ตลอดกาล

ตลอดกาล

โดย อักษราลัย

 

มินเพิ่งเริ่มผิดสังเกตเมื่อสองสัปดาห์ก่อน หลังจากกลับจากโรงเรียนและเหวี่ยงกระเป๋านักเรียนลงบนเตียงตามปกติ เธอยืนอยู่หน้ากระจกเต็มตัวที่ติดอยู่กับผนังห้องนอน กระจกบานที่อยู่กับเธอมาตั้งแต่จำความได้

 

ตอนแรก เธอคิดว่าเป็นเพียงเรื่องของการหักเหของแสง ชั่วขณะสั้น ๆ ที่เงาของเธอดูจางลงขณะแสงอาทิตย์ยามบ่ายส่องผ่านหน้าต่าง แต่...แม้จะเปลี่ยนมุมยืน แม้จะปิดม่าน แม้จะเปิดไฟในห้อง ภาพที่สะท้อนออกมาก็ยังคงดูจางลงอย่างประหลาด ราวกับมีใครสักคนลดความชัดของรูปภาพลงไป

 

วันรุ่งขึ้น ยิ่งแย่ลง

 

"มีอะไรผิดปกติกับกระจกนี่แน่ ๆ" มินพูดกับตัวเอง เธอใช้ผ้าชุบน้ำยาเช็ดกระจกถูไปมาจนมือเมื่อย แต่ไม่ว่าจะทำความสะอาดอย่างไร ภาพสะท้อนของเธอก็ยังคงดูจางลงกว่าเมื่อวาน

 

หนึ่งสัปดาห์ผ่านไป เธอแทบมองไม่เห็นตัวเองในกระจก มีเพียงเค้าโครงร่างจางๆ ของเด็กหญิงผมยาวในชุดนักเรียน ราวกับว่าภาพของเธอกำลังถูกลบออกจากกระจกทีละน้อย

 

"แม่คะ" มินร้องเรียกขณะวิ่งลงบันได "มีอะไรผิดปกติกับกระจกในห้องหนูค่ะ"

 

แม่กำลังง่วนอยู่กับการทำอาหารเย็น "อะไรนะลูก?"

 

"กระจกในห้องหนู มันแปลก ๆ หนูแทบมองไม่เห็นตัวเองแล้ว"

 

แม่เงยหน้าขึ้นมามองอย่างงุนงง "กระจกบานไหนลูก?"

 

"ก็บานที่ติดอยู่บนผนังไงคะ กระจกบานใหญ่ที่อยู่ในห้องหนูมาตั้งแต่หนูจำความได้"

 

แม่ขมวดคิ้ว "ในห้องลูกไม่มีกระจกบานใหญ่นี่"

 

มินรู้สึกเหมือนมีใครเอาน้ำแข็งมาเทราดลงบนร่างของเธอ

 

🪞

 

วันต่อมาที่โรงเรียน มินสังเกตเห็นความผิดปกติอื่น อาจารย์ประจำชั้นกำลังขานชื่อนักเรียนตามปกติ แต่เขาข้ามชื่อของเธอไป

 

"คุณครูคะ" มินยกมือขึ้น "คุณครูยังไม่ได้เรียกชื่อหนูเลยนะคะ"

 

อาจารย์มองดูสมุดเช็คชื่อด้วยความสับสน "ชื่ออะไรนะครับ?"

 

"มิน ค่ะ มิน วิไลรัตน์"

 

อาจารย์ส่ายหน้า "ครูไม่เห็นมีชื่อนี้ในรายชื่อนักเรียนเลยนะ"

 

เพื่อน ๆ ในชั้นเริ่มหันมามองเธอด้วยสายตาแปลก ๆ คล้ายว่าพวกเขากำลังพยายามนึกว่าเธอคือใคร ทำไมถึงนั่งอยู่ในห้องเรียนนี้ แม้แต่พลอย เพื่อนสนิทที่เคยนั่งข้างกันมาตั้งแต่อนุบาล ก็ดูเหมือนจะงุนงงกับการมีอยู่ของเธอ

 

"ไม่เป็นไรค่ะ" มินตอบเสียงเบา ทรุดตัวลงนั่งที่เก้าอี้อย่างเงียบ ๆ พลางขมวดคิ้วและถอนหายใจ

 

ระหว่างพักกลางวัน เธอพยายามเข้าไปนั่งกับกลุ่มเพื่อนตามปกติ แต่ไม่มีใครขยับให้เธอนั่ง พวกเขายังคงคุยกันราวกับว่าเธอไม่ได้อยู่ตรงนั้น

 

"พลอย" มินเรียกเพื่อนสนิทของเธอ "พลอย ฟังเรารึเปล่า?"

 

พลอยเงยหน้าขึ้นมองผ่านเธอไป แล้วหันไปคุยกับเพื่อนคนอื่นต่อ

 

มินพยายามแตะไหล่ของพลอย แต่เพื่อนของเธอไม่มีปฏิกิริยาใด ๆ ราวกับว่าไม่ได้รู้สึกถึงการสัมผัสนั้น

 

หลังเลิกเรียน ขณะเดินกลับบ้าน มินเห็นน้องชายของเธอกำลังเล่นฟุตบอลกับเพื่อน ๆ ที่สนามใกล้บ้าน

 

"แทน!" เธอตะโกนเรียก "กลับบ้านด้วยกันไหม?"

 

แทนไม่ได้หันมามอง เขายังคงเล่นบอลต่อไปราวกับไม่ได้ยินเสียงของพี่สาว

 

เมื่อกลับถึงบ้าน แม่กำลังพูดคุยทางโทรศัพท์: "...ใช่ค่ะ มีลูกชายคนเดียวค่ะ น้องแทนอายุสิบขวบ..."

 

มินรู้สึกเหมือนมีอะไรบางอย่างบีบรัดหัวใจของเธอ แม่เคยบอกคนอื่นเสมอว่ามีลูกสองคน มินกับแทน แล้วนี่มันอะไรกัน ทำไมแม่ถึงพูดแบบนี้

 

🪞

 

คืนนั้น มินนั่งอยู่หน้ากระจกในห้องของเธอ กระจกที่แม่บอกว่าไม่มีอยู่ แต่เธอยังคงเห็นมันชัดเจน แม้ว่าจะมองไม่เห็นตัวเองในนั้นได้อีกต่อไปแล้วก็ตาม

 

"เกิดอะไรขึ้นกับฉัน?" เธอกระซิบถามกระจก

 

ไม่มีเงาสะท้อน ไม่มีคำตอบ มีเพียงพื้นผิวเรียบของกระจกที่ดูเหมือนหน้าต่างที่มองออกไปยังห้องที่เหมือนกันทุกประการ แต่ไร้ซึ่งตัวเธอ

 

วันรุ่งขึ้น หลังจากที่ทั้งคุณครูและเพื่อน ๆ ปฏิบัติต่อเธอราวกับเธอเป็นอากาศธาตุ มินตัดสินใจที่จะลองค้นหาคำตอบ

 

เธอขึ้นไปบนห้องเก็บของชั้นสามของบ้าน ห้องเก็บของเก่าที่ไม่ได้ใช้แล้ว ในกองของเก่า เธอพบกระจกเงาโบราณบานหนึ่ง กรอบทำจากไม้แกะสลักอย่างประณีต ฝุ่นจับหนา

 

มินค่อย ๆ เช็ดฝุ่นออกและยกกระจกขึ้นมา เธอสูดหายใจลึก ๆ และมองเข้าไปในกระจก

 

ไม่มีอะไรเลย...

 

ไม่มีภาพสะท้อนของเธอ ไม่มีเด็กหญิงในชุดนักเรียน ไม่มีใบหน้าซีดเซียวที่กำลังอ้าปากด้วยความตกใจ มีเพียงกำแพงด้านหลังและเฟอร์นิเจอร์ในห้องเก็บของที่สะท้อนออกมาจากกระจก

 

มินลองแกว่งมือไปมาตรงหน้ากระจก แต่ไม่มีอะไรปรากฏ เธอดึงผมตัวเอง เพื่อดูว่าเธอยังรู้สึกเจ็บหรือไม่ เธอรู้สึกเจ็บ เธอยังมีตัวตน แต่ทำไมเธอถึงมองไม่เห็นตัวเองในกระจก?

 

🪞

 

ในช่วงสองสามวันต่อมา มินสังเกตว่าไม่เพียงแต่ผู้คนจะมองไม่เห็นเธอ แต่สิ่งของต่าง ๆ ที่เธอสัมผัสก็ดูเหมือนจะ "ลืม" ว่าเธอเคยแตะต้องมัน

 

เธอเปิดประตูห้องนอนของตัวเอง และเมื่อเดินออกไป ประตูก็ปิดเองโดยอัตโนมัติ ราวกับไม่มีใครเปิดมันไว้

 

เธอหยิบหนังสือจากชั้นวางในห้องนั่งเล่น แต่เมื่อวางมันลงแม้เพียงชั่วครู่ หนังสือก็กลับไปอยู่บนชั้นตามเดิม เหมือนไม่มีใครเคยหยิบมันลงมา

 

ที่โรงเรียน เธอพยายามเขียนข้อความบนกระดานดำ แต่ตัวอักษรจางหายไปภายในไม่กี่วินาที

 

บ่ายวันหนึ่ง เธอไปที่ชายหาดใกล้บ้าน เธอเดินไปบนทรายชื้น ๆ ทิ้งรอยเท้าชัดเจนไว้เบื้องหลัง แต่เมื่อเธอหันกลับไปมอง รอยเท้าของเธอค่อย ๆ จางหายไป ราวกับถูกลบด้วยมือที่มองไม่เห็น

 

"หรือว่า...ฉันกำลังถูกลบออกจากโลกนี้" มินพูดกับตัวเอง น้ำตาเริ่มไหลอาบแก้ม "ทำไมกัน? ทำไมฉันถึงถูกลืม?"

 

ในวันเกิดของเธอ ไม่มีใครในครอบครัวจำได้ว่าวันนี้เป็นวันพิเศษ ไม่มีเค้ก ไม่มีของขวัญ ไม่มีคำอวยพร มินนั่งอยู่ที่โต๊ะอาหาร มองดูแม่และน้องชายพูดคุยกัน หัวเราะกัน โดยไม่เหลือบมองมาที่เธอแม้แต่ครั้งเดียว

 

เธอพยายามร้องตะโกน พยายามทำถ้วยชามตกแตก พยายามเขย่าโต๊ะ แต่ไม่มีอะไรเกิดขึ้น เสียงของเธอเหมือนถูกกลืนหายไปในอากาศ สิ่งของที่เธอพยายามทำให้เคลื่อนไหวยังคงนิ่งสนิท ราวกับเธอไม่มีตัวตน

 

🪞

 

คืนนั้น มินนั่งอยู่บนพื้นห้องนอน ตัวสั่นด้วยความกลัวและสิ้นหวัง รู้สึกเหมือนกำลังจะหายไปจากโลกนี้อย่างช้า ๆ เธอมองไปที่กระจกบานใหญ่ กระจกที่เคยสะท้อนภาพของเธอ แต่ตอนนี้กลับว่างเปล่า

 

"ช่วยด้วย" เธอกระซิบ "ใครก็ได้ ช่วยฉันด้วย"

 

แล้วจู่ ๆ ก็มีเสียงหนึ่งดังมาจากกระจก เสียงที่เธอรู้จักดี

 

"ได้ยินไหม?"

 

นั่นมันเป็นเสียงของเธอ

 

มินผงะถอยหลังด้วยความตกใจ ใจเต้นรัวเร็ว จ้องมองไปที่กระจก ยังคงไม่เห็นอะไรนอกจากห้องว่างเปล่า

 

"ใครน่ะ?" เธอถาม เสียงสั่น

 

"คนที่เธอกำลังลืม" เสียงตอบกลับมา

 

มินค่อย ๆ คลานเข้าไปใกล้กระจก "ฉันไม่เข้าใจ ใครกันแน่ที่กำลังถูกลืม?"

 

"เธอกำลังลืมตัวเธอเอง มิน" เสียงนั้นตอบ "เธอกำลังปล่อยให้ตัวตนของเธอเลือนหายไป"

 

มินแตะมือลงบนพื้นผิวเย็นของกระจก "แต่ฉันไม่ได้ลืมตัวเองนะ ทุกคนต่างหากที่กำลังลืมฉัน"

 

"คนอื่นลืมเธอ เพราะเธอยอมจำนนต่อความรู้สึกว่าตัวเองไม่สำคัญ" เสียงในกระจกตอบ "เธอปล่อยให้ตัวเองถูกมองข้าม ถูกลืมเลือน จนในที่สุด เธอก็เชื่อว่ามันเป็นเรื่องปกติ"

 

มินเอื้อมมือไปแตะกระจก เธอรู้สึกถึงแรงดึงเบา ๆ ราวกับว่ามีใครกำลังดึงมือเธอจากอีกฟาก

 

"เธอมีทางเลือก" เสียงนั้นกระซิบ "เธอสามารถก้าวข้ามมาหาฉัน ก้าวเข้ามาในโลกของคนที่ถูกลืม หรือจะต่อสู้เพื่อยืนยันการมีอยู่ของตัวเอง"

 

🪞

 

มินยืนอยู่หน้ากระจก ความคิดมากมายผุดขึ้นในหัว เธอควรทำอย่างไร? หากเธอก้าวเข้าไปในกระจก เธอจะกลายเป็นอะไร? แต่หากเธออยู่ในโลกนี้ต่อไป เธอก็จะถูกลบเลือนจนหายไปอยู่ดี

 

"ทำไมฉันถึงถูกลืม?" เธอถามเสียงในกระจก

 

"เพราะเธอไม่เคยทำให้ใครจดจำ" เสียงนั้นตอบ "เธอพยายามกลมกลืนตัวเองให้เข้ากับคนอื่น จนลืมไปว่าเธอมีตัวตนที่พิเศษของตัวเอง"

 

มินนึกย้อนไปถึงช่วงเวลาที่ผ่านมา เธอไม่เคยกล้าแสดงความคิดเห็นในห้องเรียน ไม่เคยโต้แย้งเมื่อถูกปฏิบัติอย่างไม่เป็นธรรม ไม่เคยบอกให้ใครรู้ว่าเธอชอบอะไรหรือไม่ชอบอะไร เธอใช้ชีวิตราวกับเป็นเงาของคนอื่น

 

"มีวิธีไหนที่จะทำให้ฉันกลับมามีตัวตนอีกครั้งไหม?" มินถาม

 

"ยืนยันการมีอยู่ของเธอ" เสียงตอบ "ทำบางสิ่งที่ทำให้พวกเขาต้องเห็นเธอ ต้องจดจำเธอ"

 

มินมองไปที่สมุดวาดรูปบนโต๊ะของเธอ งานศิลปะที่เธอวาดแต่ไม่เคยกล้าแสดงให้ใครดู เธอเคยใฝ่ฝันที่จะเป็นศิลปิน แต่ไม่เคยกล้าบอกใคร

 

เธอรู้ว่าเวลามีไม่มากแล้ว เธอรู้สึกว่าตัวตนของเธอกำลังจางหายไปทุกขณะ ราวกับมีใครกำลังลบเธอออกจากความทรงจำของโลกทีละน้อย

 

มินมองไปที่กระจกอีกครั้ง แรงดึงดูดจากอีกฝั่งรุนแรงขึ้น ราวกับว่ากระจกกำลังเรียกเธอให้ก้าวเข้าไป

 

"ทางเลือกอยู่ที่เธอ" เสียงในกระจกกระซิบ

 

🪞

 

มินสูดลมหายใจลึก ยืนตัวตรง มองไปที่กระจกด้วยความมุ่งมั่น และก้าวเข้าไป

 

เมื่อเธอก้าวผ่านพื้นผิวของกระจก ความรู้สึกประหลาดแล่นไปทั่วร่าง เหมือนว่าเธอกำลังแยกออกเป็นเสี่ยง ๆ แล้วประกอบกลับมาใหม่

 

เธอหลับตา และเมื่อลืมตาขึ้นอีกครั้ง พบว่าตัวเองยังคงอยู่ในห้องของเธอ แต่ทุกอย่างดูแปลกตาออกไป สีสันดูจัดจ้านมากขึ้น เสียงดังชัดเจนมากขึ้น และเมื่อหันไปมองที่กระจก เธอเห็นตัวเองชัดเจน

 

แต่นั่นไม่ใช่ห้องของเธออีกต่อไปแล้ว และภาพที่เธอเห็นในกระจกไม่ใช่ภาพสะท้อนของเธอ แต่เป็นเงา เงาที่กำลังยิ้มให้เธอ

 

"เธอเลือกแล้ว" เงานั้นพูด

 

"ฉันอยู่ที่ไหน?" มินถาม

 

"โลกของเงา โลกของสิ่งที่ถูกลืมเลือน" เงาตอบ "ที่นี่ เธอจะเป็นเพียงเงาของตัวเองในโลกอีกใบหนึ่ง"

 

มินหันไปมองรอบห้อง ทุกอย่างดูเหมือนเดิม แต่ก็แตกต่างออกไปในเวลาเดียวกัน เธอเดินไปที่ประตูและเปิดมันออก ข้างนอกไม่ใช่บ้านของเธออีกต่อไป แต่เป็นโลกที่มืดมิดกว่า เงียบกว่า นี่คือโลกของเงา

 

"แล้วฉันจะกลับไปได้ไหม?" มินถาม

 

"เมื่อมีคนจดจำเธอ" เงาตอบ "เมื่อมีใครสักคนในโลกนั้นจดจำเธอได้อย่างชัดเจน เธอก็จะสามารถกลับไปได้"

 

🪞

 

ในห้องนอนในโลกอีกใบ กระจกบานหนึ่งกลับคืนสู่สภาพปกติ ไม่มีเงา ไม่มีเสียง ไม่มีร่องรอยใด ๆ เหลืออยู่

 

ในโลกนี้ไม่มีใครจำได้ว่ามีคนชื่อ "มิน" อยู่อีกต่อไป ห้องนอนของเธอกลายเป็นห้องเก็บของ รูปถ่ายของเธอหายไปจากอัลบั้มครอบครัว ชื่อของเธอถูกลบออกจากทะเบียนนักเรียน ราวกับว่าเธอไม่เคยมีตัวตนอยู่จริง

 

แต่...ในกล่องเก็บของใต้เตียงที่ครั้งหนึ่งเคยเป็นของมิน มีสมุดวาดรูปเล่มหนึ่ง สมุดที่เต็มไปด้วยภาพวาดสวยงามที่เธอไม่เคยแสดงให้ใครดู

 

วันหนึ่ง แทน น้องชายของเธอที่ไม่รู้ว่าเขาเคยมีพี่สาว ค้นพบสมุดเล่มนั้นโดยบังเอิญ

 

เขาเปิดมันออกและตกตะลึงกับภาพวาดสวยงามภายใน ภาพของเด็กหญิงคนหนึ่งที่ยืนอยู่หน้ากระจก มองสะท้อนตัวเองที่กำลังจางหายไป

 

ที่มุมของภาพวาดมีลายเซ็นเล็ก ๆ เขียนว่า "มิน"

 

แทนจ้องมองชื่อนั้นนานเท่านาน ความรู้สึกประหลาดแล่นผ่านตัวเขา ราวกับว่าเขากำลังจดจำบางสิ่งที่สำคัญมาก บางสิ่งที่เขาไม่ควรลืม

 

ในโลกของเงา มินรู้สึกได้ถึงการเปลี่ยนแปลงเล็ก ๆ รอยยิ้มปรากฏบนใบหน้าของเธอ ร

อยยิ้มที่ไม่มีใครเห็น อาจยังมีความหวัง ยังมีโอกาสที่เธอจะถูกจดจำ เธอรำพึงกับตัวเองเบา ๆ

 

"ฉันไม่รู้เลยว่าการหายไปของฉันเริ่มต้นเมื่อไร... หรือว่าจริง ๆ แล้ว ฉันไม่เคยมีตัวตนตั้งแต่แรก"...🪞