก็จะถูกล้ออยู่เสมอว่า เป็นเด็กไม่มีพ่อ กระทั่งโตเป็นสาว ก็ยังถูกล้ออยู่ ในที่สุดทนไม่ไหว ทั้งสอง จึงตัดสินใจไปถามความจริงกับแม่

นางเทวี เล่าความจริงให้ฟัง ว่าได้ไปดื่มน้ำในรอยเท้าโค และรอยเท้าช้างในกลางป่า กลับมาก็ตั้งครรภ์ พ่อของพวกเจ้าก็คือ พญาช้าง และพญาโค แต่ก็ไม่รู้ว่าใครเป็นลูกโค ใครเป็นลูกช้าง นางผมหอมและนางลุน จึงขออนุญาตมารดา ออกตามหาบิดาในป่า รบเร้าบ่อย ๆ เมื่อมารดาอนุญาต ทั้งสองจึงออกเดินทางเข้าป่า ตามทางที่มารดาบอก ซึ่งเข้าใจว่า อยู่ในป่าภูหอแห่งนั้น

เดินทางมาหลายวัน ในที่สุดทั้งสอง ก็ต้องเผชิญหน้ากับพญาช้างใหญ่เชือกหนึ่ง พญาช้างเห็นทั้งสองเข้าคิดว่า เป็นพวกมนุษย์ที่บุกรุกเข้ามา จึงจะฆ่าเสีย นางผมหอมผู้เป็นพี่ จึงร้องไห้อ้อนวอนขอชีวิต พญาช้างเกิดความสงสัยว่า เหตุใดหญิงทั้งสองจึงเข้ามาในป่า ผิดวิสัยหญิงยิ่งนัก

นางผมหอมจึงเล่าให้ฟังว่า พวกนางเป็นลูกของแม่เทวี กับพญาช้างและพญาโค ซึ่งนางลุนก็ชิงพูดว่า ตนเองเป็นลูกของพญาช้าง ส่วนนางผมหอมเป็นลูกของพญาโค หากจะฆ่าก็จงฆ่านางผมหอมเถิด นางผมหอมพูดว่า ตอนนี้ยังไม่ทราบว่าใครเป็นลูกช้าง ใครเป็นลูกโค พวกนางเพียงแต่อยากพบพ่อ จึงอุตสาห์ดั้นด้นเข้าสู่ป่าใหญ่ ก่อนจะฆ่านาง ขอให้นางได้พิสูจน์ตัวเองก่อน ถ้านางไม่ใช่ลูกช้างจริงจะฆ่าก็ยอม

พญาช้างจึงกล่าวว่า ยินยอมให้พิสูจน์ โดยหากใครปีนงวงขึ้นขี่คอได้ คนนั้นนั่นแหละคือลูก ว่าแล้วพญาช้างก็ตั้งจิตอธิษฐานตามนั้น แล้วยืนนิ่ง ๆ นางลุน มั่นใจนักว่า ตัวเองเป็นลูกช้าง รีบปีนขึ้นงวง หมายจะขึ้นหลังช้างให้ได้ เพราะนางเป็นลูกโค แม้พยายามอย่างไร ก็ไม่อาจจะปีนขึ้นได้ มีแต่ลื่นตกลงมาดังเดิม พญาช้างจึงบอกให้พอก่อน

นางผมหอม กลับปีนขึ้นได้อย่างง่ายดาย และนั่งอยู่บนคอช้างได้สำเร็จ ส่วนนางลุนเห็นว่านางผมหอม ปีนขึ้นได้อย่างง่ายดาย จึงอยากลองดูใหม่ แม้พญาช้างห้ามก็ไม่ฟัง นางลุนก็ยังปีนขึ้นไม่ได้ ในที่สุดพญาช้าง จึงใช้เท้ากระทืบนางลุนตาย และนำนางผมหอมผู้เป็นลูก ไปยังที่อยู่ของตน ให้บริวารนำหินมาสร้างปราสาทหิน ให้เป็นเรือนที่อยู่ของนางผมหอม เรียกว่าปราสาทนางผมหอม

นางผมหอม แม้จะดีใจที่ได้พบพ่อ แต่ก็สงสารนางลุนผู้น้องสาว ร้องไห้มาตลอดทาง แต่ก็ไม่กล้าต่อว่าอะไร พญาช้างผู้บิดา ได้แต่ติดตามช้างดูแลปรนนิบัตินางผมหอมเป็นอย่างดี ด้วยความรักในธิดา เมื่อนางผมหอมต้องการไปไหน ก็ให้ขี่คอไป นางผมหอม อาศัยอยู่ในป่ากับพญาช้าง เป็นเวลาหลายปี

วันเวลาล่วงมาหลายปี นางผมหอมเติบโตเป็นสาวอย่างเต็มตัว นางผมหอมชอบลงไปอาบน้ำในหนองบัว ปัจจุบัน ตั้งอยู่ที่บ้านหนองบัว ตำบลภูหอ อำเภอภูหลวง จังหวัดเลย และลำธารปากห้วยหอม ปัจจุบัน อยู่ในเขตบ้านห้วยหอม ตำบลหนองคัน อำเภอภูหลวง จังหวัดเลย วันนั้น นางเตรียมผอบไปด้วย นางถอนผมตัวเองออกมา 1 เส้น บรรจงม้วนใส่ลงไปในผอบนั้นพร้อมสารรัก ผมของนางยาวจนถึงประมาณสะโพกทีเดียว และด้วยบุญเก่าของนาง นางจึงมีผมที่หอมอยู่เป็นนิจ เมื่อใส่ผมลงในผอบปิดฝาเรียบร้อยแล้ว นางได้ตั้งจิตอธิษฐานว่า

“ผอบนี้ จงลอยน้ำไป ขอกลิ่นหอมของเส้นผมอย่าได้จางหาย ขอให้ชายที่เป็นเนื้อคู่เท่านั้น สามารถที่จะเก็บผอบนี้ได้ คนอื่น ๆ แม้พบเห็น หากไม่ใช่เนื้อคู่แล้วไซร้ ขอให้เก็บเอาไม่ได้เถิด หากชายที่เป็นเนื้อคู่เก็บได้แล้ว ขอให้มีใจมั่น ที่จะออกตามหาตัวเรา จนได้พบกันเถิด”

เมื่ออธิษฐานเสร็จแล้ว ก็ปล่อยวางผอบลงลอยไปตามแม่น้ำเลย ต้นกำเนิดแม่น้ำเลย อยู่ในพื้นที่อำเภอภูหลวง ผอบนั้น ได้ลอยตามน้ำไปเรื่อย ๆ

            กล่าวถึงหนุ่มรูปงาม นามว่า ท้าววรจิตร เป็นลูกชายของเจ้าฟ้าฮ่มขาว เมืองเซไล ปัจจุบันคือบ้านทรายขาว ตำบลทรายขาว อำเภอวังสะพุง จังหวัดเลย ลงไปอาบน้ำพร้อมข้าทาสบริวาร ที่ท่าน้ำแม่น้ำเลย ในขณะอาบน้ำ ได้มองเห็นผอบทอง ลอยน้ำวนไปวนมา ท้าววรจิตร ก็เอาผอบทองมาเปิดดู พบเส้นผม พร้อมสารรักของนางผมหอม เมื่ออ่านดู ทำให้จิตใจไหวหวั่น และคิดถึงเจ้าของสารรักยิ่งนัก

            จากนั้น จึงได้เขียนสารรัก ตอบลงในผอบทอง ก่อนจะส่งสาร ได้อธิษฐานจิตว่า หากเจ้าของเส้นผมและสารรัก อยู่ในแห่งหนใด ก็ขอให้สารรักนี้ ลอยไปในที่แห่งนั้น ปรากฎว่าผอบทอง ลอยทวนน้ำขึ้นไปยังต้นน้ำ ณ ที่ปากห้วยหอม ท้าววรจิตร จึงกราบลาพ่อแม่ เพื่อออกเดินป่า ตามหานางผมทอง ที่ผอบลอยทวนน้ำขึ้นไป พอครบเจ็ดวัน นางผมหอม ก็ได้ลงมาอาบน้ำตรงปากน้ำห้วยหอมอีก นางผมหอมเห็นผอบทองก็เปิดอ่านดู

            ต่อมา ท้าววรจิตรได้พบนางผมหอม ได้เกิดความรักขึ้น ท้าววรจิตร จึงได้ครองรักกับนางผมหอม บนปราสาทนั้นหลายสิบปี จนมีบุตรชายด้วยกัน

เมื่อพญาช้างทราบข่าว รู้สึกเสียใจและโกรธ จึงได้ใช้งาแทง และงัดภูเขาให้ทลายลงมา จนหินบนภูเขาเกลื่อนกลาด ดังเป็นรูปหอ ที่ปรากฎในปัจจุบัน พญาช้างเสียใจน้ำตาไหลนอง จนเป็นที่มาของหนองน้ำแห่งหนึ่งบนภูหอ ชื่อ หนองน้ำตาช้าง นางผมหอมทราบข่าว ก็มาหาพ่อและปลอบใจพ่อ พ่อก็ได้สั่งเสียว่า ถ้าพ่อตายไป ก็ให้เอางาและกระดูกของพ่อ มาทำเป็นเรือ แล้วพาลูกและสามีกลับเมือง จากนั้นพญาช้างก็ได้สิ้นลมปราณลง ตรงเดิ่นช้างตาย ปัจจุบันเป็นลานกว้างใหญ่ อยู่เชิงภูหอ

เมื่อเก็บศพพ่อเสร็จ ก็เอางาและกระดูก ทำตามที่พ่อสั่งเสียกลับเมืองเซไล ระหว่างทาง ได้กับเจอนางโพง นางโพงได้ดึงนางผมหอมตกน้ำ แล้วแปลงเป็นนางผมหอมเข้าเมือง แต่นางผมหอมไม่ตาย ได้มาอาศัยอยู่กับยาย และให้ยาย พาลูกชายของตนมาพบ ได้เล่าความจริงให้ลูกฟังทั้งหมดว่า นางผมหอมที่อยู่กับพ่อนั้นไม่ใช่ตัวจริง ฝ่ายลูกชาย จึงเล่าเรื่องราวให้ผู้เป็นพ่อทราบ และท้าววรจิตรจึงฆ่านางโพงตาย แล้วรับเอานางผมหอม เข้ามาอยู่ด้วยกันที่เมืองเซไลอย่างมีความสุขตลอดมา และต่อมาท้าววรจิตร ได้ขึ้นครองเมืองแทนบิดา ซึ่งถึงแก่อนิจกรรม ปกครองเมืองด้วยความผาสุก ตลอดอายุขัย