ParkerHulme murder ทรพีนี้ เพื่อรักของสองเรา

ParkerHulme murder ทรพีนี้ เพื่อรักของสองเรา

“พวกเราเป็นเทวดา สรรพสิ่งที่สร้างขึ้นโดยสวงสวรรค์ สิ่งมีชีวิตนอกเหนือจากนี้สมควรที่จะตายแล้ว
ตกลงมายังนรกเพื่อชำระบาปก่อนที่จะไปสวรรค์”

ครั้งหนึ่งเคยมีภาพยนตร์เรื่อง Heavenly Creatures (1994) มันเป็นภาพยนตร์ทุนต่ำจนเรียกได้ว่าเป็นภาพยนตร์คัลต์ หากแต่ที่น่าสนใจคือมันเป็นภาพยนตร์ที่กำกับโดยปีเตอร์ แจ๊กสันผู้กำกับภาพยนตร์ลอร์ดออฟเดอะริงส์ดันโด่งดัง โดยภาพยนตร์ดังกล่าว มีเค้าโครงมาจากเรื่องจริงเกี่ยวกับคดีมาตุฆาตสะเทือนขวัญในนิวซีแลนด์

เหตุการณ์นี้เกิดขึ้นในปี 1954 โดยเรื่องราวมีอยู่ว่ามีสองสาวคู่หนึ่งชื่อจูเลียต(รับบทโดยเคท วินสเลต)และพอลีน(รับบทโดยเมลานี ลินสกี)
สองสาววัยสิบห้าที่เป็นเพื่อนรักกันมาก ทั้งคู่วางแผนและลงมือฆ่ามารดาของพอลีน โดยการทุบศีรษะด้วยก้อนอิฐรวมทั้งสิ้น 45 ครั้ง
ผลสุดท้ายเด็กสาวทั้งสองถูกจำคุก 5 ปีและถูกปล่อยตัวด้วยเงื่อนไขว่าห้ามติดต่อกันอีก ทั้งคู่ใช้ชื่อใหม่และหายไปจากสังคมเป็นเวลานานจน
หากแต่เมื่อภาพยนตร์เรื่องนี้ออกฉาย ปรากฏว่าผลตอบรับออมาดีขึ้นเรื่อยๆ จนได้เข้าชิงรางวัลออสก้าร์บทภาพยนตร์ดั้งเดิมยอดเยี่ยมในปี 1995
และ ยังคว้ารางวัลต่างๆ มามากมาย ส่งผลให้ทุกคนที่เกี่ยวข้องกับภาพยนตร์เกิดไปตามๆ กัน ทำให้เรื่องของจูเลียตและพอลีนกลับมาสนใจอีกครั้ง
หลายคนพยายามสืบเสาะว่าเธอสองคนดังกล่าว ตอนนี้อยู่ที่ไหน? เป็นอย่างไร? และอะไรที่เป็นสาเหตุที่แท้จริงที่ทั้งสองทำการฆาตกรรมในครั้งนี้?

คดีฆาตกรรมโดยปาร์เกอร์และฮูล์ม เป็นคดีฆาตกรรมที่เกิดขึ้นในไครสต์เชิร์ช ประเทศนิวซีแลนด์ ปี 1954 ซึ่งเป็นคดีโด่งดังมากในเวลานั้น
เพราะผู้ก่อเหตุนั้นเป็นเด็กผู้หญิงสองคนที่ยังไม่บรรลุนิติภาวะ พอลีน ปาร์เกอร์ และจูเลียต ฮูล์ม สองเพื่อนซี้ที่พัฒนาความสัมพันธ์จนเรียกได้ว่า
เกินความรัก จนตัดสินใจฆ่าแม่ของพอลีน ทิ้งเพราะเชื่อว่าแม่ของเธอเป็นมารผจญขัดขวางความรักของสองเรา และเรื่องทั้งหมดได้ถูกบรรยายไว้ในไดอารี่ของพอลีน

จูเลียต ฮูล์ม

จูเลียต ฮูล์ม มีชื่อเต็มว่า จูเลียต มารีออง ฮูล์ม เกิดเมื่อวันที่ 28 ตุลาคม 1938 ในเมืองแบล็กฮีท ลอนดอน ประเทศอังกฤษเป็นลูกสาวของนักฟิสิกซ์
ชื่อดังดอกเตอร์เฮนรี่ ในช่วงเริ่มแรกจูเลียตเป็นเด็กสาวที่อ่อนแอ ป่วยเป็นวันโรคและโรคภัยไข้เจ็บต่างๆ นอกจากนี้ยังมีอาการทางจิตประสาท ฝันร้าย
อยู่บ่อยครั้ง ทำให้เธอต้องออกจากโรงเรียนและครอบครัวต้องส่งตัวเด็กไปพักฟื้นในแถบแคริเบียนและแอฟริกาใต้เพื่อหวังว่าสภาพอันอบอุ่นของที่นั้น
จะช่วยให้สุขภาพของเธอดีขึ้น หลังจากที่พักฟื้นไประยะหนึ่งเมื่อเธออายุ 13 ปี ก็กลับไปหาครอบครัวของเธอซึ่งตอนนั้นพ่อของเธอดำรงตำแหน่งเป็น
อธิการบดีของมหาลัยแคนเธอร์เบอรี่ในไครสต์เชิร์ช นิวซีแลนด์ หลังจากนั้นก็เข้าเรียนในวิทยาลัยสตรี หากแต่เธอก็ยังป่วยเป็นวัณโรคอยู่ไม่หาย
ทำให้เธอหยุดเรียนบ่อยครั้ง และใช้ชีวิตอยู่ที่พักฟื้นผู้ป่วยวัณโรคระยะหนึ่ง และในเวลาต่อมาเธอก็ได้พบพอลีน ปาร์เกอร์ เด็กสาวที่รุ่นราวคราวเดียวกัน
ที่เปลี่ยนชีวิตเธอไปตลอดกาล

พอลีน ปาร์เกอร์

พอลีน ปาร์เกอร์ เป็นเด็กสาวที่เกิดเมื่อ 26 พฤษภาคม 1938 แคนเธอร์เบอรี่ ในครอบครัวที่มีลูกหลายคน(ซึ่งเธอมีทั้งเธอมีทั้งพี่สาวและพี่ชาย
โดยพี่ชายเรียนอยู่สถาบันทางจิต) พ่อของเธอเป็นคนขายปลา ส่วนแม่ชื่อโฮโนร่า ปาร์เกอร์ซึ่งเธอไม่ค่อยถูกกลับแม่ของเธอนัก เธอเป็นเด็กที่มีนิสัยปากแข็ง
ชอบหนีออกจากบ้านเมื่อรู้สึกตนเองไม่รับความเป็นธรรมหรือรู้สึกแม่รังเกียจเธอ เช่นเดียวกับจูเลียต พอลีนเป็นเด็กขี้โรค(เป็นโรคกระดูก)ตั้งแต่วัยเด็ก
ทำให้พื้นฐานของเธอนั้นเป็นเด็กที่ร่างกายและจิตใจอ่อนแอ ทำให้หยุดเรียนบ่อยครั้ง อีกทั้งพอลลีนเป็นเด็กสาวตัวเตี้ย อ้วน มืดมน และไม่สวย ต่างจาก
จูเลียตมราสูง ผมบลอนด์และสวย ทำให้เธอกลายเป็นคนโดดเดี่ยวไม่มีเพื่อนฝูง และด้วยความเหงาเปลี่ยวใจทำให้เธอกลายเป็นเด็กจินตนาการสูง
เต็มไปด้วยความฝันและได้สร้างโลกจินตนาการของเธอขึ้นมาเอง ซึ่งครอบครัวของเธอไม่ได้ใส่ใจอะไรเธอนักเพราะว่าพ่อต้องทำงานเพราะมีบ้านฐานะยากจน

พอลีน ปาร์เกอร์กับเพื่อนร่วมชั้น(ดูภาพก็พอรู้แล้วว่ามืดมนขนาดไหน)

ต่อมาเธอได้พบกับจูเลียต ฮูล์ม ที่พึ่งย้ายและเรียนอยู่ทีเดียวกัน ทั้งสองก็ชะตาต้องกัน เนื่องจากโดยพื้นฐานแล้วทั้งสองมีนิสัยเหมือนกันและอ่อนแอ
เหมือนกัน จึงไม่แปลกอะไรที่พวกเธอสนิทสนมจนกลายเป็นเพื่อนรักกันอย่างรวดเร็ว หากแต่พอลลีนนั้นเป็นเด็กช่างฝัน มีจินตนาการค่อนข้างสูง(เธอรักโอเปร่า) ทำให้จูเลียตได้ทัศนคตินี้ไปแบบเต็มๆ เวลาว่าง(หรือโรงเรียน)พวกเธอมักพวกเธอหลีกหนีโลกแห่งความจริงไปยังสถานที่สงบหรือไม่มีคนอยู่ แล้วเริ่มสร้างโลกจินตนาการขึ้นมาใหม่โดยแต่งเป็นนิยายราวกับกวีนิพนต์ เพราะทั้งคู่มีความฝันอยากเป็นนักเขียนที่มีชื่อเสียง

โลกนิยายของเด็กสาวสองคนนั้น ทั้งสิงจินตนาการว่าในโลกของเรานั้นยังมีอีกโลกหนึ่งที่โลกมิติคู่ขนานที่พวกเธอเรียกมันว่าโลกที่สี่ ซึ่งโลกดังกล่าวเป็นโลกแฟนตาซี ที่มีอาณาจักรหนึ่งที่เรียกว่าโบโลวเนีย โดยโลกแห่งนี้ปฏิเสธศาสนาคริสต์และเคารพบูชานักบุญจินตนาการที่พวกเขาสร้างขึ้นมา อีกทั้งทั้งคู่ยังสมมุติตัวตนในโลกแห่งนั้นว่า พอลีน คือทหารรับจ้างลานสล็อต และจูเลียตก็คือเจ้าหญิงเดโบล่า เมื่อเจ้าหญิงกับทหารหนุ่มตกหลุมรักกันและกัน ทั้งคู่นั้นได้วาดโลกแฟนตาซีดังกล่าวเสมือนกับว่าเป็นโลกแห่งความจริงไม่ใช่โลกที่เพ้อฝัน โลกแห่งนี้คือจิตวิญญาณที่ทำให้ทั้งสองรวมเป็นหนึ่ง มิตรภาพของพวกเขาเริ่มเกินเลยจริยธรรม ศาสนา และศีลธรรม จากมิตรภาพเล็กๆ ได้กลายรักต้องห้าม ความหลงใหล ความปรารถนาทางเพศถึงขีดสุด ทั้งคู่อยู่ด้วยกันนานยิ่งขึ้น แม้กระทั้งในอ่างอาบน้ำ หรืออยู่บนเตียงจนมีเพศสัมพันธ์ร่วมกัน

ต่อมาเพื่อบรรลุเป้าหมายทั้งสองเพื่อจะเป็นนักเขียนที่มีชื่อเสียง เด็กสาวทั้งสองได้วางแผนหนีออกจากบ้านเพื่อไปตั้งถิ่นฐานใหม่ในฮอลลีวูด ประเทศสหรัฐ

แน่นอนว่าความรักแบบเลสเบี้ยนของผู้หญิงสองคนนั่น ครอบครัวของทั้งสองไม่เห็นด้วย โดยเฉพาะพ่อของจูเลียตที่เป็นถึงศาตราจารย์มีหน้ามีตาของมหาวิทยาลัยแคนเธอร์เบอรี่(ที่ตอนนี้กำลังลาออกเและมีแผนย้ายกลับอังกฤษ) ย่อมไม่ชอบใจแน่หากมีใครรู้ว่าลูกสาวตนเองผิดปกติ และเมื่อแม่ของพอลลีเข้ามาปรึกษาพ่อของจูเลียตว่าสองสาวดังกล่าวพยายามหนีออกจากบ้านเพื่อไปอเมริกาเพื่อไปตามฝันโง่ๆ ของพวกเธอ ดังนั้นครอบครัวของจูเลียตจึงตัดสินใจวางแผนส่งจูเลียตไปแอฟริกาใต้โดยอ้างว่าเพื่อสุขภาพของเธอเอง แต่เหตุผลที่แท้จริงก็คือเพื่อยุติความสัมพันธ์ต้องห้ามดังกล่าว

ในตอนแรก เด็กหญิงทั้งสองยังคิดง่ายๆว่าพวกเธอคงจะได้ไปแอฟริกาใต้ด้วยกัน หากในไม่ช้า พวกเธอก็รับรู้ว่านี่เป็นแผนการของพวกผู้ใหญ่ที่หมาย
จะพรากทั้งสองออกจากกัน และรู้อีกว่าแม่ของพอลลี โฮโนร่า ปาร์เกอร์ เป็นตัวการของแผนครั้งนี้ และด้วยเหตุนี้เองทำให้ พวกเธอจึงวางแผนฆาตกรรมขึ้น

การวางแผนฆาตกรรมแม่ของพอลีนนั้น ได้ปรากฏในบันทึกของไดอารี่ของพอลลีน ซึ่งเธอได้เขียนไว้อย่างละเอียดละออ ในการเตรียมแผนการดังกล่าว แม้ว่าบางวรรคบางตอนของเนื้อหาของมันนั้นเต็มไปด้วยส่วนผสมของศาสนาและแฟนตาซี โดยบันทึกดังกล่าวเริ่มต้น วันที่ 19 มิถุนายน ภายใต้หัวข้อ
“ฆ่าแม่ฉบับแก้ไข” ซึ่งเป็นวางแผนระหว่างพอลีนกับจูเลียต

และนี้คือบางวรรคบางตอนของไดอารี่ดังกล่าว

“เธอคือหนึ่งในอุปสรรคสำหรับในเส้นทางของฉัน ทันใดนั้นฉันก็สามารถคิดวิธีที่แก้ไขอุปสรรคนั้น เธอต้องตาย....”

“พวกเราได้ศึกษาอย่างรอบคอบและรู้สึกสั่นสะท้าน แต่น่าแปลกใจที่พวกเราไม่รู้สึกผิดเลย อาจเป็นเพราะความสุขที่ได้เตรียมการดีพร้อมมากๆ
หรือว่าพวกเราอาจเป็นเทวดา และปีศาจสิ่งมีชีวิตที่มีช่องโหว่เช่นนี้ควรตลกนรกชำระตนเองก่อนที่จะขึ้นสวรรค์”

วรรคในบรรทัดหนึ่งใน 21 มิถุนายน “เราตัดสินใจใช้หินในถุงเท้าดีกว่ากระสอบทราย เราได้พูดถึงการแก้ไขรายละเอียดเล็กน้อยในแผนการครั้งนี้
เราตื่นเต้นราวกับว่าเรากำลังวางแผนจะจัดงานปาร์ตี้อย่างนั้นแหละ แม่ของฉันกำลังพบจุดจบอย่างงดงามที่จะเกิดขึ้นในบ่ายวันพรุ่งนี้ ครั้งต่อไป
ที่ฉันเขียนบันทึกจะเป็นวันที่แม่จะตาย ฉันรู้สึกแปลกๆอยู่บ้าง แต่ก็ดีใจเหลือเกิน!!

และอีกหนึ่งวรรคของวันที่ 22 มิถุนายน 1954 ซึ่งเป็นวันเกิดขึ้นคดีฆาตกรรม พอลลีได้ตั้งหัวข้อวันนี้ว่า “วันแห่งความสุข” สิบวันหลังที่ฉัน
วางแผนกับจูเลียต มันเป็นเช้าของวันที่พวกเราจะทำการฆาตกรรม ระหว่างมื้ออาหารเช้าพวกเราหัวเราะและล้อเล่น….

สองสาวเริ่มแผนฆาตกรมแม่ของพอลีน ในช่วงเช้าของเวลานั้น โดยสองสาวล่อลวงชวนนางโฮโนร่า ไปเดินเล่นที่สวนสาธารณะวิคตอเรียปาร์ค ในไครสต์เชิร์ช เมื่อถึงพื้นที่รกร้าง สองสาวทำการจับแม่ของพอลลีนกดบนพื้นจากนั้นก็ฆ่าเธอด้วยการทุบศีรษะถุงเท้ายาวที่ใส่ก้อนอิฐไว้ข้างในหลายก้อน พวกเธอทุบหัวเธอถึง 45 ครั้ง โดยไม่สนใจเสียงกรี๊ดร้องหรือร้องไห้ความเจ็บปวดของเธอแต่อย่างใด จนกระทั้งเธอขาดใจตายในที่สุด

สองสาวมองร่างที่ไร้หายใจของนางโฮโนร่าที่อยู่เบื้องหน้า พวกเธอกำลังชนะชะตากรรม แม่ของพอลีนที่เป็นศัตรูของหัวใจได้กำจัดเป็นที่เรียบร้อย
หากแต่ยังไม่สิ้นสุดเพราะพวกเธอยังต้องดำเนินตามแผนที่วางไว้ขั้นต่อไป

สองสาวได้ทำทีวิ่งสุดชีวิต โดยออกจากสวนสาธารณะเพื่อไปยังร้านน้ำชาใกล้ๆ โดยขณะนั้นริชชี่เจ้าของร้านน้ำชาอยู่ที่นั่น เมื่อสองสาวเห็นก็ทำท่าที่
ตื่นตระหนกและร้องไห้น้ำตาเต็มน้ำแล้วร้องเรียกหาคนมาช่วย โดยบอกว่าคุณแม่ของพอลลีนลื่นล้มหัวกระแทกหินตายคาที่

เมื่อเจ้าหน้าที่ตำรวจมาถึงและพบศพของนางโฮโนร่า แน่นอนจากสภาพศพไม่เชื่อแน่นอนว่าเธอจะตายเพราะอุบัติเหตุล้มลง เพราะมีร่องรอยบาดแผล
ถูกทุบ 45 แผลบนศีรษะ(และมือ)อย่างชัดเจน อีกทั้งยังพบถุงน่องฉีกขาดที่เต็มไปด้วยเลือดใส่ก้อนอิฐตกอยู่แถวๆ นั้น แน่นอนว่านางโฮโนร่าถูก
ฆาตกรรมและผู้ต้องสงสัยรายสำคัญที่สุดก็คือสองสาวพอลลีนและจูเลียตที่อยู่กับผู้ตายครั้งสุดท้าย

“คุณทำร้ายแม่ของคุณใช่หรือไม่” เจ้าหน้าตำรวจถามพอลีน
“ใช่” พอลลีนตอบอย่างราบเรียบ

ด้วยเหตุนี้ วันที่ 24 มิถุนายน พอลีนและจูเลียตก็ถูกตั้งข้อหาฆาตกรรมนางโฮโนร่า แมรี่ ปาร์เกอร์ อย่างเป็นทางการ จากการสอบสวนสองสาว
ทั้งคู่ก็พูดรายละเอียดจนหมดเปลือกด้วยสีหน้าไม่รู้สึกผิด นอกจากนี้เจ้าหน้าที่ตำรวจยังค้นพบไดอารี่ของพอลีน ที่เขียนระบายความรู้สึก
อย่างละเอีดละเออ ว่าเธออยากฆ่าแม่มากขนาดไหน ทำอย่างไร เมื่อไหร่

(ต่อมาเนื้อหาในไดอารี่ดังกล่าวก็ถูกนำไปสร้างภาพยนตร์โดยปีเตอร์ แจ็คสัน)

พอลีนและจูเลียตถูกนำตัวขึ้นศาลในเวลาต่อมา จนถึงเวลานี้ทั้งสองยังคงสีหน้าราบเรียบ ปกติ เวลาจะขึ้นศาลก็มาด้วยกัน จับมือด้วยกัน และในชั้นศาล สิ่งที่ทนายของทั้งสองพยายามต่อสู้ในชั้นศาลคือ ทั้งสองคนเป็นคนบ้าที่มีอาการผิดปกติทางจิตโดยยกเรื่องไดอารี่และเรื่องรักร่วมเพศมาอ้าง
แน่นอนสิ่งที่ตามมาคือการตรวจสอบสภาพจิตของสองสาวยกใหญ่ หากแต่ศาลก็ตัดคำร้องนี้ตกไปแม้ว่าทั้งสองอาจจะเป็นคนแปลกๆ ที่ไม่สามารถ
เข้าในความผิดชอบชั่วดีของการกระทำของตน แต่ก็มีสติสัมปชัญญะครบถ้วน ก่อคดีฆษตกรรมโดยไตร่ตรองไว้ล่วงหน้า โดยแพทย์ได้ให้ความเห็นว่า

“พวกเธอไม่ได้บ้า เพราะพวกเธอรู้จักกันวางแผน สามารถดำเนินตามที่วางไว้ได้ เพราะพวกเขาคิดว่าตนเองเป็นอัจฉริยะ”

วันที่ 29 สิงหาคม 1954 พอลีนและจูเลียตถูกพิพากษาให้ถูกลงโทษตามคำพิพากษาในการสังหารนางปาร์เกอร์ แม้ทั้งสองจะมีความผิดปกติ
หากแต่ทั้งสองมีพฤติกรรมที่ชั่วร้ายและก่อคดีสะเทือนขวัญต่อจริยธรรมในสังคม ซึ่งทั้งสองต้องตัดสินโทษด้วยประหารชีวิต หากแต่กฎหมายนิวซีแลนด์ ไม่มีบทลงโทษดังกล่าวแก่ผู้ไม่บรรลุนิติภาวะ (พอลีน 16 ปีและจูเลียต 15 ปี) จึงได้รับการลดเป็นโทษจำคุกอย่างไม่มีกำหนด

ในวันตัดสิน สีหน้าของพอลีนและจูเลียตเมื่อได้ฟังคำพิพากษาในเวลานั้น ทั้งสองก็ไม่แสดงอารมณ์ใดๆ แม้ว่านี้อาจเป็นการจากลาครั้งสุดท้ายที่ทั้งสองจะไม่มีวันได้พบหน้าอีกแล้วก็ตาม และก็เป็นเช่นนั้นจริงๆ เพราะทางศาลได้แยกทั้งคู่ขังคนละที่ จูเลียตถูกขังคุกในโอ๊คแลนด์ ส่วนพอลลีถูกขังในทางเหนือของเวลลิงตัน และห้าปีหลังจากนั้นให้ สองสาวก็ถูกปล่อยตัวโดยคาดทัณฑ์ด้วยการควบคุมตัวโดยทั้งสองจะต้องไม่ติดต่อหรือมาพบกันอีก

คุณยายพอลีน

หลังจากนั้นทั้งพอลลีนและจูเลียตก็ได้หายเข้ากลีบเมฆหลบหน้าสังคมมาในหลายปี จนกระทั้งภาพยนตร์เรื่อง Heavenly Creatures (1994)
ที่สร้างจากเรื่องจริงของคดีนี้เกิดดังขึ้นมา สื่อทั้งหลายเลยพากันเสาะหาตัวเป็นๆ ของทั้งคู่ ว่าตอนนี้ทั้งคู่อยู่แห่งหนใด จนกระทั้งพวกเขาก็ได้พบสองคนดังกล่าว
เริ่มจากพอลลีน ปาร์เกอร์หลังจากที่ปล่อยตัว เธอยังคงใช้ชีวิตอยู่ในประเทศนิวซีแลนด์ภายใต้กฎหมายเฝ้าระวังอย่างเข้มงวด ก่อนที่จะได้รับอนุญาตจากศาล
ให้สามารถย้ายไปอยู่อังกฤษในปี 1997 เธออาศัยอยู่ในบ้านเล็กๆ ฮู เซ็นต์แวร์เบอร์ก ในเคนท์ ทำอาชีพเป็นครูสอนขี่ม้าให้เด็กในหมู่บ้าน เธอได้กลับตัวกลับใจ
เป็นคริสตศาสนิกชนที่เคร่งครัด และเป็นเวลาหลายปีที่พอลีนปฏิเสธการให้สัมภาษณ์เกี่ยวกับคดีฆาตกรรมสะเทือนขวัญฆ่าแม่ของตนเองในอดีต
เธอได้ตอบว่าเธอรู้สึกผิดและโศกเศร้ากับสิ่งที่ตนได้กระทำไป และไม่ต้องการจะรื้อฟื้นถึงเรื่องราวเหล่านี้อีกต่อไป ปัจจุบันเธออยู่ที่เกาะออร์คนีย์ในสก็อตแลนด์

คุณยายจูเลียต

ส่วนจูเลียต ฮูล์มเรื่องราวต่อมาของเธอมีสีสันนิดหน่อย หลังได้ปล่อยตัวออกจากคุก เธอกลับมายังอังกฤษ และเป็นพนักงานต้อนรับบนเครื่องบิน ก่อนที่จะไปอาศัยอยู่ประเทศสหรัฐอเมริกา ที่นั่นเธอได้ร่วมงานกับโบสถ์แห่งพระเยซูคริสต์แลท-วันเซนต์ส(The Church of Jesus Christ of Latter-day Saints)
ในปี 1968 ภายหลังเธอก็ตัดสินใจย้ายบ้านอีกครั้งในหมู่บ้านพอร์ทมาโฮแมค ที่ประเทศสกอตแลนด์ เธออาศัยอยู่กับแม่ของเธอ ส่วนพ่อก็ประกอบอาชีพเป็นนักวิทยาศาสตร์หัวก้าวหน้าในโครงการไฮโดรเจนระเบิด ที่อังกฤษ

ต่อมาจูเลียตได้กลายเป็นนักเขียนนิยาย โดบใช้นามปากกาว่า แอนน์ เพอร์รี่ โดยนิยายเรื่องแรกของเธอคือ “ความบันเทิงบนถนนเพชฌฆาต” หรือ
“The Cater Street Hangman” ตีพิมพ์ในปี 1979 เป็นเรื่องราวของคดีฆาตกรรมต่อเนื่องหญิงสาวหลายคนในละแวกหมู่บ้านคนรวย และนิยาย
ดังกล่าวได้เสียงตอบรับที่ดี จนเธอได้เป็นนักเขียนนิยายประเภทฆาตกรรมลึกลับและนักสืบหลายชิ้น และเธอก็ได้สร้างตัวละครนักสืบในโลกวรรณกรรมชื่อดังอย่าง “โทมัส พิตต์” ปรากฏนิยายกว่า 25 เรื่องของเธอ ไม่ว่าจะเป็น Resurrection Row (1981), Pentecost Alley (1996),
Buckingham Palace Gardens (2008) ฯลฯ เธอกลายเป็นนักเขียนที่ประสบผลสำเร็จและได้รับรางวัลตามมามากมาย หลังถูกเปิดเผย
จูเลียตได้ถูกสัมภาษณ์เกี่ยวกับ ความสัมพันธ์ของเธอกับพอลลีน เธอได้ตอบว่าเราสองคนไม่ได้มีความสัมพันธ์กันแบบเลสเบี้ยน แต่เป็นเพราะ
บรรยากาศมันพาไปตามประสาวัยรุ่นมากกว่า

Heavenly Creatures (1994)

เรื่องราวของพอลลีนและจูเลียตถูกนำมาสร้างเป็นภาพยนตร์Heavenly Creatures (1994) กำกับโดย ปีเตอร์ แจ๊กสัน โดยร่วมมือกับภรรยาของเขา ฟรานเซส "ฟรองซัวส์" วอลช์ เลดี้แจ็กสันเขียนบท ซึ่งภาพยนตร์ดังกล่าวมาจากคำแนะนำของภรรยาว่าอยากให้เขากำกับภาพยนตร์คดีฆาตกรรมเรื่องหนึ่งซึ่งเธอเลือกเรื่องของจูเลียตและพอลลีน

โดยนำเสนอเรื่องราวของมิตรภาพระหว่างสองสาวคู่หนึ่งจูเลียต(รับบทโดยเคท วินสเลต)และพอลีน(รับบทโดยเมลานี ลินสกี) ที่แยกจิตนาการ
และความจริงไม่ออก โลกที่ดำมือและลึกลับ จนไปสู่การฆาตกรรมและการพิจารณาคดีที่อื้อฉาวในนิวซีแลนด์ โดยการถ่ายทำของปีเตอร์ แจ็คสัน
และภรรยานั้นทั้งคู่เก็บรายละเอียดทุกจุด ไม่ว่าจะเป็นการใช้ข้อมูลในหนังสือพิมพ์ งานศึกษาวิจัย การหาตัวนักแสดงโดยฟรานเซสตระเวนหาคนแสดง
พอลีนที่มีรูปลักษณ์เหมือนที่สุดทั่วประเทศนิวซีแลนด์ อีกทั้งยังถ่ายทำสถานที่เกิดขึ้นจริง(เท่าที่จะทำได้) ไม่ว่าจะเป็นเมืองที่เกิดคดี ร้านน้ำชา
ที่สองสาวมาหาคนช่วยเหลือ ไปจนถึงสถานที่เกิดคดีฆาตกรรม รวมไปถึงเทคนิคพิเศษต่างๆ ส่งผลทำให้ภาพยนตร์ดังกล่าวประสบผลสำเร็จ
ไม่ว่าจะเป็นรายได้ และการเสนอชื่อชิงออสการ์ สาขาบทภาพยนตร์ ในปี 1994 โด่งดังในเทศกาลภาพยนตร์นานาชาติ

ส่งผลทำให้ปีเตอร์ แจ๊กสันมีชื่อเสียงจนถึงทุกวันนี้