เรื่องเล่าขนมเบรค มีที่มาเสมอ

ชีวิตเดินทางได้ด้วยเงินงั้นแน่แท้  แต่กองทัพเดินด้วยท้องย่อมมั่น

ขนมเบรคคือของว่างเรียกตามกัน  เรื่องของเธอเรื่องของฉันคือตำนาน

      ขนมเบรค คำนีได้ยินบ่อยมากตั้งแต่เริ่มที่จะทำงาน ไม่ว่าจะเป็นการจัดกิจกรรมหรือประชุมสิ่งที่ต้องนึกถึงและคุยกันในวงสนทนาคือ จะเอาเบรคอะไรกันดี และมีการใช้คำนี้มาตลอด  จนมีเด็กคนหนึ่งที่เรียนภาษาไทยด้วย เขาถามด้วยความสงสัยว่า  คำว่าเบรคในภาษาไทยนั้นเขาใช้คำว่าอะไร ทำไมเห็นในหนังสือถึงใช้คำว่าเบรคเหมือนกัน  และในอีกคำหนึ่งที่สงสัยเวลาที่เราขับรถเร็วแล้วมีรถหรือแมววิ่งตัดหน้ารถก็ยังใช้คำเดียวกัน  

      ใบหน้าของเด็กคนนั้นยังคงติดอยู่ในความทรงจำ ใช่จริงภาษาแต่ละภาษาเมื่อมีการยืมไปยืมมา พอนำมาใช้กันทั้งหมดเลยไม่รู้ว่าคำที่เราใช้กันจริงๆ ควรเป็นคำว่าอะไร  

  เบรคนั้นมาจากคำว่า  Breakfast  พอคนไทยนำมาใช้นำมาแค่คำเดียว ถ้าหากว่าเราจะใช้ในภาษาไทยให้ถูกต้องนั้นเราจะต้องใช้คำว่าอาหารว่าง แต่ก็ยัง ใช้ในการพูดอีกคือเบรคเขาไว้หน่อย เขาพูดไม่ยอมหยุด  เราเองที่ใช้มาไม่เคยสงสัยเพราะว่าใช้พอให้เข้าใจ แต่พอคนที่ไม่ใช่เจ้าของภาษามาเรียนกลับเต็มไปด้วยคำถาม

     เล่าไปเสียยาววันนี้จะมาพูดถึงของว่างขนมไทย ตอนแรกนั้นเราเรียกว่าอาหารว่าง แต่พอเอาไปเอามากลายเป็นอาหารระหว่างมื้อได้ ด้วยความที่เป็นขนมไทย ขนมหวาน ขนมปังให้พลังงานมาก วันไหนที่มีการประชุมหรือสัมนา อิ่มทั้งวัน จนเพื่อนที่มาจากอินเดียถามว่า ทำไมทานอาหารบ่อยขนาดนี้ ไม่อ้วนจะว่าอย่างไร เขาบอกว่าเขากินจนจุก

    วันนี้พามาดูเบรคขนมไทย ถูกนำมาแปรรูปเป็นหน้าของเค้กหรือเราจะเรียกว่าของหวานได้  ขนมปังหน้าลอดช่อง  น่ากินมาก คนไทยชอบคิดประดิษฐ์ขนมมาตั้งแต่สมัยโบราณแล้ว ยิ่งมาในปัจจุบันเราจะเห็นขนมแปลกตา ทานแทนมื้ออาหารได้จริง อิ่มกว่าอาหารด้วยบางที

       เรื่องเล่าของขนมเบรค เมื่อครั้งไปสัมนาระดับโลกมีนักวิเคราะห์มาจำนวนมาก ตอนนั้นไปในฐานะอาจารย์ที่ไม่ใช่คนไทย เพราะว่าไม่มีใครไป พอไปเราเข้าลงทะเบียนเขาให้เลือกว่าเราจะคลิกเบรคแบบไหน ด้วยความไม่รู้เพราะว่ามีเยอะมากให้เราเลือก โดยคลิกจากหน้าจอ แล้วพอเราเข้าไปนั่งที่เก้าอี้ของเรา จะมีสิ่งนั้นไปรอเราแล้ว คลิกเสร็จเข้าไปนั่งปรากฏว่า ขนมมาแล้วแต่มองแล้วมองอีกมันไม่ใช่ 

   มองรอบหาเราจะเปลี่ยนได้ไหม เพราะว่าดูแล้วไม่น่าจะทานได้ คือขนมของชาวอินเดียที่กลิ่นเครื่องเทศมาก่อนเลยตั้งแต่ยังไม่แกะ นั่งมองนาน จนคิดว่าไม่เป็นไร จะไม่กินหากเขามาถามจะตอบว่าไม่หิว 

    ถ้าอร่อยแบบนี้ก็คงจะแกะแล้ว ด้านข้างชาวปากีสถาน เขาคลิกเค้กส้ม ลอดช่องด้วยความที่ของตนเองนั้นไม่อร่อยจึงแอบไปถ่ายภาพของเพื่อนโต๊ะข้างๆ  ในส่วนของตนเองนั้นนำเข้าเก็บในกระเป๋า และไปค้นหาดูก่อนว่ามันคืออะไร

    ในตอนบ่ายนั้นยังดีที่เรากด ทานขนมปังเวียดนามที่ด้านในเป็นไส้กรอก แป้งนุ่มละมุนลิ้นมาก ชิ้นนี้พอมาทานทันทีเลย สรุปแล้วการมาประชุมระดับโลกในรอบนี้นอกจากว่า จะได้ทานเบรคและสังเกตขนมแล้ว ไม่ได้อะไรเลย หนังสือหนึ่งเล่มพร้อมสไลด์ในการบรรยายทั้งหมด 

      พอเดินออกมาเหมือนว่าจะมีคนรู้ว่าเรานั้นทานเบรคไม่ได้  จึงให้เลือกในการทานใหม่ว่าจะกินอะไร เลือกได้ คิดในใจว่าตอนแรกนั้นทำแบบนั้นทำไมกัน ทำแบบนี้ตั้งแต่แรกก็คงจะไม่มีเรื่องเล่าแบบนี้  ในการไปสัมนาที่ต่างประเทศนั้น จะเริ่มประมาณเก้านาฬิกาสามสิบนาที จากนั้นพักเบรค สิบนาฬิกา จนถึงสิบนาฬิกาครึ่ง สิบเอ็ดครึ่งทานอาหาร เสร็จจากทานอาหารให้พักผ่อน ประมาณบ่ายสองเริ่มงาน บ่ายสองครึ่งเบรคอีกแล้ว ยาวไปจนถึงสี่โมงเย็นคือเวลาสิ้นสุดของการสัมนา จากนั้นจะมีการทานอาหารร่วมกันอีก

    มานั่งคิดดู สงสัยว่าทำไมเรานั้นไม่หิวในทุกครั้ง และถามตัวเองว่าเราเพิ่งจะทานข้าวมาไม่ใช่หรือเบรคแล้วเบรคอีก และจะต้องรับทุกคนเพราะ เขาจะนำมาวางให้เรา และจะมาเก็บอีกทีคือตอนเลิกสัมนา

         ในไทยการเบรคหรือการพักทานอาหารว่างมีเช่นกัน แต่ขนมนั้นจะเป็นขนมไทย ขนมที่มีพลังงานสูงเวลากินเข้าไปแล้วในช่วงตอนบ่ายทำให้ง่วงนอนเพราะว่ากินของหวาน อย่างข้าวเหนียวมะม่วง สังขยา สาคูไส้หมู ซึ่งบอกว่าเป็นขนมไม่ใช่อาหารสุดท้ายแล้ว อิ่มมากกว่าอาหาร เพราะอาหารเช้าคือข้าวต้ม เบาท้องมาก พอมาอาหารว่างอิ่มรอข้าวเที่ยง

      สิ่งที่ทำกันต่อมาอย่างยาวนานนั้น สุดท้ายแล้วอาจจะกลายเป็นวัฒนธรรม เพราะว่าเป็นที่รู้จักทำกันโดยที่ไม่รู้ในเหตุผลก็มี ขนมอาหารว่างคือความสุขในการทำงาน บางครั้งที่เราอยากไปประชุมเพราะว่าอาหารว่างอร่อย และจะรอคอยดูว่าอาหารว่างคืออะไร ท้าทายและตื่นเต้นมากกว่าสิ่งอื่น