พระราชวัง ราตู โบโก (Ratu Boko) ปรัมบานัน/ยอกยาการ์ตา

        ราตูโบโก หรือพระราชวังราตูโบโก เป็นแหล่งโบราณคดีในชวา ราตู โบโก ตั้งอยู่บนที่ราบสูง ห่างจาก กลุ่มวัด ปรัมบานัน ไปทางใต้ประมาณ 3 กิโลเมตร ในเมืองยอกยาการ์ตาประเทศอินโดนีเซียชื่อเดิมของสถานที่นี้ยังไม่ชัดเจน อย่างไรก็ตาม ชาวเมืองในท้องถิ่นตั้งชื่อสถานที่นี้ตามชื่อพระเจ้าโบโก กษัตริย์ในตำนานที่กล่าวถึงในนิทานพื้นบ้านโรโรจองกรัง ในภาษาชวาราตูโบโกแปลว่า "ราชาแห่งนกกระสา"

            สถานที่นี้ครอบคลุมพื้นที่ 16 เฮกตาร์ในหมู่บ้านสองแห่ง ( DawungและSambireja ) ของหมู่บ้าน Bokoharjo และ Prambanan ใน เขต Sleman Regencyซึ่งแตกต่างอย่างเห็นได้ชัดจากสถานที่อื่นๆ ในยุคคลาสสิกในชวาตอนกลางและยอกยาการ์ตาซึ่งเป็นซากวัดฮินดู Ratu Boko แสดงให้เห็นถึงคุณลักษณะของสถานที่ประกอบอาชีพหรือแหล่งตั้งถิ่นฐานแม้ว่าจะไม่ทราบหน้าที่ที่ชัดเจน ก็ตาม [ 2 ]สถานที่นี้น่าจะเป็นกลุ่มพระราชวังที่เป็นของราชวงศ์ Shailendraหรืออาณาจักร Mataramซึ่งสร้างวัดกระจายอยู่ทั่วที่ราบ Prambananด้วย ข้อโต้แย้งดังกล่าวมีพื้นฐานมาจากข้อเท็จจริงที่ว่ากลุ่มพระราชวังนี้ไม่ใช่วัดหรืออาคารที่มีลักษณะทางศาสนา แต่เป็นพระราชวังที่มีป้อมปราการแทน ซึ่งเป็นหลักฐานของซากกำแพงป้อมปราการและคูน้ำแห้งของโครงสร้างป้องกัน[ 3 ]นอกจากนี้ยังพบซากของการตั้งถิ่นฐานในบริเวณใกล้เคียง Ratu Boko สถานที่นี้ตั้งอยู่สูงจากระดับน้ำทะเล 196 เมตร บนจุดสูงสุดของสถานที่มีศาลาเล็กๆ ที่สามารถมองเห็นทัศนียภาพของเมืองพรัมบานันโดยมีภูเขาเมอราปีเป็นฉากหลัง

            ตามคำบอกเล่าของนักเขียน HJ de Graff ในศตวรรษที่ 17 มีนักเดินทางชาวยุโรปจำนวนมากที่เดินทางไปยังเกาะชวา ซึ่งกล่าวว่ามีแหล่งโบราณคดีที่เกี่ยวข้องกับกษัตริย์โบโกบางพระองค์อยู่ ในปี 1790 นักวิจัยชาวดัตช์ F. Van Boeckholtz เป็นคนแรกที่ค้นพบซากปรักหักพังทางโบราณคดีบนยอดเขา Ratu Boko เนินเขาแห่งนี้เป็นสาขาตะวันตกเฉียงเหนือของเทือกเขา Sewuซึ่งตั้งอยู่ในส่วนใต้ของชวาตอนกลางและตะวันออกระหว่างเมืองยอกยาการ์ตาและตูลุงกากุงการค้นพบนี้ดึงดูด  นักวิทยาศาสตร์ เช่น Colin Mackenzie, Franz Wilhelm Junghuhn และ Brumun ให้ดำเนินการวิจัยและสำรวจสถานที่ดังกล่าวในปี 1814 ในช่วงต้นศตวรรษที่ 20 นักวิจัย FDK Bosch ได้ศึกษาสถานที่ Ratu Boko อย่างละเอียดถี่ถ้วน โดยเขาได้เผยแพร่ผลการค้นพบของเขาในรายงานที่มีชื่อว่า"Keraton Van Ratoe Boko"รายงานนี้สรุปว่าซากปรักหักพังเป็นซากของ"พระราชวัง" kratonระหว่างการค้นคว้าเหล่านี้ แม็คเคนซียังพบรูปปั้นชายและหญิงหัวทองกอดกันอีกด้วย นอกจากนี้ ยังพบเสาหินประดับรูปสัตว์ต่างๆ เช่น ช้าง ม้า และอื่นๆ ท่ามกลางซากปรักหักพังอีกด้วย

            จารึก Abhayagiri Vihāra 792 เป็นหลักฐานลายลักษณ์อักษรชิ้นหนึ่งจากไม่กี่ชิ้นที่ค้นพบในแหล่ง Ratu Boko จารึกกล่าวถึง Tejahpurnapane Panamkarana หรือRakai Panangkaran (746-784) และกล่าวถึงวิหารที่ตั้งอยู่บนยอดเขาAbhayagiri Vihāraซึ่งหมายถึง "วิหารบนยอดเขาที่ปราศจากอันตราย" จากจารึกนี้สรุปได้ว่ากษัตริย์ Panangkaran ในรัชสมัยปลายทรงปรารถนาที่จะเป็นที่พึ่งทางจิตวิญญาณ จึงทรงสร้างวิหารที่ชื่อว่า Abhayagiri Vihāra ขึ้นในปี 792 Rakai Panangkaran เป็นผู้นับถือศาสนาพุทธ มหายานอย่างเคร่งครัด มีการค้นพบพระพุทธ รูปธยานีบนสถานที่นี้ ซึ่งยืนยันถึงลักษณะทางพุทธศาสนาดั้งเดิม อย่างไรก็ตาม ยังมีการค้นพบองค์ประกอบฮินดูบางส่วนในสถานที่นี้ด้วย เช่น การค้นพบรูปปั้นเทพเจ้าฮินดู ได้แก่พระทุรคาพระพิฆเนศและพระโยนี

            ดูเหมือนว่า ภายหลังเจ้าของที่ดินในท้องถิ่นที่ชื่อราไก วาลาย ปู กุมบาโยนีได้เปลี่ยนบริเวณนี้ให้เป็นป้อมปราการบนยอดเขา ตามจารึกศิวะคฤห์ ที่ ราไก กายูวางี ออกเมื่อวันที่ 12 พฤศจิกายน ค.ศ. 856 ระบุว่าสถานที่แห่งนี้เคยใช้เป็นป้อมปราการป้องกันซึ่งประกอบด้วยหินกองซ้อนกันหลายร้อยก้อน ป้อมปราการบนยอดเขาแห่งนี้เคยใช้เป็นป้อมปราการในช่วงการแย่งชิงอำนาจในช่วงปลายอาณาจักรมาตารัม

            กลุ่มอาคาร Ratu Boko ประกอบด้วยgopura (ประตู) ปาเซบันสระน้ำเพนดา ปา ปริ งจิตันกาปูเตรน ( ย่านสตรี) และถ้ำนั่งสมาธิ

            ราตูโบโกตั้งอยู่สูงจากระดับน้ำทะเล 196 เมตรและครอบคลุมพื้นที่ 250,000 ตารางเมตร แบ่งออกเป็น 4 ส่วน ได้แก่ ส่วนกลาง ตะวันตก ตะวันออกเฉียงใต้ และตะวันออก ส่วนกลางของบริเวณประกอบด้วยประตูหลัก วิหารฌาปนสถาน สระน้ำ แท่นหิน และปาเซบัน(หรือหอประชุม) ส่วนทางตะวันออกเฉียงใต้ประกอบด้วยเพนโดโป (ศาลาเปิดที่ติดกับอาคาร) บาไลบาไล (ห้องโถงหรืออาคารสาธารณะ) วัดขนาดเล็ก 3 แห่ง สระน้ำ และบริเวณกำแพงที่คนในท้องถิ่นเรียกกันว่ากาปูเตรน (เขตสตรี)

            ที่ Ratu Boko พบร่องรอยของโครงสร้าง ที่น่าจะเป็น ฆราวาส ซึ่งสร้างขึ้นบน ที่ราบสูงที่แบ่งออกเป็นชั้นๆ โดยมีกำแพงหินและกำแพงปราการที่ทำด้วยหิน ( talud ) คั่นระหว่างกัน สามารถเข้าถึงสถานที่นี้ได้โดยเดินขึ้นเนินทางทิศตะวันตกเฉียงเหนือของที่ราบสูงไปทาง Prambanan ซากโครงสร้างบนชั้นๆ ที่ไซต์ Ratu Boko ประกอบด้วยสถานที่ที่มีชื่อพื้นเมืองที่เกี่ยวข้องกับพระราชวัง เช่นpaseban (ศาลาต้อนรับ) pendopo (ห้องประชุม) และkaputren (ย่านสตรี) มีสระว่ายน้ำตั้งอยู่บนชั้นๆ ที่อยู่ติดกับด้านตะวันออกของ pendopo ถ้ำเทียมซึ่งน่าจะใช้สำหรับการทำสมาธิ ตั้งอยู่ทางทิศเหนือ แยกจากส่วนที่เหลือของสถานที่ แหล่งโบราณคดีเหล่านี้ ได้แก่:

            ประตูหลัก ระเบียงแรกจากสามแห่งเข้าถึงได้ ผ่านประตูทางเข้าขนาดใหญ่ที่สร้างเป็นสองชั้น ที่ขอบด้านตะวันตกของระเบียงนี้ มีหินปูนสีขาวนวลสูง ระเบียงที่สอง ซึ่งคั่นจากระเบียงแรกด้วยกำแพงหินแอนดีไซต์ เข้าถึงได้ผ่านประตูทางเข้า แบบ พาดูรักษะซึ่งประกอบด้วยประตูสามบาน ประตูตรงกลางที่ใหญ่กว่ามีประตูสองบานที่มีขนาดเล็กกว่าอยู่สองบาน ระเบียงที่สามซึ่งเป็นระเบียงที่ใหญ่ที่สุดมีซากโบราณวัตถุอยู่หนาแน่นที่สุด ผนังหินปูนและหินแอนดีไซต์อีกแห่งแยกระเบียงที่สามจากระเบียงที่สอง โดยมีประตูทางเข้าเชื่อมต่ออีกบานหนึ่งแบบพาดูรักษะ ในครั้งนี้ประกอบด้วยประตูห้าบาน โดยประตูตรงกลางจะมีขนาดใหญ่กว่าประตูสองบานที่อยู่ติดกัน

            มีการอ่านที่ประตูหลัก Panabwara ซึ่งเขียนโดยRakai Panabwaraซึ่งเป็นลูกหลานของRakai Panangkaranเขาสลักชื่อของตนไว้ที่นั่นเพื่อยืนยันอำนาจของเขาในพระราชวังแห่งนี้

            แคนดี้ บาตู ปูติห์ บาตู ปูติห์ แปลว่าหินสีขาว เป็นอาคารที่สร้างด้วยหินปูนสีขาว ที่ด้านเหนือของประตูแถวแรก บนระเบียงชั้นสอง

          แคนดี้ เพมบาการัน เหนือประตูแถวที่ 2 บนชั้นที่ 3 ทางด้านเหนือของที่ราบสูง มีโครงสร้างคล้ายกับส่วนฐานของวิหาร มีระเบียง 2 แห่ง ขนาดประมาณ 26x26 ม. ตรงกลางระเบียงชั้นบนมีรูสี่เหลี่ยมว่างเปล่าที่ลาดลงมา อาคารหลังนี้น่าจะใช้เป็นเตาเผาศพ

            ปาเซบัน บนที่ราบสูงบนลานที่สาม ข้างๆ Candi Pembakaran ยังมีโครงสร้างหินสี่เหลี่ยมหลายหลัง บนโครงสร้างมีอัมปัก หรือหินบางส่วน ซึ่งทำหน้าที่เป็นฐานของเสาไม้ ที่มีรูสำหรับรองรับเสา โครงสร้างเหล่านี้ ได้รับการแนะนำให้ใช้เป็นฐานของอาคาร เนื่องจากเสา ผนัง และหลังคาทำจากวัสดุอินทรีย์จึงเหลือเพียงพื้นหินและฐานเท่านั้น

            เปนโดโป บนระเบียงชั้นที่สอง ทางด้านตะวันออกเฉียงใต้ของที่ราบสูง มีเพนโดโป (หอประชุม) เพนโดโป เป็นอาคารหินสี่เหลี่ยม ล้อมรอบด้วยกำแพงหินแอนดีไซต์ มี ประตูทางเข้าปา ดูรักษะ ขนาดเล็ก ทางด้านทิศเหนือ ทิศตะวันตก และทิศใต้ ตรงกลางของอาคารที่มีกำแพงล้อมรอบนี้มีฐานหินที่ประกอบด้วยระเบียงแยกกันสองแห่ง ระเบียงด้านทิศใต้มีขนาดเล็กกว่าด้านทิศเหนือ ระเบียงนี้ทำหน้าที่เป็นฐานและพื้นของโครงสร้างไม้ เนื่องจากมีอุมปักหรือหินบางส่วนที่ทำหน้าที่เป็นฐานของเสาไม้ที่มีรูสำหรับรองรับเสา เนื่องจากเสา ผนัง และหลังคาทำจากวัสดุที่ผุพังได้ง่าย เช่น ไม้สิรัป (หลังคามุงด้วยไม้) หรืออิจุก จึงไม่มีวัสดุใดเหลืออยู่เลย มีเพียงฐานหินเท่านั้นที่ยังคงอยู่ ในขณะที่วัสดุไม้ธรรมชาติของอาคารได้หายไป

            วัดขนาดเล็ก ทางด้านใต้ของเพนโดโป มีวัดขนาดเล็ก 3 แห่ง ที่มีอ่างหินสี่เหลี่ยมอยู่ด้านหน้า วัดขนาดเล็กนี้น่าจะใช้เพื่อจุดประสงค์ทางศาสนา เช่น เป็นศาล เจ้าฮินดูหรือพุทธ ในบริเวณราตูโบโก

            กาปูเตรนและสถานที่อาบน้ำ ทางด้านตะวันออกของเพนโดโป บนระเบียงด้านล่าง มีกำแพงหินแอนดีไซต์หลายจุดพร้อมประตู ปาดูรักษะ และทางเดินที่นำไปสู่สระน้ำหลายสระภายใน ชาวบ้านเรียกโครงสร้างนี้ว่ากาปูเตรน (เขตสตรี) เนื่องจากเชื่อกันว่า สระน้ำนี้ เป็นสวนพักผ่อนของกษัตริย์ และพระสนม ของพระองค์

            ชาวฮินดูถือว่าสระน้ำ (หรือบ่อน้ำ) แห่งหนึ่งภายในสถานที่อาบน้ำศักดิ์สิทธิ์ โดยเรียกว่า "อเมอร์ตา มันตานา" เชื่อกันว่าน้ำจากอเมอร์ตาจะนำโชคมาให้ผู้ที่ได้ใช้ ชาวฮินดูใช้น้ำนี้ในพิธีTawur Agung หนึ่งวันก่อนวัน Nyepi เพื่อสนับสนุนความสำเร็จ ในการชำระล้างตนเอง และคืนความสมดุลให้กับโลก        ทางทิศตะวันออกของสระน้ำ มีฐานหินสองแห่ง ซึ่งน่าจะเป็นซากอาคารไม้ ซึ่งเหลือเพียงฐานหินเท่านั้น จากโครงสร้างนี้ นักท่องเที่ยวสามารถมองเห็นCandi Barongซึ่งเป็นกลุ่มวัดฮินดูที่ตั้งอยู่บนเนินเขาทางทิศตะวันออก ซึ่งอยู่ฝั่งตรงข้ามหุบเขา

            ถ้ำนักพรต ทางตอนเหนือจากเพนโดโป ซึ่งแยกจากส่วนที่เหลือของสถานที่ มีถ้ำ 2 แห่งที่เกิดจากหินตะกอน ถ้ำบนเรียกว่า กัวลานาง (ถ้ำชาย) และถ้ำล่างเรียกว่า กัววาดอน (ถ้ำหญิง) ด้านหน้าของกัวลานางมีบ่อน้ำและรูปปั้น 3 องค์ จากการวิจัยพบว่ารูปปั้นนี้เรียกว่าอักโศบยะซึ่งเป็นหนึ่งใน วิหาร พระพุทธเจ้า ถ้ำนี้ น่าจะใช้เป็นที่ปฏิบัติธรรม

          พุทธศาสนาและศาสนาฮินดู แหล่งโบราณคดีราตุโบโก ได้ค้นพบโบราณวัตถุขนาดเล็กจำนวนมาก รวมทั้งรูปปั้นของศาสนาฮินดู (พระแม่ทุรคาพระพิฆเนศ พระครุฑ พระศิวะ และพระโยนี) และศาสนาพุทธ (พระพุทธรูป สามองค์ที่ยังสร้างไม่เสร็จ ) นอกจากนี้ ยังมีเครื่องปั้นดินเผาและจารึก แผ่นทองคำที่มีจารึกว่า "โอมรุทระยานะมะห์สวะ" ซึ่งเป็นเครื่องบูชา บูชาพระรุทระ ซึ่งเป็นอีกชื่อหนึ่งของพระศิวะ ซึ่งพิสูจน์ได้ว่าศาสนาฮินดูและศาสนาพุทธ อยู่ร่วมกันด้วยความอดทน หรือผสมผสานกัน

            แม้ว่าจะพบซากโบราณสถานจำนวนมาก และหลากหลายแห่งที่นั่น แต่หน้าที่ที่แท้จริงของสถานที่ Ratu Boko ก็ยังคงไม่ทราบ บางคนเชื่อว่าเป็นพระราชวังเดิมของอาณาจักร Mataram โบราณ นักวิชาการคนอื่น ตีความสถานที่นี้เป็นอาราม ในขณะที่กลุ่มที่สามเชื่อว่า เป็นสถานที่พักผ่อน และพักผ่อนหย่อนใจ จารึก แสดงให้เห็นว่า สถานที่แห่งนี้ เคยถูกใช้ในช่วงศตวรรษที่ 8 และ 9 อย่างน้อย จารึก 5 ฉบับเป็นอักษร ก่อนนาคารีและสันสกฤต บรรยายถึงการสร้างศาลเจ้า สำหรับพระอวโลกิเตศวร จารึก 1 ฉบับกล่าวถึงการก่อสร้างวัดพุทธ ตามแบบ Abhayagiri Vihara (หมายถึงอารามบนเนินเขาอันสงบสุข) ในศรีลังกา ซึ่งพระภิกษุที่อาศัยอยู่ในป่าบำเพ็ญตบะ เคยประทับอยู่ จารึก 3 ฉบับเป็นภาษาชวาโบราณและสันสกฤตเชิงกวี เล่าถึงการสร้างศิวลึงค์ 2 องค์ และระบุวันที่ในปี 778 ศก หรือ 856 AD จารึกอีกฉบับไม่ได้ระบุวันที่ กล่าวถึงการสร้างศิวลึงค์ชื่อฮารา ตามคำสั่งของพระเจ้ากาลโสภวะ

            ตำนานของกษัตริย์โบโก พระเจ้าโบโก เป็นตัวละครในตำนาน ที่รู้จักกันในนิทานพื้นบ้านยอดนิยมของโลโร จงกรัง นิทานพื้นบ้านนี้ เชื่อมโยงพระราชวังราตูโบโก รูปปั้น พระแม่ทุรคา ในวัดปรัมบานัน (ซึ่งนิทานพื้นบ้านท้องถิ่นระบุว่าเป็นโลโร จงกรัง) และต้นกำเนิดของกลุ่มวัดเซวูที่อยู่ใกล้เคียง เจ้าชายบันดุง บอนโดโวโซ รักเจ้าหญิงโลโร จงกรัง ธิดาของพระเจ้าโบโก แต่เธอปฏิเสธข้อเสนอการแต่งงานของเขา เพราะบันดุง บอนโดโวโซ ฆ่าพระเจ้าโบโก และปกครองอาณาจักรของเธอ บันดุง บอนโดโวโซ ยืนกรานที่จะแต่งงานกัน และในที่สุด โลโร จงกรัง ก็ถูกบังคับให้ตกลงแต่งงานกัน แต่เธอตั้งเงื่อนไขข้อหนึ่งว่า บันดุง ต้องสร้างวัดให้เธอหนึ่งพันแห่งภายในคืนเดียว เขาเข้าสู่การทำสมาธิ และเรียกวิญญาณจำนวนมาก (จินหรือปีศาจ) ขึ้นมาจากพื้นดิน พวกเขาสร้างวัดได้สำเร็จ 999 วัด โลโร จงกรัง จึงปลุกสาวใช้ในวังของเธอ และสั่งให้พวกเขาเริ่มตำข้าว สิ่งนี้ทำให้ไก่ตื่นขึ้น และเริ่มขัน ยักษ์ได้ยินเสียงพระอาทิตย์ขึ้นจึงเชื่อว่า พระอาทิตย์กำลังจะขึ้น จึงหายลับไปในพื้นดิน เจ้าชายจึงถูกหลอก จึงสาปแช่งเจ้าหญิง และเปลี่ยนเธอให้กลายเป็นรูปปั้นหิน ตามตำนานเล่าว่า เธอเป็นภาพของพระแม่ทุรคา ที่ห้องทางเหนือของวัดพระศิวะ ที่เมืองปรัมบานัน ซึ่งปัจจุบันรู้จักกันในชื่อ โลโร จงกรัง ("หญิงสาวรูปร่างเพรียว")