พระราชวังฤดูร้อน (Summer Palace)

พระราชวังฤดูร้อน (อักษรจีนตัวย่อ: 颐和园; ตัวเต็ม: 頤和園; พินอิน: Yíhéyuán) เป็นกลุ่มสถาปัตยกรรมขนาดใหญ่ ประกอบด้วยทะเลสาบ สวน และพระราชวัง ตั้งอยู่ในกรุงปักกิ่ง เคยเป็นสวนหลวงของราชวงศ์ชิง ภายในประกอบด้วยเขายั่งยืน (万寿山; 萬壽山; Wànshòu Shān) ทะเลสาบคุนหมิง และสะพานสิบเจ็ดช่อง (Seventeen Hole Bridge) มีพื้นที่รวมประมาณ 2.9 ตารางกิโลเมตร (1.1 ตารางไมล์) โดยมีพื้นที่น้ำคิดเป็นสามในสี่ของพื้นที่ทั้งหมด

เขายั่งยืนมีความสูงประมาณ 60 เมตร (200 ฟุต) มีสิ่งปลูกสร้างเรียงรายอยู่เป็นลำดับ ด้านหน้าของภูเขามีศาลาและห้องโถงอันงดงาม ส่วนด้านหลังมีบรรยากาศเงียบสงบและเต็มไปด้วยความงามของธรรมชาติ ทะเลสาบคุนหมิงซึ่งอยู่ตรงกลางมีพื้นที่ประมาณ 2.2 ตารางกิโลเมตร (540 เอเคอร์) เป็นทะเลสาบที่มนุษย์สร้างขึ้นโดยขุดดินมาเพื่อถมเขายั่งยืน

พระราชวังฤดูร้อน ได้รับแรงบันดาลใจจากสวนทางภาคใต้ของจีน มีสิ่งปลูกสร้างแบบจีนโบราณมากกว่า 3,000 หลัง และเก็บรักษาวัตถุโบราณล้ำค่าจากหลากหลายราชวงศ์ มากกว่า 40,000 ชิ้น

ในเดือนธันวาคม ค.ศ. 1998 องค์การยูเนสโกได้บรรจุพระราชวังฤดูร้อนไว้ในรายชื่อมรดกโลก โดยระบุว่าเป็น "ผลงานชิ้นเอกแห่งการออกแบบภูมิสถาปัตยกรรมแบบสวนจีน" โดยธรรมชาติของภูเขาและสายน้ำถูกรวมเข้ากับองค์ประกอบที่มนุษย์สร้างขึ้น เช่น ศาลา ห้องโถง พระราชวัง วัด และสะพาน สร้างเป็นองค์ประกอบที่งดงามกลมกลืน

ในประวัติศาสตร์ของจีน พระราชวังฤดูร้อน ยังเป็นปลายทางของเส้นทางกลาง ในโครงการผันน้ำจากใต้สู่เหนือ ซึ่งเป็นระยะทาง 1,267 กิโลเมตร (787 ไมล์) จากเขื่อนตันเจียงโข่ว มณฑลหูเป่ย์ และเป็นแหล่งน้ำหลักของกรุงปักกิ่งในปัจจุบัน

ประวัติ

ก่อนราชวงศ์ชิง ต้นกำเนิดของพระราชวังฤดูร้อน ย้อนกลับไปถึงสมัยราชวงศ์จิน (นำโดยชาวจูร์เจิน) ในปี ค.ศ. 1153 เมื่อจักรพรรดิหว่านเยี่ยนเหลียง (ครองราชย์ ค.ศ. 1150–1161) ย้ายเมืองหลวงของราชวงศ์จินจากเมืองฮุยนิง (ปัจจุบันคือเขตอาเฉิง เมืองฮาร์บิน มณฑลเฮยหลงเจียง) มายังเมืองเยียนจิง (กรุงปักกิ่งในปัจจุบัน) เขาได้สั่งให้สร้างพระราชวังขึ้นบริเวณภูเขาหอม (Fragrant Hills) และเนินน้ำหยก (Jade Spring Hill) ทางตะวันตกเฉียงเหนือของกรุงปักกิ่ง

ประมาณปี ค.ศ. 1271 เมื่อราชวงศ์หยวนตั้งเมืองหลวงในเมืองคานบาลิก (คือกรุงปักกิ่งในปัจจุบัน) วิศวกรกัวโสวจิ่งได้เริ่มโครงการส่งน้ำจากบ่อน้ำศักดิ์สิทธิ์ (Shenshan Spring) ในหมู่บ้านไป่ฝู (Baifu Village) อำเภอฉางผิง เข้าสู่ทะเลสาบตะวันตก (Western Lake) ซึ่งต่อมาคือทะเลสาบคุนหมิง โดยมีเป้าหมายเพื่อสร้างแหล่งกักเก็บน้ำให้เพียงพอต่อการใช้งานของพระราชวัง

ในปี ค.ศ. 1494 จักรพรรดิหงจื้อแห่งราชวงศ์หมิง (ครองราชย์ ค.ศ. 1487–1505) ได้สร้างวัดหยวนจิ่ง (Yuanjing Temple) ถวายให้แม่นมหลัว (Lady Luo) บริเวณเชิงเขาโถ (Jar Hill) ซึ่งภายหลังได้เปลี่ยนชื่อเป็นเขายั่งยืน วัดนี้ถูกปล่อยให้รกร้างและกลายเป็นป่า ต่อมาจักรพรรดิเซิ่งเต๋อ (ครองราชย์ ค.ศ. 1505–1521) ได้สร้างพระราชวังริมทะเลสาบตะวันตก และเปลี่ยนพื้นที่นี้เป็นสวนหลวง โดยเปลี่ยนชื่อเขาโถเป็น “เขาทอง” (Golden Hill) และทะเลสาบเป็น “ทะเลทอง” (Golden Sea) จักรพรรดิเซิ่งเต๋อและจักรพรรดิหว่านลี่ (ครองราชย์ ค.ศ. 1572–1620) มักเสด็จล่องเรือในทะเลสาบนี้ และในรัชสมัยจักรพรรดิตี่อี้ (ครองราชย์ ค.ศ. 1620–1627) ขันทีเว่ยจงเซี่ยนได้นำพื้นที่สวนหลวงนี้ไปเป็นสมบัติส่วนตัว

ราชวงศ์ชิง

ในช่วงต้นราชวงศ์ชิง เขาโถถูกใช้เป็นคอกม้าในพระราชวัง ขันทีที่ทำผิดจะถูกส่งมาถอนหญ้าและดูแลพื้นที่นี้ ต่อมาในรัชสมัยจักรพรรดิเฉียนหลง (ครองราชย์ ค.ศ. 1735–1796) ได้มีการก่อสร้างสวนหลวงจำนวนมากในเขตไห่เตี้ยนของปักกิ่ง ทำให้ความต้องการใช้น้ำเพิ่มสูงขึ้นมาก โดยแหล่งน้ำส่วนใหญ่ในทะเลสาบตะวันตกมาจากน้ำพุหยก ส่วนหนึ่งมาจากแม่น้ำวั่นเฉวียน การขัดข้องของน้ำจากแหล่งใดแหล่งหนึ่งอาจส่งผลกระทบต่อระบบขนส่งและจ่ายน้ำของเมืองหลวง

ประมาณปี ค.ศ. 1749 จักรพรรดิเฉียนหลง มีพระราชดำริให้สร้างพระราชวังใหม่ ใกล้เขาโถและทะเลสาบตะวันตก เพื่อฉลองพระชันษา 60 ปีของพระราชมารดา (พระพันปีหลวงฉงชิ่ง) และได้ขยายทะเลสาบตะวันตกไปทางทิศตะวันตก ก่อเกิดเป็นทะเลสาบเกาซุ่ย (Gaoshui) และทะเลสาบหยางสุ่ย (Yangshui) เพื่อพัฒนาแหล่งเก็บน้ำให้รองรับทั้งการใช้งานในพระราชวังและพื้นที่เกษตรกรรมโดยรอบ ทั้งสามทะเลสาบนี้ถูกเรียกรวมกันว่า “ทะเลสาบคุนหมิง” ซึ่งได้แรงบันดาลใจจาก “สระคุนหมิง” (Kunming Pool) ที่สร้างขึ้นในราชวงศ์ฮั่นเพื่อฝึกกองทัพเรือ ส่วนดินที่ได้จากการขุดทะเลสาบก็ได้นำมาถมเขาโถจนกลายเป็น “เขายั่งยืน” พระราชวังฤดูร้อนแล้วเสร็จในปี ค.ศ. 1764 ด้วยงบประมาณมากกว่า 4.8 ล้านตำลึงเงิน และมีชื่อเดิมว่า “ชิงอี้หยวน” (清漪園 แปลว่า "สวนคลื่นใส")

การออกแบบพระราชวังฤดูร้อน ได้รับแรงบันดาลใจจากตำนานภูเขาศักดิ์สิทธิ์ 3 แห่งในทะเลตะวันออก ได้แก่ เผิงไหล ฟางจั้ง และอิ๋งโจว ซึ่งถูกร่างเป็นเกาะ 3 แห่งในทะเลสาบคุนหมิง ได้แก่ เกาะหนานหู เกาะถวนเฉิง และเกาะเจ่าเจี้ยนถัง ทะเลสาบนี้เองก็ได้รับแรงบันดาลใจจากทะเลสาบซีหูในเมืองหางโจว ส่วนสิ่งก่อสร้างภายในก็เลียนแบบสถานที่สำคัญต่าง ๆ ทั่วประเทศ เช่น ท่าเรือเฟิ่งหวง เลียนแบบทะเลสาบไท่ หอจิ่งหมิง เลียนแบบหอย่วยหยางในมณฑลหูหนาน ศาลาว่างชัน เลียนแบบหอเครนเหลือง และถนนการค้าเลียนแบบเมืองซูโจวและหยางโจว จุดเด่นสำคัญคือ “วัดใหญ่แห่งการตอบแทนพระคุณและยืดอายุ” (Great Temple of Gratitude and Longevity) รวมถึง “ระเบียงยาว” (Long Corridor) ที่ยาวกว่า 700 เมตร ประดับด้วยงานศิลป์มากมาย พระราชวังแห่งนี้ ไม่ได้จัดสร้างเพื่อเป็นที่ประทับหรือบริหารราชการแผ่นดินโดยตรง จักรพรรดิเฉียนหลง จึงไม่เคยประทับอยู่ประจำ แต่เสด็จมาเพียงวันเดียวในแต่ละครั้ง

เนินเขาด้านหน้า (Front Hill)

* **ประตูวังตะวันออก (Eastern Palace Gate - 东宫门 / 東宮門 / Dōnggōngmén)**: เป็นทางเข้าหลักของพระราชวังฤดูร้อน สิงห์สัมฤทธิ์สองตัวที่ตั้งอยู่สองข้างประตูถูกเก็บรักษามาตั้งแต่รัชสมัยจักรพรรดิเฉียนหลง ส่วนบันไดหินมังกรเมฆ (Cloud Dragon Steps) ที่อยู่ด้านหน้าประตูเป็นวัตถุโบราณจากพระราชวังฤดูร้อนเดิม (Old Summer Palace) อักษรจีนสามตัว "อี้เหอหยวน" (頤和園) ที่อยู่บนป้ายเหนือประตูเป็นลายพระหัตถ์ของจักรพรรดิกวางสู

* **หอแห่งความเมตตาและอายุยืน (Hall of Benevolence and Longevity - 仁寿殿 / 仁壽殿 / Rénshòudiàn)**: เป็นหอที่ใช้จัดประชุมราชสำนัก เดิมเรียกว่า "หอการปกครองที่ขยันขันแข็ง" (勤政殿) ในสมัยจักรพรรดิเฉียนหลง แต่ถูกเปลี่ยนชื่อโดยจักรพรรดิกวางสู บ่อน้ำทางเหนือของหอเรียกว่า "บ่อน้ำยืดอายุ" (延年井) ขณะที่โขดหินด้านหลังหอถูกออกแบบให้เลียนแบบสวนหลี่ว์หยวน (Lion Grove Garden) ที่ซูโจว โดยหินงอกหินย้อยที่ใช้ ก็เป็นวัตถุโบราณจากพระราชวังฤดูร้อนเดิม

* **หอคลื่นหยก (Hall of Jade Billows - 玉澜堂 / 玉瀾堂 / Yùlántáng)**: ตั้งอยู่ทางตะวันตกของหอแห่งความเมตตาและอายุยืน เป็นที่ประทับของจักรพรรดิราชวงศ์ชิง จักรพรรดิกวางสูเคยถูกกักบริเวณอยู่ที่นี่โดยพระนางซูสีไทเฮา

* **หอยียวิ่น (Yiyun Hall - 宜芸馆 / 宜芸館 / Yíyúnguǎn)**: ตั้งอยู่ทางเหนือของหอคลื่นหยก เดิมเป็นห้องสมุดในสมัยจักรพรรดิเฉียนหลง ต่อมากลายเป็นที่พำนักของพระมเหสีหลงยวี่ในสมัยจักรพรรดิกวางสู ภายในเก็บรักษาหินสลักจารึกอักษรจีนที่จักรพรรดิเฉียนหลงทรงเขียน

* **สวนเต๋อเหอ (Dehe Garden - 德和园 / 德和園 / Déhéyuán)**: มีหอแสดงงิ้วขนาดสามชั้นชื่อว่า "หอมหรสพใหญ่" (大戏楼 / 大戲樓) ซึ่งใช้จัดการแสดงงิ้ว

* **หอแห่งความสุขและอายุยืน (Hall of Joy and Longevity - 乐寿堂 / 樂壽堂 / Lèshòutáng)**: เป็นที่พำนักของพระนางซูสีไทเฮา

* **ทางเดินยาว (Long Corridor - 长廊 / 長廊 / Chángláng)**: เริ่มจากหอแห่งความสุขและอายุยืนทางทิศตะวันออกไปถึงศาลาชื่อซื่อจ่างทางตะวันตก มีความยาวทั้งสิ้น 728 เมตร (2,388 ฟุต) ภายในตกแต่งด้วยภาพวาดศิลปะ ที่มีทั้งภาพสถานที่สำคัญในจีน ฉากจากเทพนิยายจีน นิทาน "ยี่สิบสี่กตัญญู" และวรรณกรรมจีนสี่คลาสสิก

* **หอขจัดเมฆ (Hall of Dispelling Clouds - 排云殿 / 排雲殿 / Páiyúndiàn)**: ตั้งอยู่บริเวณศูนย์กลางของแนวแกนหลักของเนินยืนยาว เดิมเป็นวัดใหญ่แห่งพระคุณและอายุยืน (大報恩延壽寺) ถูกบูรณะใหม่ในปี 1892 และกลายเป็นสถานที่สำหรับพระนางซูสีไทเฮารับแขก จัดพิธีต่าง ๆ และเฉลิมฉลองวันเกิด

* **หอธูปพุทธ (Tower of Buddhist Incense - 佛香阁 / 佛香閣 / Fóxiānggé)**: ตั้งอยู่ตรงกลางของเนินเขาด้านหน้า เดิมตั้งใจจะสร้างเป็นเจดีย์เก้าชั้นจำลองจากหอ Yellow Crane Tower แต่จักรพรรดิเฉียนหลงสั่งหยุดก่อสร้างเมื่อถึงชั้นที่แปด ตัวหอสูง 41 เมตร สร้างอยู่บนฐานหินสูง 20 เมตร และใช้เสาไม้เหล็กแปดต้นเป็นโครงสร้าง พระนางซูสีไทเฮาเคยเสด็จมาสักการะและถวายธูปที่นี่

* **ทะเลแห่งปัญญา (Sea of Wisdom - 智慧海 / Zhìhuìhǎi)**: ตั้งอยู่บนยอดเขายืนยาว สร้างด้วยกระจกหลากสี ภายในมีพระพุทธรูปกว่า 1,000 องค์ เคยได้รับความเสียหายบางส่วนในช่วงปฏิวัติวัฒนธรรม

* **ศิลาจารึกเนินยืนยาวและทะเลสาบคุนหมิง (Stele of Longevity Hill and Kunming Lake - 万寿山昆明湖碑 / 萬壽山昆明湖碑 / Wànshòushān Kūnmínghú Bēi)**: ตั้งอยู่ทางตะวันออกของหอขจัดเมฆ จารึกด้วยอักษรจีนหกตัว ที่เขียนโดยจักรพรรดิเฉียนหลง

* **ศาลาเมฆล้ำค่า (Pavilion of Precious Clouds - 宝云阁 / 寶雲閣 / Bǎoyúngé)**: ตั้งอยู่ทางตะวันตกของหอธูปพุทธ เดิมชื่อว่า "ศาลาทองแดง" (铜亭 / 銅亭) สร้างขึ้นในปี 1755 ประตูและหน้าต่างของศาลาถูกขโมยไปโดยทหารพันธมิตรแปดชาติในปี 1900 ต่อมาในช่วงปี 1980 ชาวจีนโพ้นทะเลได้ซื้อคืนและบริจาคกลับคืนให้พระราชวังฤดูร้อน

* **เรือหิน (Stone Boat - 石舫 / Shífǎng)**: เรือหินมีความยาว 36 เมตร เรือไม้เดิมถูกเผาในปี 1860 และถูกแทนที่ด้วยเรือหินอ่อนที่มีล้อพายสไตล์ตะวันตก

* **หอฟังนกขมิ้น (Oriole-Listening Hall - 听鹂馆 / 聽鸝館 / Tīnglíguǎn)**: ตั้งอยู่ทางตะวันตกของเนินยืนยาว เคยเป็นที่ที่พระนางซูสีไทเฮาทรงชมการแสดงงิ้ว ปัจจุบันเป็นร้านอาหารที่เชี่ยวชาญอาหารจักรพรรดิราชวงศ์ชิง

* **ฮว่าเจิงโหยว (Huazhongyou - 画中游 / 畫中游 / Huàzhōngyóu)**: ตั้งอยู่ทางตะวันตกของเนินยืนยาว เหนือหอฟังนกขมิ้น สามารถมองเห็นวิวทะเลสาบคุนหมิง

* **ทางตะวันออกของเนินเขาด้านหน้า (East of the Front Hill - 前山东部 / 前山東部 / Qiánshān Dōngbù)**: มีศาลาและหอหลายแห่ง

* **ทางตะวันตกของเนินเขาด้านหน้า (West of the Front Hill - 前山西部 / Qiánshān Xībù)**: มีศาลาและหอหลายแห่งเช่นกัน

* **ทางตะวันตกสุดของทางเดินยาว (West of the Long Corridor - 长廊西端 / 長廊西端 / Chángláng Xīduān)**: มี "หอสี่ตะวันตก" (West Four Hall - 西四厅 / 西四廳) ตั้งอยู่ทางเหนือของศาลาซื่อจ่าง พระนางเจิน มเหสีของจักรพรรดิกวางสู เคยถูกกักขังไว้ที่นี่ โดยพระนางซูสีไทเฮา เคยเป็นทางเข้าทิศตะวันตกของพระราชวังฤดูร้อน ในสมัยจักรพรรดิเฉียนหลง

**ถนนซูโจว (Suzhou Street; 苏州街; 蘇州街; Sūzhōujiē):** ในปี ค.ศ. 1762 หลังจากเสด็จประพาสเจียงหนาน ฮ่องเต้เฉียนหลงได้ทรงมีพระราชดำริให้สร้างถนนช้อปปิ้งเลียนแบบถนนซานถังในเมืองซูโจว ถนนนี้ถูกทำลายโดยทหารอังกฤษและฝรั่งเศสในปี ค.ศ. 1860 และได้รับการบูรณะใหม่ในปี ค.ศ. 1988

**สวนแห่งความรื่นรมย์กลมกลืน (Garden of Harmonious Pleasures; 谐趣园; 諧趣園; Xiéqùyuán):** ตั้งอยู่ทางตะวันออกเฉียงเหนือของพระราชวังฤดูร้อน ในปี ค.ศ. 1751 เมื่อฮ่องเต้เฉียนหลงเสด็จประพาสเจียงหนาน ทรงประทับใจสวนจีฉางในเมืองอู๋ซีเป็นอย่างมาก จึงมีพระราชดำริให้สร้างสวนฮุ่ยซาน (惠山園) ขึ้นโดยจำลองจากสวนจีฉาง ต่อมาในปี ค.ศ. 1811 สวนนี้ถูกเปลี่ยนชื่อเป็น "สวนเซี่ยฉวี่"

**สี่ภูมิภาคใหญ่ (Four Great Regions; 四大部洲; Sìdàbùzhōu):** ตั้งอยู่บนแนวแกนกลางของเนินเขาหลัง ออกแบบให้คล้ายกับวัดซามเยในทิเบต ภายในมีพระพุทธรูปไภษัชยคุรุ พระศากยมุนี และพระอมิตาภะ สถานที่นี้ถูกทำลายในปี ค.ศ. 1860 โดยทหารอังกฤษและฝรั่งเศส แต่ต่อมาก็ได้รับการบูรณะ

**ศาลาดอกไม้และหอแก้ว (Flower Pavilion and Glass Tower; 花承阁琉璃塔; 花承閣琉璃塔; Huāchénggé Liúlítǎ):** ตั้งอยู่ทางตะวันออกของเนินเขาหลัง ถูกทำลายในปี ค.ศ. 1860 โดยทหารอังกฤษและฝรั่งเศส ปัจจุบันเหลือเพียงหอแก้วเท่านั้น ระหว่างการปฏิวัติวัฒนธรรม รูปปั้นพระพุทธเจ้าด้านล่างหอถูกทำลายโดยการ์ดแดง

**ที่ตั้งเดิมของสวนไก่ชุนหยวน (Former Location of Gaichunyuan; 赅春园遗址; 賅春園遺址; Gāichūnyuán Yízhǐ):** ตั้งอยู่ทางตะวันตกของเนินเขาหลัง เดิมเป็นสวนขนาดเล็กที่สร้างขึ้นในสมัยเฉียนหลง และยังเป็นสถานที่ทรงงานของฮ่องเต้อีกด้วย สวนนี้ถูกทำลายไปส่วนใหญ่ในปี ค.ศ. 1860

**ที่ตั้งเดิมของศาลาชี่ว่าง (Former Location of Qiwang Pavilion; 绮望轩遗址; 綺望軒遺址; Qǐwàngxuān Yízhǐ):** ตั้งอยู่ทางตะวันตกของเนินเขาหลังริมทะเลสาบ เคยเป็นสวนเล็ก ๆ ในสมัยเฉียนหลง

เขื่อนด้านตะวันออก (Eastern Dam)

* **ศาลาจือชุน (Zhichun Pavilion; 知春亭; Zhīchūntíng):** ตั้งอยู่ฝั่งตะวันออกของทะเลสาบคุนหมิง ทางตอนใต้ของหอหยกกระเพื่อม

* **หอเหวินชาง (Wenchang Tower; 文昌阁; 文昌閣; Wénchānggé):** สร้างให้มีลักษณะคล้ายประตูเมือง เคยเป็นทางเข้าสำคัญจากทิศตะวันออกและใต้ในสมัยเฉียนหลง ด้านข้างมีหอจัดแสดงวัตถุโบราณของพระราชวังฤดูร้อน

* **ศาลากั้วหรู (Kuoru Pavilion; 廓如亭; Kuòrútíng):** ตั้งอยู่กลางเขื่อนตะวันออก ทางตะวันออกของสะพาน 17 ช่อง เปิดพื้นที่ประมาณ 130 ตร.ม.

* **วัวสำริด (Bronze Ox; 铜牛; 銅牛; Tóngniú):** รูปปั้นวัวสำริดที่สร้างในปี ค.ศ. 1755

* **ศาลเจ้ายีลู่ ฉู่ไฉ (Yelü Chucai Shrine; 耶律楚材词; 耶律楚材祠; Yēlǜ Chǔcái Cí):** สร้างขึ้นโดยฮ่องเต้เฉียนหลง เพื่ออุทิศแด่ยีลู่ ฉู่ไฉ ขุนนางสำคัญในจักรวรรดิมองโกล ถูกปิดในปี ค.ศ. 2003 และด้านหน้าถูกเปลี่ยนเป็นร้านขายของที่ระลึก

 

เกาะหนานหู (Nanhu Island)

* **สะพาน 17 ช่อง (17-Arch Bridge; 十七孔桥; 十七孔橋; Shíqīkǒngqiáo):** มีช่องโค้งทั้งหมด 17 แบบ ต่างกันทั้งหมด ออกแบบโดยอิงจากสะพานเส้นไหมล้ำค่าในซูโจวและสะพานลู่โกวในปักกิ่ง ตัวสะพานยาว 150 เมตร กว้าง 8 เมตร

* **วัดเทพมังกร (Dragon King Temple; 龙王庙; 龍王廟; Lóngwángmiào):** วัดที่สร้างขึ้นเพื่อบูชาเทพเจ้ามังกร

* **หอฮั่นซวี (Hanxu Hall; 涵虚堂; 涵虛堂; Hánxūtáng):** ตั้งอยู่ทางเหนือของเกาะหนานหู หันหน้าไปทางหอธูปหอมพุทธ

เขื่อนด้านตะวันตก (Western Dam)

* **สะพานแบ่งทะเลสาบ (Lake Dividing Bridge; 界湖桥; 界湖橋; Jièhúqiáo):** เป็นสะพานที่แบ่งทะเลสาบคุนหมิงออกจากทะเลสาบทางเหนือ

* **สะพานสายหยก (Jade Belt Bridge; 玉带桥; 玉帶橋; Yùdàiqiáo)**

* **สะพานปินเฟิง (Binfeng Bridge; 豳风桥; 豳風橋; Bīnfēngqiáo)**

* **หอจิ่งหมิง (Jingming Tower; 景明楼; 景明樓; Jǐngmínglóu):** ถูกทำลายโดยทหารอังกฤษและฝรั่งเศสในปี ค.ศ. 1860 และได้รับการบูรณะในปี ค.ศ. 1992 ออกแบบเลียนแบบหอยวีหยาง

* **สะพานกระจก (Mirror Bridge; 镜桥; 鏡橋; Jìngqiáo)**

* **สะพานไหมขาว (White Silk Bridge; 练桥; 練橋; Liànqiáo)**

* **สะพานหลิว (Willow Bridge; 柳桥; 柳橋; Liǔqiáo):** ตั้งอยู่ทางใต้สุดของเขื่อนด้านตะวันตก

**พื้นที่ภาพการเกษตรและทอผ้า (Farming and Weaving Picture Scenic Area; 耕织图景区; 耕織圖景區; Gēngzhítú Jǐngqū):** สร้างขึ้นในสมัยฮ่องเต้เฉียนหลง เพื่อจำลองฉากวิถีชีวิตชาวนา เดิมถูกตัดออกจากเขตพระราชวังในยุคบูรณะโดยพระพันปีศีซี ในปี ค.ศ. 1949 พื้นที่นี้ถูกรัฐบาลใช้สร้างโรงงานทำกระดาษ และในปี ค.ศ. 2003 พื้นที่นี้ได้ถูกรวมกลับเข้าสู่เขตพระราชวังฤดูร้อนอีกครั้ง พร้อมมีการบูรณะสิ่งก่อสร้างเก่า