Facebook
LINE
Twitterผีแม่ค้าขายสม
ตอนที่ 1: ตลาดยามวิกาล
เสียงเจื้อยแจ้วของพ่อค้าแม่ค้ายังดังอยู่ในตลาด แม้ว่าจะเป็นเวลาล่วงเลยเข้าสู่ยามวิกาล แผงลอยเต็มไปด้วยผักสด เนื้อสัตว์ และของแห้ง แต่มีแผงหนึ่งที่ดูแปลกไปจากที่อื่น
“อ้าวพ่อหนุ่ม มองอะไรจ๊ะ?”
เสียงแหบต่ำของหญิงวัยกลางคนดังขึ้น ผมสะดุ้งเมื่อรู้ตัวว่ากำลังยืนมองแผงขายของแปลกๆ อยู่
“เอ่อ...ขอโทษครับ แค่ไม่เคยเห็นร้านนี้มาก่อน”
“แหม ก็เปิดแค่ตอนดึกๆ แบบนี้ล่ะจ้ะ ของพิเศษ ขายเฉพาะคนพิเศษ”
แม่ค้าคนนี้ดูแปลก ผมเพ่งมองเธอ ใบหน้าซีดขาวเหมือนไม่มีเลือดฝาด ดวงตากลวงลึกเหมือนคนอดนอนมาหลายคืน เสื้อผ้าที่สวมก็ดูเก่าและมีกลิ่นอับ แต่ที่น่าขนลุกที่สุดคือ…ของที่เธอขาย
บนแผงของเธอไม่ได้มีผักหรือผลไม้แบบร้านอื่นๆ แต่เป็น..."สม"
สมในโหลแก้วบรรจุของเหลวสีเขียวขุ่น บางขวดมีเศษเนื้อเล็กๆ ลอยอยู่ ผมขนลุกซู่แต่ก็อดไม่ได้ที่จะถาม
“นี่คือ…สมอะไรเหรอครับ?”
แม่ค้าฉีกยิ้มกว้าง เผยให้เห็นฟันที่เหลืองซีดและเหงือกสีดำคล้ำ
“สมของคนที่ยังไม่ไปไหนจ้ะ”
ผมรู้สึกถึงลมหายใจที่เย็นเฉียบพัดผ่านต้นคอ หันไปมองรอบๆ ตลาดก็เริ่มเงียบลงจนผิดปกติ
บางที...ผมควรจะรีบกลับบ้าน
แต่ขาของผม...ขยับไม่ได้เลย
ตอนที่ 2: สมของคนที่ยังไม่ไปไหน
ร่างกายของผมแข็งทื่อเหมือนถูกตรึงไว้กับพื้น ความเย็นวูบหนึ่งพัดผ่านต้นคอ ผมพยายามฝืนขยับตัว แต่ขากลับไม่ตอบสนอง
แม่ค้าแปลกหน้าหัวเราะเบาๆ ดวงตากลวงลึกของเธอจ้องมองมาราวกับกำลังพิจารณาผมเป็นเหยื่อ
“เอ้า ไม่ลองดูสักขวดเหรอจ๊ะ? รับรองว่าเด็ด”
เธอยื่นโหลแก้วที่เต็มไปด้วยของเหลวสีเขียวขุ่นมาตรงหน้า ข้างในมีบางอย่างลอยตะกอนอยู่ ผมมองใกล้ๆ แล้วแทบผงะ...
มันคือ...ลูกตาคน!
“อึก...นี่มันอะไรกัน?” ผมพยายามกลืนน้ำลาย แต่ปากกลับแห้งผาก
“สมจ้ะ” แม่ค้าตอบเสียงเรียบ “สมของคนที่ยังไม่ไปไหน”
ผมตัวสั่น แต่ก็ยังไม่เข้าใจความหมายของเธอ
“หมายความว่ายังไง…?”
แม่ค้าหัวเราะเบาๆ ก่อนจะก้มลงไปหยิบสมอีกขวดขึ้นมา ขวดนี้ของเหลวเป็นสีแดงคล้ำ ดูหนืดๆ เหมือนเลือดแห้ง
“คนที่ตายไปแต่ยังไม่ไปไหน คนที่ยังวนเวียนอยู่ พวกเขาจะทิ้ง ‘ส่วนหนึ่ง’ ของตัวเองไว้เสมอ บางคนเป็นเส้นผม บางคนเป็นเล็บ แต่ที่พิเศษที่สุดคือ ‘ดวงตา’ และ ‘หัวใจ’ จ้ะ”
ผมรู้สึกเหมือนจะอาเจียน แผงขายของเธอเต็มไปด้วยขวดที่มีอวัยวะมนุษย์ลอยอยู่!
นี่มันตลาดหรือสุสานกันแน่?!
ผมหันไปมองรอบๆ ตลาด ตอนนี้ไม่มีเสียงแม่ค้าคนอื่นๆ อีกแล้ว ไม่มีผู้คนเดินผ่าน มีเพียงแสงไฟสลัวและลมเย็นยะเยือกที่พัดมาจากไหนไม่รู้
ตลาดทั้งตลาด...เหมือนกลายเป็นอีกสถานที่หนึ่งไปแล้ว
“ผม...ต้องไปแล้ว” ผมบอกเสียงสั่น รีบหันหลังกลับ แต่ขาที่ยืนนิ่งมาตลอดกลับอ่อนแรงจนทรุดลง
แม่ค้าก้มลงมายิ้มใกล้ๆ
“ไปไหนล่ะจ๊ะ? ไหนๆ ก็มาแล้ว...อยา
กรู้ไหม ว่าสมของตัวเองจะเป็นสีอะไร?”
ตอนที่ 2: สมของคนที่ยังไม่ไปไหน
ร่างกายของผมแข็งทื่อเหมือนถูกตรึงไว้กับพื้น ความเย็นวูบหนึ่งพัดผ่านต้นคอ ผมพยายามฝืนขยับตัว แต่ขากลับไม่ตอบสนอง
แม่ค้าแปลกหน้าหัวเราะเบาๆ ดวงตากลวงลึกของเธอจ้องมองมาราวกับกำลังพิจารณาผมเป็นเหยื่อ
“เอ้า ไม่ลองดูสักขวดเหรอจ๊ะ? รับรองว่าเด็ด”
เธอยื่นโหลแก้วที่เต็มไปด้วยของเหลวสีเขียวขุ่นมาตรงหน้า ข้างในมีบางอย่างลอยตะกอนอยู่ ผมมองใกล้ๆ แล้วแทบผงะ...
มันคือ...ลูกตาคน!
“อึก...นี่มันอะไรกัน?” ผมพยายามกลืนน้ำลาย แต่ปากกลับแห้งผาก
“สมจ้ะ” แม่ค้าตอบเสียงเรียบ “สมของคนที่ยังไม่ไปไหน”
ผมตัวสั่น แต่ก็ยังไม่เข้าใจความหมายของเธอ
“หมายความว่ายังไง…?”
แม่ค้าหัวเราะเบาๆ ก่อนจะก้มลงไปหยิบสมอีกขวดขึ้นมา ขวดนี้ของเหลวเป็นสีแดงคล้ำ ดูหนืดๆ เหมือนเลือดแห้ง
“คนที่ตายไปแต่ยังไม่ไปไหน คนที่ยังวนเวียนอยู่ พวกเขาจะทิ้ง ‘ส่วนหนึ่ง’ ของตัวเองไว้เสมอ บางคนเป็นเส้นผม บางคนเป็นเล็บ แต่ที่พิเศษที่สุดคือ ‘ดวงตา’ และ ‘หัวใจ’ จ้ะ”
ผมรู้สึกเหมือนจะอาเจียน แผงขายของเธอเต็มไปด้วยขวดที่มีอวัยวะมนุษย์ลอยอยู่!
นี่มันตลาดหรือสุสานกันแน่?!
ผมหันไปมองรอบๆ ตลาด ตอนนี้ไม่มีเสียงแม่ค้าคนอื่นๆ อีกแล้ว ไม่มีผู้คนเดินผ่าน มีเพียงแสงไฟสลัวและลมเย็นยะเยือกที่พัดมาจากไหนไม่รู้
ตลาดทั้งตลาด...เหมือนกลายเป็นอีกสถานที่หนึ่งไปแล้ว
“ผม...ต้องไปแล้ว” ผมบอกเสียงสั่น รีบหันหลังกลับ แต่ขาที่ยืนนิ่งมาตลอดกลับอ่อนแรงจนทรุดลง
แม่ค้าก้มลงมายิ้มใกล้ๆ
“ไปไหนล่ะจ๊ะ? ไหนๆ ก็มาแล้ว...อยากรู้ไหม ว่าสมของตัวเองจะเป็นสีอะไร?”
ตอนที่ 4: สมของฉันสมบูรณ์แล้วหรือยัง?
ผมสะดุ้งตื่นขึ้นมาพร้อมกับเหงื่อชุ่มตัว รอบข้างเป็นความมืดสนิท ผมหอบหายใจแรง หัวใจเต้นรัวอย่างควบคุมไม่ได้
“ฝัน…แค่ฝันไป” ผมพึมพำให้ตัวเองสงบลง
แต่เมื่อผมหันไปมองรอบๆ ก็ต้องรู้สึกแปลกๆ เตียงของผมรู้สึกแข็งกว่าปกติ และอากาศรอบตัวก็เย็นจนผิดปกติ
ผมหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาส่องไฟ ลมหายใจผมสะดุด
ผม…ไม่ได้อยู่ในห้องของตัวเอง
พื้นรอบตัวเป็นแผ่นไม้เก่าๆ ผนังเป็นฝาไม้ไผ่สาน ข้าวของในห้องมีแต่ขวดโหลแก้ววางเรียงราย บางขวดบรรจุของเหลวสีเขียวขุ่น บางขวดมีของสีแดงเข้ม และบางขวด…มีบางอย่างลอยอยู่ในนั้น
“นี่มัน…”
ผมจำได้แล้ว!
นี่มันแผงขายของของแม่ค้าผีนั่น!
ผมสะดุ้งเฮือก รีบลุกขึ้นพยายามหาทางออก แต่จู่ๆ ก็ได้ยินเสียงหัวเราะเบาๆ ดังขึ้นจากมุมห้อง
“ตื่นแล้วเหรอจ๊ะ?”
ผมหันขวับไปตามเสียง และพบแม่ค้าผีคนนั้นยืนอยู่ในเงามืด ใบหน้าของเธอซีดขาวเหมือนศพ ดวงตาดำสนิทจ้องตรงมาที่ผม
“เธอรู้ไหมจ๊ะ ว่าทำไมถึงมาอยู่ที่นี่?”
ผมส่ายหน้าตัวสั่น
“ก็เพราะสมของเธอสมบูรณ์แล้วไงล่ะ”
ผมหายใจไม่ออก หัวใจเต้นโครมคราม “หมายความว่าไง?”
แม่ค้าค่อยๆ เดินเข้ามาใกล้ “สมของคน จะสมบูรณ์ก็ต่อเมื่อเจ้าของ…ไม่ใช่มนุษย์อีกต่อไป”
เธอยิ้มกว้างจนเห็นฟันเหลืองซีด ก่อนจะชี้ไปที่ขวดโหลใบหนึ่งที่มีของเหลวสีฟ้าใสและฟันของผมลอยอยู่
“ลองดูดีๆ สิจ๊ะ ว่ามันมีอะไรเพิ่มเข้ามาหรือยัง”
ผมมองขวดโหลด้วยความหวาดหวั่น
นอกจากฟันของผมแล้ว…ตอนนี้ข้างในมีอะไรบางอย่า
งลอยอยู่เพิ่มขึ้นมา
มันคือเส้นผมของผมเอง!
ตอนที่ 5: ร่างกายที่หายไป
ผมจ้องขวดโหลตรงหน้าด้วยหัวใจที่เต้นแรง
เส้นผมสีดำสนิทลอยเคว้งอยู่ในของเหลวสีฟ้าใส เคียงข้างกับฟันของผมเอง…
“ทำไม…มันถึงอยู่ในนั้น?” ผมหันไปถามแม่ค้าผีเสียงสั่น
เธอยิ้มกว้างจนเห็นเหงือกดำคล้ำ “ก็เพราะมันเป็นของเธอไงจ๊ะ”
ผมหายใจติดขัด มือเริ่มสั่น ผมรีบใช้มือขยี้หัวตัวเองอย่างแรง… แล้วก็ต้องตัวแข็ง
ข้างขวาของหัวผม…มีผมขาดเป็นกระจุก!
มัน…หายไปจริงๆ!
“นี่มันเรื่องบ้าอะไรกัน?!” ผมตะโกนออกมา แต่แม่ค้ากลับยิ้มเย็น
“ร่างกายของเธอ…กำลังแยกออกจากกันทีละนิด” เธอกล่าวช้าๆ “ก็เหมือนกับทุกคนที่เคยมาอยู่ที่นี่”
ผมหายใจแรง รีบกวาดตามองรอบๆ ร้านขายสมที่เต็มไปด้วยขวดโหล ของเหลวสีต่างๆ และเศษอวัยวะมนุษย์ที่ลอยอยู่
“ทุกคนที่เคยมาที่นี่…?”
แม่ค้าผีพยักหน้า “ใช่จ้ะ พวกเขาทิ้ง ‘ส่วนหนึ่ง’ ของตัวเองไว้ แล้วสุดท้ายก็จะกลายเป็นหนึ่งในสมของฉัน”
ผมขนลุกวาบ รีบถอยหลังหนี “ไม่! ฉันต้องออกไปจากที่นี่!”
ผมวิ่งไปที่ประตูไม้เก่าๆ หวังจะเปิดมันออกไป แต่พอผลักแรงๆ…มันกลับไม่ขยับเลย
แม่ค้าผีหัวเราะเบาๆ
“สายไปแล้วจ้ะ”
จู่ๆ มือของผมก็รู้สึกชา ความเย็นยะเยือกแล่นไปทั่วปลายนิ้ว ผมรีบยกมือขึ้นดู…
นิ้วก้อยของผม…หายไป!
ผมเบิกตากว้าง หันไปมองที่แผงขายของอย่างสั่นเทา
ขวดโหลสีฟ้าของผม…ตอนนี้มีนิ้วก้อยลอยอยู่ข้างในแล้ว!
ตอนที่ 6: หนีไปก่อนจะสาย
ผมหอบหายใจแรง มองนิ้วก้อยที่ลอยอยู่ในขวดโหลด้วยความหวาดกลัว
มันเป็นของผมจริงๆ…
ผมยังรู้สึกได้ถึงความชาและว่างเปล่าบริเวณที่นิ้วก้อยเคยอยู่ แต่ไม่มีเลือด ไม่มีความเจ็บปวด มันเหมือนกับว่าส่วนนั้นของร่างกาย…ไม่เคยเป็นของผมตั้งแต่แรก
แม่ค้าผียิ้มเย็น “อีกไม่นาน เธอก็จะเป็นสมสมบูรณ์แล้วล่ะจ้ะ”
ผมส่ายหัวรัวๆ “ไม่…มันต้องมีทางออก”
ผมพยายามมองหาทางหนี พื้นไม้เก่ามีรอยแตกเป็นช่องเล็กๆ ผมรีบก้มลงมองใต้แผงขายของ อาจจะมีช่องทางออกบ้าง…
แต่สิ่งที่ผมเห็นข้างใต้แผงกลับทำให้ลมหายใจติดขัด
ร่างของคนจำนวนมาก กำลังนั่งกอดเข่าขดตัวอยู่ในความมืด!
พวกเขามีสภาพเหมือนผี ใบหน้าแห้งซีด ดวงตากลวงลึก ผมยุ่งเหยิงเหมือนศพที่แห้งสนิท แต่ที่น่ากลัวที่สุดคือ…
พวกเขาไม่มีอวัยวะบางส่วน!
บางคนไม่มีตา บางคนไม่มีนิ้ว บางคนไม่มีปาก และบางคน…มีแค่ศีรษะลอยอยู่กับพื้น!
ผมแทบช็อกถอยหลังออกมา มือเย็นเฉียบ
“เห็นแล้วใช่ไหม?” แม่ค้าผีพูดเสียงเรียบ “พวกเขาคือคนที่ ‘เกือบ’ จะเป็นสมสมบูรณ์ แต่ไม่ยอมรับชะตากรรม”
“ไม่…ฉันจะไม่เป็นแบบนั้น” ผมกัดฟันแน่น รีบลุกขึ้น
แต่แล้วขาก็อ่อนแรงจนทรุดลง!
ความเย็นแล่นผ่านตัวอีกครั้ง
ผมมองมือตัวเอง นิ้วนาง…หายไป!
ผมหันไปมองขวดโหลสีฟ้า ตอนนี้ข้างในมีทั้งฟัน เส้นผม นิ้วก้อย และนิ้วนางของผมลอยอยู่
มัน…ใกล้จะสมบูรณ์แล้ว!
แม่ค้าผียิ้มกว้าง “เหลืออีกนิดเดียวจ้ะ…สมของเธอใกล้จะครบแล้ว”
ผมต้องหาทางหนี
เดี๋ยวนี้ ก่อนที่ร่างกายของผมจะหายไปหมด!
ตอนที่ 7: ทางออกที่มีเพียงหนึ่งเดียว
ผมหอบหายใจหนัก มือข้างหนึ่งกุมแขนตัวเองแน่นเพื่อให้แน่ใจว่ามันยังอยู่ครบ นิ้วก้อยกับนิ้วนางของผมหายไปแล้ว และตอนนี้มันลอยอยู่ในขวดโหลของแม่ค้าผี
ผมไม่มีเวลาแล้ว!
แม่ค้าผียังคงยืนยิ้มมองผมเหมือนกำลังรอให้ร่างกายของผมหายไปเอง เธอไม่ได้เข้ามาจับตัว ไม่ได้ขังผมไว้ แต่ผมกลับรู้สึกเหมือนถูกดูดเข้าไปในกับดักที่ไม่มีวันหนีพ้น
แต่ต้องมีทางออกสิ!
ผมหันซ้ายหันขวา สายตาเหลือบไปเห็นขวดโหลขวดหนึ่งที่มีของเหลวสีดำข้นลอยอยู่ ข้างในมีดวงตาเล็กๆ จ้องกลับมาที่ผม
ดวงตาของคนที่เคยอยู่ที่นี่มาก่อน…
ผมหันไปมองใต้แผงขายของอีกครั้ง พวกที่อยู่ข้างใต้นั้น…พวกเขายังไม่ไปไหนเพราะร่างกายยังไม่สมบูรณ์สำหรับการเป็นสมของแม่ค้าผี
ผมเริ่มเข้าใจแล้ว…
คนที่อยู่ที่นี่ไม่สามารถออกไปได้ ไม่ใช่เพราะถูกขัง…แต่เพราะร่างกายของพวกเขาไม่สมบูรณ์อีกต่อไป
แม่ค้าผียิ้ม “เข้าใจแล้วใช่ไหมจ๊ะ? ไม่มีทางหนีหรอก เว้นแต่ว่าเธอจะ…สมบูรณ์”
ผมกลืนน้ำลาย หัวใจเต้นแรง
“งั้นถ้าผมทำให้ตัวเองสมบูรณ์ล่ะ?” ผมถามเสียงสั่น
แม่ค้าผีชะงักเล็กน้อย ก่อนจะหัวเราะเบาๆ “เธอคิดว่าเธอจะเอาของที่เสียไปกลับมาได้เหรอ?”
ผมมองไปรอบๆ ตลาดอีกครั้ง แสงไฟริบหรี่เริ่มกลับมา และผมสังเกตเห็นว่าขวดโหลทุกขวด…ไม่ได้ถูกล็อก
ถ้าผมเอาของที่เป็นของผมคืนมา…ร่างกายผมก็จะสมบูรณ์อีกครั้ง และอาจจะหนีออกไปจากที่นี่ได้!
ผมกัดฟัน รีบพุ่งไปที่แผงขายของ คว้าขวดโหลสีฟ้าของตัวเองแล้วเขย่ามันสุดแรง
“อย่าทำแบบนั้น” เสียงแม่ค้าผีเปลี่ยนเป็นแข็งกร้าว
แต่ผมไม่สนใจ ผมต้องออกไปจากที่นี่!
ผมกระแทกขวดโหลลงกับพื้นสุดแรง
เพล้ง!
ของเหลวสีฟ้าไหลกระจายออก นิ้วก้อย นิ้วนาง ฟัน และเส้นผมของผมกระเด็นออกมา
ทันใดนั้น ผมรู้สึกถึงความร้อนแล่นวาบไปทั่วร่าง นิ้วที่หายไปกลับมาอีกครั้ง ผมลองแตะที่ปาก…ฟันผมกลับมาแล้ว!
แม่ค้าผีจ้องผมด้วยสายตาเย็นชา “งั้นเหรอ…เธอเลือกแล้วสินะ”
ผมไม่รอให้เธอพูดจบ รีบวิ่งออกไปจากร้านสุดแรง
ขณะที่ผมวิ่งผ่านตลาด ทุกอย่างรอบตัวเริ่มเปลี่ยน เสียงผู้คนค่อยๆ ดังขึ้น กลิ่นอาหารหอมลอยมาแทนกลิ่นเน่า
และแล้ว…
ผมก็กลับมาอยู่ที่ตลาดเดิม!
ผมหยุดยืนหอบหายใจ รอบตัวกลับมาเป็นปกติ เสียงแม่ค้าทั่วไปดังขึ้นอีกครั้ง ไม่มีร้านขายสม ไม่มีแม่ค้าผี
แต่เมื่
อผมหันกลับไปมองจุดที่ร้านของเธอเคยตั้งอยู่…
ตอนที่ 8: สมของใคร…กันแน่?
ผมยืนหอบอยู่กลางตลาด รอบตัวกลับคืนสู่สภาพปกติ แสงไฟสว่างจ้า เสียงแม่ค้าเร่ขายของดังไปทั่ว บรรยากาศเหมือนที่ควรจะเป็น
แต่แม่ค้าขายสม…หายไปแล้ว
ผมยกมือขึ้นมอง นิ้วก้อยและนิ้วนางของผมกลับมาแล้ว ผมแตะฟันตัวเอง…ก็ยังอยู่ครบ ผมสัมผัสหัวตัวเอง เส้นผมกลับมาเหมือนเดิม
เหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้นเลย
“เฮ้ย! เป็นอะไรหรือเปล่า?”
เสียงของชายแก่คนหนึ่งดังขึ้นข้างหลัง ผมหันไปมอง เห็นเป็นลุงขายปลาที่ผมเคยซื้อของจากเขาประจำ
“เอ่อ…ลุงเห็นร้านขายสมแถวนี้ไหม?” ผมถามเสียงแผ่ว
“ร้านขายสม? พูดอะไรของเอ็ง ตลาดนี้มีแต่ขายของกิน ไม่มีใครขายอะไรแปลกๆ หรอก”
ผมชะงัก หันมองรอบๆ ไม่มีร้านขายสม ไม่มีขวดโหล ไม่มีแม่ค้าผี
ทุกอย่าง…เหมือนฝัน
แต่ผมรู้ว่า มันไม่ใช่แค่ฝันแน่ๆ
ผมเดินออกจากตลาดด้วยความรู้สึกแปลกๆ หัวใจยังเต้นแรง ร่างกายยังรู้สึกเหมือนเพิ่งผ่านบางอย่างที่อันตรายมา
ตอนนั้นเองที่ผมเห็นบางอย่างตรงมุมเสื้อของตัวเอง
เศษกระดาษเล็กๆ ติดอยู่
ผมหยิบมันขึ้นมา คลี่ออกอ่าน
"สมของเธอ…ยังไม่สมบูรณ์"
มือผมสั่นทันที หัวใจแทบหยุดเต้น
ก่อนที่ลมเย็นๆ จะพัดผ่าน และเสียงกระซิบคุ้นเคยดังขึ้นข้างหู…
“แล้วเราจะได้เจอกันอีกนะจ๊ะ”
---
(จบ…หรืออาจจะยังไม่จบ?) อยากให้มีตอนต่อหรือป่าว ชอบแบบไหนระหว่างเป็นต้นเดี่ยวกับเป็บแบบรวมตอนบอกเข้ามาได้น่ะจะได้ปรับปรุงขอบคุณที่เข้ามาอ่านกันนะครับ
"แอมป์ พีรวัศ" ขายขนมปัง 8 ชั่วโมงกว่าจะได้อันแรก ร้องไห้เพราะกลัวลูกเมียลำบาก
seek: แสวงหาseek: แสวงหา
“บุ๋ม ปนัดดา” มอบเงินมอบให้ญาติผู้สูญหายเหตุตึกถล่ม เเละพี่ ๆ กู้ภัยคนละ 1 หมื่นบาท เพื่อเป็นกำลังใจให้ทุกคน
นิยาย เรื่องเล่า
