มันคือเปรตอสุรกายตัวสูงใหญ่ ความสูงของมันพอๆ กับต้นตาล ขาของมันยาวเก้งก้าง แขนสองข้างของมันยาวลากถึงพื้นดิน มือใหญ่โตพอๆกับใบลาน ตามลำตัวของมันเต็มไปด้วยน้ำเลือดน้ำหนองไหลเยิ้มไปทั่ว ส่งกลิ่นเน่าเหม็น

กรรมชั่วของตนเอง ย่อมนำไปสู่ทุคติ

ห่างจากตัวเมืองอยุธยาไปไม่ไกลนัก มีสำนักสงฆ์ฯ แห่งหนึ่งตั้งอยู่ เมื่อขับรถผ่านเข้ามาข้างใน จะมองเห็นต้นไทรสูงใหญ่จำนวนหลายต้น แผ่กิ่งก้านสาขาปกคลุมไปทั่วอาณาบริเวณ หากคะเนด้วยสายตาต้นไทรเหล่านี้น่าจะมีอายุเกือบๆ ร้อยปี สำนักสงฆ์แห่งนี้จัดเป็นสถานที่เหมาะสมอีกแห่งหนึ่ง สำหรับผู้ตั้งใจมาปฏิบัติธรรม เพราะบรรยากาศโดยรอบเงียบสงบ ปราศจากเสียงรบกวนจากภายนอก ด้วยตั้งอยู่ห่างไกลจากบ้านเรือนของผู้คน นานๆ ครั้งถึงจะได้ยินเสียงรถแล่นผ่านไปสักคัน แต่เมื่อเข้าสู่ยามพลบค่ำ ความวังเวงของสถานที่ อาจไม่เหมาะกับคนกลัวผี เพราะอาจทำให้ขนหัวลุกได้

        ย้อนกลับไปเมื่อหลายปีก่อน ได้มีเรื่องราวอันชวนขนลุกขนพองเกิดขึ้น และเหตุการณ์ในวันนั้นได้ถูกถ่ายทอดจากปากต่อปาก จากรุ่นสู่รุ่น จนกลายเป็นตำนาน  ดังที่ข้าพเจ้าจะหยิบยกนำมาให้ท่านได้อ่านในลำดับต่อไปนี้

        เรื่องราวเริ่มขึ้น เมื่อมีคณะผู้ปฏิบัติธรรมกลุ่มหนึ่ง เดินทางมาบวชชีพราหมณ์ ณ. สำนักสงฆ์ฯ ที่ได้กล่าวถึงไว้ในตอนต้น วันนั้นขณะที่พวกเขาทยอยเดินตามกันมา เพื่อขึ้นไปปฏิบัติธรรมบนวิหารเหมือนเช่นเคย ขณะนั้นเอง ทุกคนได้ยินเสียงประหลาดๆ ดังโหยหวนขึ้น เสียงนั้นฟังแล้วชวนให้ขนลุก มันดังวี้ด วี้ด วี้ด ราวกับเสียงนกหวีดที่ถูกเป่าขึ้นพร้อมกันหลายๆ ตัว เท้าที่กำลังเดินของทุกคนหยุดชะงักพร้อมกันโดยมิได้นัดหมาย ต่างคนต่างหันมองหน้ากันเลิ่กลั่ก ความรู้สึกของทุกคนในตอนนั้นคงไม่ต่างกัน คือสงสัยว่า เสียงที่ได้ยินคือเสียงอะไรกันแน่!!! เสียงหวีดร้องยังดังไม่หยุด และดูเหมือนเสียงนั้นจะดังชัดเจนที่สุดอยู่ตรงหน้าต่างโรงครัว ซึ่งเป็นทางผ่านเพื่อขึ้นไปยังวิหาร 

        ความหวาดกลัวทำให้ทุกคนไม่กล้าพอ ที่จะเดินไปชะโงกดูที่มาของเสียงหวีดร้องนั้น ได้แต่เกาะกลุ่มกันอยู่แบบนั้น ในที่สุดยายพุ่มซึ่งอาวุโสสุดของคณะ อดรนทนไม่ไหวด้วยความอยากรู้ที่มาของเสียงว่ามันคือเสียงอะไรกันแน่ จึงตัดสินใจเดินไปชะโงกที่หน้าต่าง เพื่อหาที่มาของเสียงหวีดร้อง 

        ในยามโพล้เพล้ของคืนเดือนหงาย แสงจันทร์สว่างพอให้มองเห็นบรรยากาศภายนอกได้อยู่บ้าง ยายพุ่มค่อยๆ ใช้สายตากวาดมองหาที่มาของเสียง ทันใดนั้นเอง ทุกคนก็ได้ยินเสียงกรีดร้องด้วยความตกใจของยายพุ่ม 

คุณพระคุณเจ้า ช่วยลูกช้างด้วย

เสียงยายพุ่มละล่ำละลัก ฟังไม่ได้ศัพท์ ทุกคนพร้อมใจกันรีบวิ่งกรูเข้าไปดู แล้วภาพตรงหน้าที่ทุกคนเห็น ช่างเป็นภาพที่น่าขนลุก ขนพอง ยิ่งนัก!!!

มันคือเปรตอสุรกายตัวสูงใหญ่ ความสูงของมันพอๆ กับต้นตาล ขาของมันยาวเก้งก้าง แขนสองข้างของมันยาวลากถึงพื้นดิน มือใหญ่โตพอๆกับใบลาน ตามลำตัวของมันเต็มไปด้วยน้ำเลือดน้ำหนองไหลเยิ้มไปทั่ว ส่งกลิ่นเน่าเหม็นคละคลุ้ง  จนบางคนต้องรีบเอามือปิดจมูก เบือนหน้าหนี

เจ้าเปรตอสุรกายตนนี้ เหมือนจะรู้ว่าทุกคนมองเห็นตัวของมัน มันพยายามก้มหน้าที่ใหญ่โตของมัน ยื่นเข้ามาตรงช่องหน้าต่างที่ทุกคนกำลังยืนตกตะลึงอยู่ ราวกับต้องการที่จะให้ทุกๆคนในที่นี้ได้เห็นใบหน้าของมันชัดๆ ยิ่งใบหน้าของมัน ยื่นเข้ามาใกล้มากเท่าไหร่ ทุกคนยิ่งเห็นถึงความน่าเกลียด น่ากลัวของมันมากเท่านั้น ใบหน้าของมันไม่เหมือนเปรตอสุรกายที่เราเคยเห็นในหนังหรือละครทั่วไป แต่ใบหน้าของมันมีปากที่ยื่นยาวคล้ายปากของสุนัขที่เราเลี้ยงไว้ ผิดกันแค่ไม่ได้เดินสี่ขา มุมปากของมันทั้งสองข้างมีคราบเหนียวๆ ไหลเยิ้มอยู่ตลอดเวลา เห็นแล้วช่างน่าสะอิดสะเอียนยิ่งนัก 

เมื่อทุกคนตั้งสติได้ ไม่ต้องรอให้นับหนึ่ง ต่างพร้อมใจกันวิ่งหน้าตั้ง จนมาหยุดอยู่ตรงหน้ากุฏิของหลวงพ่อ หลังจากนั้นทุกคนจึงได้รับฟังเรื่องราว ความเป็นมาของเปรตหัวสุนัขตนนั้น  จากคำบอกเล่าของหลวงพ่อ

สิบกว่าปีมาแล้ว สถานที่ตรงนี้ยังเป็นป่ารกร้าง ความเจริญยังเข้ามาไม่ถึง ถนนหนทางเป็นเพียงดินลูกรังธรรมดา พอให้รถใช้สัญจรไปมาได้บ้าง ตอนนั้นสำนักสงฆ์ฯ มีพระสงฆ์จำพรรษาเพียงสามรูป รวมหลวงพ่อท่านด้วย

เย็นวันหนึ่ง มีแม่ชีพร้อมกับลูกชาย  เดินทางมาขอพบหลวงพ่อ ด้วยสีหน้าเต็มไปด้วยความทุกข์ หลวงพ่อท่านจึงได้ถามกลับไปว่า พวกเขา มีเรื่องเดือดร้อนอะไร ถึงได้เดินทางมาถึงที่นี่

ผู้เป็นแม่ จึงเริ่มเล่าเรื่องราวของตนเองให้หลวงพ่อท่านฟัง แม่ชีเล่าว่าตอนนี้ตนเองป่วยหนักมาก ตระเวนไปรักษาอาการมาหลายที่ ตามแต่จะมีคนแนะนำ ทั้งแผนปัจจุบัน แผนโบราณ หรือแม้แต่ทางไสยศาตร์ ก็ตะลอนไปหามาหมดแล้ว แต่อาการป่วยที่ตนเองเป็นนอกจากจะไม่หายยังกำเริบหนักกว่าเดิม จนตอนนี้ไม่มีเงินทองจะรักษาตนเองแล้ว ชีวิตลำบากมากจนอยากจะฆ่าตัวตาย จนกระทั่งวันหนึ่ง มีคนรู้จักกัน แนะนำให้เดินทางมาที่สำนักสงฆ์ฯ แห่งนี้ โดยบอกกับตนเองว่า มีหลวงพ่อรูปหนึ่ง ท่านช่วยเหลือรักษาญาติโยมให้หายจากอาการป่วยได้ ตนเองกับลูกชายจึงตัดสินใจเดินทางมาที่นี่

เมื่อหลวงพ่อได้รับฟังเรื่องราวจนรู้ต้นสายปลายเหตุ ท่านจึงเมตตาสงเคราะห์ รับแม่ชีไว้เพื่อรักษาอาการ โดยท่านอนุญาตให้แม่ชีสามารถพำนักอยู่ที่สำนักสงฆ์ฯ ได้ เพื่อไม่ต้องลำบากในการเดินทางไกล

เวลาผ่านไปไม่นาน หลังจากได้รับการรักษาจากหลวงพ่อ อาการป่วยก็ดีขึ้นโดยลำดับ จากคนป่วยไม่มีเรี่ยวแรงเดิน กลับมามีร่างกายแข็งแรงขึ้น ในที่สุดแม่ชีก็สามารถกลับมาใช้ชีวิตได้อย่างเป็นปกติ ด้วยความเมตตาของหลวงพ่อที่ช่วยรักษาอาการป่วยให้

จนกระทั่งวันหนึ่ง แม่ชีมากราบขออนุญาตหลวงพ่อ อาสาเป็นแม่ครัวทำอาหารถวายพระด้วยตนเอง เนื่องจากต้องการทดแทนบุญคุณที่หลวงพ่อเมตตารักษาอาการป่วยของตนจนหายเกือบเป็นปกติ เมื่อท่านเห็นว่าแม่ชี มีเจตนาที่ดี ท่านจึงอนุญาต และท่านได้มอบปัจจัยทั้งหมด ให้แม่ชีเป็นผู้รับผิดชอบดูแลค่าใช้จ่าย เพื่อความสะดวก 

หลังจากแม่ชีรับผิดชอบเรื่องค่าใช้จ่าย ไม่นานเรื่องราวไม่ดีก็เกิดขึ้น เมื่อวันหนึ่ง หลวงพ่อท่านจำเป็นต้องนำปัจจัย ไปชำระค่าใช้จ่ายภายในสำนักสงฆ์ฯ ท่านจึงบอกให้แม่ชี นำปัจจัยมามอบให้แก่ท่านด้วย แต่แม่ชีกลับบ่ายเบี่ยง ไม่ยอมนำปัจจัยมาให้ จนหลวงพ่อท่านต้องคาดคั้นถามกับแม่ชีว่า สาเหตุอะไรแม่ชีถึงไม่นำปัจจัยมาให้ ในที่สุดความจริงได้เปิดเผยขึ้น เมื่อแม่ชียอมรับสารภาพกับหลวงพ่อว่า ได้แอบนำปัจจัยไปใช้จ่ายเป็นการส่วนตัวจนหมด

“ตราบใดที่บาปยังไม่ให้ผล คนโง่เขลายังเข้าใจว่ามีรสหวาน แต่บาปให้ผลเมื่อใด คนโง่เขลาย่อมประสบทุกข์เมื่อนั้น” ยกตัวอย่างแม่ชีผู้นั้นเป็นต้น

 เมื่อความจริงปรากฏ หลวงพ่อท่านได้เอ่ยเตือนสติแม่ชีกลับไปว่า เจตนาที่แม่ชีตั้งใจยักยอกละเมิดของสงฆ์ ละเมิดของส่วนรวม ละเมิดของสาธารณะทรัพย์สินไปด้วยจิตโลภ แม้เพียงแค่เล็กๆ น้อยๆ อย่าคิดว่าไม่เป็นไร เมื่อตายไป ต้องไปชดใช้กรรมในนรกขุมต้นๆ หรือเมื่อตายไปต้องกลายมาเป็นเปรต แต่ถึงแม้หลวงพ่อท่านจะเตือนสติเช่นไร แม่ชีก็หาได้สนใจรับฟังไม่

"กัมมุนา วัตตติ โลโกสัตว์โลกทั้งหลายย่อมเป็นไปตามกรรม"

ไม่มีผู้ใดสามารถที่จะหนีกรรมชั่วที่ตนเองได้กระทำลงไปได้ เช่นเดียวกับแม่ชีผู้นี้ เมื่อความจริงเปิดเผย แม่ชี ก็ขนข้าวของย้ายออกไป และไม่เคยกลับมาอีกเลย

หลังจากที่ย้ายออกไป วิบากกรรมที่ได้กระทำลงไปเริ่มส่งผล อาการป่วยที่เคยรักษาหาย กลับมากำเริบขึ้นอีก จนกลายเป็นผู้ป่วยนอนติดเตียง ได้รับความทุกขเวทนาอย่างแสนสาหัสจนหมดลมหายใจ 

เรื่องราวของแม่ชีผู้นี้ยังไม่จบ หลวงพ่อท่านได้เล่าให้ฟังต่อไปว่า หลังจากแม่ชีตายแล้ว ได้กลายมาเป็นเปรตชดใช้กรรม และเปรตหัวสุนัขที่ทุกคนได้เห็น ก็คือแม่ชีผู้นั้นนั่นเอง  

เรื่องราวของเปรตหัวสุนัข ยังคงเป็นอีกหนึ่งเรื่องราวในความทรงจำของข้าพเจ้า ที่จดจำได้ไม่มีวันลืมเลือน แม้ว่าเวลาจะผ่านไปนานแล้วก็ตาม ส่วนเปรตหัวสุนัขตนนี้จะมีจริงหรือไม่ บุคคลที่อยู่ร่วมเหตุการณ์วันนั้น น่าจะให้คำตอบได้ดีที่สุด

ในยามดึกสงัด แสงจันทร์กระจ่างอยู่นอกหน้าต่าง ข้าพเจ้าทอดสายตาเหม่อมองออกไป เกิดจินตนาการไปว่าเปรตตนนั้น กำลังยืนอยู่นอกหน้าต่างบ้านของข้าพเจ้าและกำลังจ้องมองมาที่ตัวของข้าพเจ้า ความรู้สึกสลด สังเวช ก็บังเกิดขึ้น ให้รู้สึกเวทนาสงสารเปรตหัวสุนัขตนนั้นเสียเหลือเกิน ข้าพเจ้าได้แต่ครุ่นคิด ไม่รู้เมื่อไหร่ที่เปรตตนนี้จะชดใช้บาปกรรมที่ตนเองได้กระทำลงไปหมดสิ้น และอีกนานแสนนานแค่ไหน เปรตตนนั้นถึงจะมีโอกาสได้กลับมาเกิดเป็นมนุษย์อีกครั้งหนึ่ง เรื่องราวของเปรตหัวสุนัขจึงจบลงแต่เพียงนี้ ขอความสุขสวัสดี จงมีแด่ท่านทุกเมื่อเทอญอ

“บทสรุปจุดเริ่มต้นการชดใช้ มิไปไหนยังวนเวียนคร่ำครวญหา กลายเป็นเปรตได้รับทุกขเวทนา จวบจนกว่าชดใช้กรรมหมดสิ้นเอย”