รินปุงซอง (Rinpung Dzong) ป้อมปราการศรัทธาแห่งพาโร

**รินปุงซอง** หรือที่รู้จักกันอีกชื่อว่า **พาโรซอง (Paro Dzong)** เป็นซอง (วัดป้อมปราการแบบทิเบต–ภูฏาน) ขนาดใหญ่ของนิกายดรุปะ (Drukpa Lineage) แห่งสำนักกะคยุ (Kagyu school) ตั้งอยู่ในเขตพาโร ประเทศภูฏาน ภายในซองแห่งนี้เป็นที่ประดิษฐานของคณะสงฆ์ประจำเขต และยังทำหน้าที่เป็นที่ตั้งของสำนักงานบริหารงานราชการของเขตพาโรด้วย ปัจจุบันรินปุงซองถูกบรรจุไว้ใน **บัญชีรายชื่อเบื้องต้นของภูฏานสำหรับการขึ้นทะเบียนมรดกโลกยูเนสโก**

ประวัติศาสตร์

ตามตำนานกล่าวว่า บริเวณหน้าผาใต้ซองแห่งนี้ ได้รับการตั้งชื่อว่า **“รินปุง” (Ringpung)** โดยพระคุรุรินโปเช (Padmasambhava) ตั้งแต่คริสต์ศตวรรษที่ 8 ดังนั้นเมื่อมีการสร้างซองขึ้น ณ บริเวณนี้ในเวลาต่อมา จึงถูกเรียกว่า **“รินปุงซอง”**

ในคริสต์ศตวรรษที่ 15 ชาวบ้านท้องถิ่นได้ถวายหน้าผาฮุงเรล (Hungrel) ในพาโร ให้แก่ **ลามะ ดรุงดรุง เกียล (Lama Drung Drung Gyal)** ผู้สืบเชื้อสายมาจากพระปาจอ ดรูกอม ชิกโป (Pajo Drugom Zhigpo) ท่านได้สร้างวัดเล็ก ๆ ขึ้นที่นั่น และต่อมาได้สร้างซองสูงห้าชั้นซึ่งเป็นที่รู้จักกันในชื่อ **“ฮุงเรลซอง (Hungrel Dzong)”**

ต่อมาในคริสต์ศตวรรษที่ 17 ลูกหลานของลามะผู้นี้ ซึ่งเป็นเจ้าแห่งฮุงเรล ได้ถวายซองนั้นให้แก่ **ท่านซับดรุง รินโปเช งาวัง นัมเกียล (Ngawang Namgyal, Zhabdrung Rinpoche)** เพื่อแสดงการยอมรับในอำนาจทางศาสนาและทางโลกของท่าน ในปี ค.ศ. 1644 ท่านซับดรุงได้รื้อซองเดิมลง และวางรากฐานสร้างซองใหม่ขึ้น และในปี ค.ศ. 1646 ซองใหม่ได้รับการประกอบพิธีศักดิ์สิทธิ์ขึ้นอีกครั้ง กลายเป็น **ศูนย์กลางการปกครองและศาสนาของภูมิภาคตะวันตก** และได้ชื่อว่า **“รินปุงซอง”**

ต่อมาในสมัยการปกครองของ **เพนลอบดะวา เพนจอร์ (23rd Penlop Dawa Penjor)** ป้อมปราการแห่งนี้เกิดเพลิงไหม้ (ก่อนการสถาปนากษัตริย์องค์แรก คือ กงสา อูเกียน วังชุก) ซึ่งทำให้พระพุทธรูปและพระธาตุสำคัญถูกเผาทำลายทั้งหมด เหลือรอดเพียง **“ทงเดรล” (Thongdrel)** ผืนใหญ่ขนาด 20x20 เมตร เชื่อกันว่าผู้ใดได้สักการะทงเดรลนี้จะสามารถบรรลุนิพพานได้

ในเวลาต่อมา รินปุงซอง ยังถูกใช้เป็นสถานที่ถ่ายทำบางฉากของภาพยนตร์เรื่อง *Little Buddha* (1993)

ศาลเจ้าและโบสถ์ภายใน

ภายในรินปุงซอง ประกอบด้วยศาลเจ้าและโบสถ์จำนวน 14 แห่ง ได้แก่

* กุงกาวา (Kungarwa)

* หอประชุมสงฆ์

* เจดีย์ไม้จันทน์ (Sandalwood Stupa)

* ศาลเจ้าพระผู้คุ้มครอง

* วิหารแห่งอัฏฐมานิฟสเตชันของพระคุรุ (Guru’s Eight Manifestations)

* ศาลเจ้าของลามะใหญ่ (Chapel of the Head Lama)

* ศาลเจ้าพระอมิตายุส (Amitayus)

* ศาลเจ้าแก้วผลึกใส (The Clear Crystal Shrine)

* ศาลเจ้าพระอวโลกิเตศวรสิบเอ็ดพักตร์

* ที่พำนักของสมเด็จอธิบดีสงฆ์

* ศาลเจ้าพระอักโษภยะ

* วิหารแห่งผู้ค้นพบสมบัติศักดิ์สิทธิ์ (Treasure Revealer)

* ที่พำนักของพระมหากษัตริย์ (Gyalpo’i Zimchung)

* วิหารของเจ้าพนักงานการคลัง (Bursar’s Temple)

ภายนอกซองหลัก ยังมี **วัดเดยังคา (Deyangkha Temple)**

เหนือขึ้นไปบนเนินเขา มี **หอคอยตาซอง (Ta Dzong)** ซึ่งสร้างในปี ค.ศ. 1649 และในปี ค.ศ. 1968 ได้รับการจัดตั้งให้เป็น **พิพิธภัณฑสถานแห่งชาติภูฏาน**

ทางด้านล่างของรินปุงซองมี **สะพานไม้โครงหลังคาแบบดั้งเดิม (cantilever bridge)** ข้ามแม่น้ำพาโรชู

เทศกาล

ที่รินปุงซองจะมีการจัด **เทศกาลเซชู (Tshechu)** อันยิ่งใหญ่เป็นประจำทุกปี ตั้งแต่วันที่ 11–15 เดือน 2 ตามปฏิทินจันทรคติภูฏาน (ตรงกับเดือนมีนาคมหรือเมษายนตามปฏิทินสากล)

ในเทศกาลนี้ จะมีการอัญเชิญพระพุทธรูปศักดิ์สิทธิ์ ออกมาแห่เป็นขบวน และมีการฟ้อนรำหน้ากาก (Cham Dance) ถ่ายทอดเรื่องราวทางศาสนาจากพระคัมภีร์ โดยคณะสงฆ์ตลอดหลายวัน รุ่งอรุณของวันที่ 15 จะมีการอัญเชิญ **ทงเดรลผืนใหญ่ (Thongdrel Thangka)** ซึ่งแสดงภาพพระคุรุปัทมสัมภวะทั้งแปดปาง ได้แก่

* คุรุเปมา จุงเนย์

* คุรุนิมา โยเซอร์

* คุรุซิงเย ดราดรัง

* คุรุตโชกี ดอร์จี

* คุรุชาจา ซิงเย

* คุรุเปมา เกลโป

* คุรุดอร์จี โดโล

* คุรุโลดัน โชกเซ

ทงเดรลนี้จะถูกเปิดให้ประชาชนสักการะเฉพาะช่วงเช้ามืดเท่านั้น ตามธรรมเนียม **ห้ามให้แสงอาทิตย์ส่องต้องผืนทงเดรล** โดยพื้นที่สำหรับการรำหน้ากากของพระสงฆ์เรียกว่า **เดยังคา (Deyangkha)**